ผมไม่รู้ว่า ผมมาตั้งกระทู้ในนี้ทำไม อาจจะแค่หาคนนอกรับฟัง ผมไม่รู้ว่าผมเป็นโรคซึมเศร้ารึป่าว แต่อาการและลักษณะของโรคหลายๆอย่างมันฟ้อง
ผมไม่ชอบสังคมที่ผมอยู่ โดยเฉพาะสังคมครอบครัว ภาพที่ผมเห็นคนในครอบครัวทะเลาะกัน ไม่ว่าพ่อกับแม่ พ่อกับพี่ แม่กับพี่ ภาพพวกนี้ผมเห็นแทบทุกวัน บางครั้งมีการลงไม้ลงมือ ภาพพวกนี้บางครั้งก็ส่งไปที่จิตใต้สำนึกของผม แล้วก็สั่งผมว่า มีปัญหาอะไรเก็บไว้ อย่าเข้าหาครอบครัว เพราะว่าคนในครอบครัว ไม่ว่าพ่อแม่พี่ ไม่เคยรับฟัง เอาความคิดตัวเองเป็นใหญ่ เพราะฉะนั้นพูดอะไรไป ก็ผิดหมด นั่นคือสาเหตุที่คนในครอบครัวเถียงทะเลาะกันตลอด เพราะไม่ความคิดตรงกลางที่ถูก นอกจากความคิดตัวเอง
พอผมไม่พูด ผมรู้สึกว่าผมถูกเอาเปรียบ จริงอยู่ด้วยวัยอย่างผม ไม่สมควรขอเงินแล้ว หาเงินเองได้แล้ว แต่บางครั้งถ้าผมขาดสภาพคล่อง ผมจะขอหยิบยืมไม่ได้หรอ? ทำไมพี่ผมโวยวายแล้วได้ตังค์ มีรถครับ ทำไมซื้อรถให้พี่สาวขับไปเรียน? แล้วผมหละ ทำงานแล้วนะ เคยสัญญาจะซื้อรถให้ แล้วไหนหละ? ผมไม่ติดใจนะ ไม่ซื้อให้ ไม่มีรถไม่ตายหรอก ผมติดใจตรงที่บรรทัดฐานอยู่ไหน พี่ชายมีรถ พี่สาวมีรถ ความจริงคือเพราะผมไม่พูด หรือ รักลูกไม่เท่ากัน?
แล้วผมเป็นคนไม่เคยลืมอะไรด้วย จำทุกอย่าง
ผมโทษตัวผมเหมือนกันนะ ถ้าอดทนคงทำอะไรหลายๆอย่างได้ดีกว่านี้ ถ้าผมหัดลืม หัดให้อภัย ผมจะไม่คิดเล็กคิดน้อยทุกรายละเอียดขนาดนี้ แต่ผมทำไม่ได้ เพราะผมเป็นคนแบบนี้ ถูกเลี้ยงดูมาแบบนี้
ผมไม่ชอบพี่ผม พี่สาวผมบางครั้งก็รู้ว่ารักน้อง แต่นิสัยอย่างนึง คือ ยุ่งเรื่องส่วนตัวเกินไป ยุ่งในที่นี้คือ พยายามพูดและแสดงออกว่ารู้นะผมไปทำอะไรมา การแสดงออกว่าเก่ง รู้ทัน จับได้ ไม่ได้ช่วยแก้ปัญหาด้วยซ้ำ กลับกัน ทำให้แย่ลงอีก เพราะผมไม่สนใจ ชีวิตผม รู้แล้วก็ดี จะได้ทำต่อหน้าวันหลัง
ผมเคยคิดนะ ชีวิตผมจะเปลี่ยนไป ถ้าผมมีแฟน ในชีวิต ผมเคยมีแฟนคนเดียว เค้าน่ารักดี เอาใจใส่ผมดี ทุกวันนี้เลิกกันแล้ว ผมยังคิดถึงเค้าอยู่เหมือนกัน แต่รู้ว่าเค้าคงไม่สนใจผมแล้ว สาเหตุหรอ 1.ผมไม่มีเวลาให้เค้าเอง ดูแลเค้าไม่ดีพอ 2.เค้าชอบหาว่า ผมยังไม่ลืมคนเก่า (ซึ่งตรงนี้อะ ผมบอกหลายรอบละว่า ไม่ใช่แฟนเก่า เคยจีบ แต่ไม่ติด เลยเป็นเพื่อนสนิทกัน)
สองเหตุผลหลักๆข้อนี้ก้อเพียงพอละ ต่อการเลิกกัน ถ้าสานต่อก็คงไม่มีความสุข เพราะเค้าไม่เชื่อใจผม ส่วนผมก็ไม่พร้อมจริงๆสำหรับการมีแฟน ผมเคยมีความคิดว่า ถ้าจะมีแฟน ผมจะดูแลให้ดี แต่ผมทำไม่ได้ เงินก็ขาดมือ รถก็ไม่มี ปัญหาครอบครัวผมก็เยอะ แล้วผมจะชวนเค้ามาลำบากหรอ?
เพื่อน ผมก็มีหลายคนนะ เพียงแต่ผมรู้สึกว่า เพื่อนแต่ละคนมีชีวิตที่ดีอยู่แล้ว ผมเลยไม่อยากติดต่อมาก ผมเกรงใจ ไม่อยากแชร์ปัญหาให้ฟัง
เลยมาโพสระบายในพันทิพ กับคนที่ผมไม่รู้จัก
ทุกวันนี้ผมเบื่อ ผมเครียด ผมไม่อยากอยุ่บนโลกนี้อีกแล้ว ผมไม่มีเป้าหมายในการดำเนินชีวิตแต่ละวัน ผมไม่คุยกับใคร เก็บตัวคนเดียว ไม่ออกไปไหน
การที่ผมเป็นคนไม่ลืม ทำให้ทุกครั้งที่ผมเครียด ผมจะคิดถึงทุกปัญหาในชีวิต ผมเคยคิดสั้นนะ ผมทำมาแล้ว 3 ครั้ง แต่น่าแปลกผมรอดมาทั้ง 3 ครั้ง ครั้งแรกผมกินยานอนหลับกับพารา 122 เม็ด ผมหลับไปสามวัน ครั้งสองผมกินยานอนหลับ 96 เม็ด และครั้งสุดท้ายผมกินยานอนหลับแบบรุนแรง 48 เม็ด ทุกๆครั้งผมรอดได้แบบปาฏิหารย์ แต่ทุกๆครั้งก่อนที่ผมจะหลับสนิท ตอนที่ยากำลังออกฤทธิ์ มันทรมานมากๆ ทรมานแบบตัวงอจนไม่สามารถเอนนอนได้เลย
ทุกๆครั้งหลังจากที่ผลออกมาไม่สำเร็จ และผมผ่านไปได้ ผมก็บอกตัวเองว่า ผมจะไม่ทำอีกแล้ว มันทรมานมาก แต่ผมก็มีครั้งที่ 2 และ 3 จนมาวันนี้ผมไม่รู้สินะ ผมยังไม่ถึงกับคิดสั้นหรอก ผมแค่เบื่อและอยากระบาย เพราะผมอยู่ตัวคนเดียว ไม่มีคนรับฟัง...
ไม่มีเป้าหมายในการอยู่ต่อ เบื่อชีวิต
ผมไม่ชอบสังคมที่ผมอยู่ โดยเฉพาะสังคมครอบครัว ภาพที่ผมเห็นคนในครอบครัวทะเลาะกัน ไม่ว่าพ่อกับแม่ พ่อกับพี่ แม่กับพี่ ภาพพวกนี้ผมเห็นแทบทุกวัน บางครั้งมีการลงไม้ลงมือ ภาพพวกนี้บางครั้งก็ส่งไปที่จิตใต้สำนึกของผม แล้วก็สั่งผมว่า มีปัญหาอะไรเก็บไว้ อย่าเข้าหาครอบครัว เพราะว่าคนในครอบครัว ไม่ว่าพ่อแม่พี่ ไม่เคยรับฟัง เอาความคิดตัวเองเป็นใหญ่ เพราะฉะนั้นพูดอะไรไป ก็ผิดหมด นั่นคือสาเหตุที่คนในครอบครัวเถียงทะเลาะกันตลอด เพราะไม่ความคิดตรงกลางที่ถูก นอกจากความคิดตัวเอง
พอผมไม่พูด ผมรู้สึกว่าผมถูกเอาเปรียบ จริงอยู่ด้วยวัยอย่างผม ไม่สมควรขอเงินแล้ว หาเงินเองได้แล้ว แต่บางครั้งถ้าผมขาดสภาพคล่อง ผมจะขอหยิบยืมไม่ได้หรอ? ทำไมพี่ผมโวยวายแล้วได้ตังค์ มีรถครับ ทำไมซื้อรถให้พี่สาวขับไปเรียน? แล้วผมหละ ทำงานแล้วนะ เคยสัญญาจะซื้อรถให้ แล้วไหนหละ? ผมไม่ติดใจนะ ไม่ซื้อให้ ไม่มีรถไม่ตายหรอก ผมติดใจตรงที่บรรทัดฐานอยู่ไหน พี่ชายมีรถ พี่สาวมีรถ ความจริงคือเพราะผมไม่พูด หรือ รักลูกไม่เท่ากัน?
แล้วผมเป็นคนไม่เคยลืมอะไรด้วย จำทุกอย่าง
ผมโทษตัวผมเหมือนกันนะ ถ้าอดทนคงทำอะไรหลายๆอย่างได้ดีกว่านี้ ถ้าผมหัดลืม หัดให้อภัย ผมจะไม่คิดเล็กคิดน้อยทุกรายละเอียดขนาดนี้ แต่ผมทำไม่ได้ เพราะผมเป็นคนแบบนี้ ถูกเลี้ยงดูมาแบบนี้
ผมไม่ชอบพี่ผม พี่สาวผมบางครั้งก็รู้ว่ารักน้อง แต่นิสัยอย่างนึง คือ ยุ่งเรื่องส่วนตัวเกินไป ยุ่งในที่นี้คือ พยายามพูดและแสดงออกว่ารู้นะผมไปทำอะไรมา การแสดงออกว่าเก่ง รู้ทัน จับได้ ไม่ได้ช่วยแก้ปัญหาด้วยซ้ำ กลับกัน ทำให้แย่ลงอีก เพราะผมไม่สนใจ ชีวิตผม รู้แล้วก็ดี จะได้ทำต่อหน้าวันหลัง
ผมเคยคิดนะ ชีวิตผมจะเปลี่ยนไป ถ้าผมมีแฟน ในชีวิต ผมเคยมีแฟนคนเดียว เค้าน่ารักดี เอาใจใส่ผมดี ทุกวันนี้เลิกกันแล้ว ผมยังคิดถึงเค้าอยู่เหมือนกัน แต่รู้ว่าเค้าคงไม่สนใจผมแล้ว สาเหตุหรอ 1.ผมไม่มีเวลาให้เค้าเอง ดูแลเค้าไม่ดีพอ 2.เค้าชอบหาว่า ผมยังไม่ลืมคนเก่า (ซึ่งตรงนี้อะ ผมบอกหลายรอบละว่า ไม่ใช่แฟนเก่า เคยจีบ แต่ไม่ติด เลยเป็นเพื่อนสนิทกัน)
สองเหตุผลหลักๆข้อนี้ก้อเพียงพอละ ต่อการเลิกกัน ถ้าสานต่อก็คงไม่มีความสุข เพราะเค้าไม่เชื่อใจผม ส่วนผมก็ไม่พร้อมจริงๆสำหรับการมีแฟน ผมเคยมีความคิดว่า ถ้าจะมีแฟน ผมจะดูแลให้ดี แต่ผมทำไม่ได้ เงินก็ขาดมือ รถก็ไม่มี ปัญหาครอบครัวผมก็เยอะ แล้วผมจะชวนเค้ามาลำบากหรอ?
เพื่อน ผมก็มีหลายคนนะ เพียงแต่ผมรู้สึกว่า เพื่อนแต่ละคนมีชีวิตที่ดีอยู่แล้ว ผมเลยไม่อยากติดต่อมาก ผมเกรงใจ ไม่อยากแชร์ปัญหาให้ฟัง
เลยมาโพสระบายในพันทิพ กับคนที่ผมไม่รู้จัก
ทุกวันนี้ผมเบื่อ ผมเครียด ผมไม่อยากอยุ่บนโลกนี้อีกแล้ว ผมไม่มีเป้าหมายในการดำเนินชีวิตแต่ละวัน ผมไม่คุยกับใคร เก็บตัวคนเดียว ไม่ออกไปไหน
การที่ผมเป็นคนไม่ลืม ทำให้ทุกครั้งที่ผมเครียด ผมจะคิดถึงทุกปัญหาในชีวิต ผมเคยคิดสั้นนะ ผมทำมาแล้ว 3 ครั้ง แต่น่าแปลกผมรอดมาทั้ง 3 ครั้ง ครั้งแรกผมกินยานอนหลับกับพารา 122 เม็ด ผมหลับไปสามวัน ครั้งสองผมกินยานอนหลับ 96 เม็ด และครั้งสุดท้ายผมกินยานอนหลับแบบรุนแรง 48 เม็ด ทุกๆครั้งผมรอดได้แบบปาฏิหารย์ แต่ทุกๆครั้งก่อนที่ผมจะหลับสนิท ตอนที่ยากำลังออกฤทธิ์ มันทรมานมากๆ ทรมานแบบตัวงอจนไม่สามารถเอนนอนได้เลย
ทุกๆครั้งหลังจากที่ผลออกมาไม่สำเร็จ และผมผ่านไปได้ ผมก็บอกตัวเองว่า ผมจะไม่ทำอีกแล้ว มันทรมานมาก แต่ผมก็มีครั้งที่ 2 และ 3 จนมาวันนี้ผมไม่รู้สินะ ผมยังไม่ถึงกับคิดสั้นหรอก ผมแค่เบื่อและอยากระบาย เพราะผมอยู่ตัวคนเดียว ไม่มีคนรับฟัง...