ก่อนอื่นต้องบอกเลยว่า เมื่อก่อนตอนจขกท.อยู่มอปลายเนี่ยก็คบกับแฟน มีโมเม้นต์กุ๊กกิ๊ก มุ้งมิ้ง กินข้าวด้วยกัน ส่งข้อความ คุยโทรศัพท์ ดูหนัง เดินห้าง ให้อาหารปลาตามสวนสาธารณะ นั่งร้านชิวๆ คือเรียกว่า "โลกทั้งใบนี่เป็นสีชมพูฝุด ๆ " และที่ขาดไม่ได้เลยก็คือเรามีการซัมบาราเฮกันบ่อย 555555 แต่ตอนที่ยังไม่ได้ย้ายมาอยู่ด้วยกัน ความรู้สึกตอนนั้นเราเหมือนได้รับความใส่ใจ ทะนุถนอม ดูแลกันอย่างดี ฟินมากกกเยย และพอจขกท.ขึ้นปี 1 ก็มาอยู่ด้วยกัน แต่ความรู้สึกที่เคยกินข้าวด้วยกันมันก็ค่อย ๆ หายไปนะ กินบ้างเป็นครั้งคราว กลับมาเจอหน้ากันคุยกันคำสองคำ เราก็อยู่บนเตียงกดโทรศัพท์ แฟนก็นั่งหน้าจอคอมเล่นเกมไป จากที่เคยไปไหนมาไหนด้วยกันก็ขี้เกียจ จากเคยซัมบาราเฮกันทุกวัน วันละครั้ง อิอิ ก็กลายเป็นเราต้องนอนเล่นโทรศัพท์จนหลับไป ตอนนี้ก็ 2-3 อาทิตย์จะซัมซักที ความจริงเราก็ไม่ได้ติดการซัมบาลาเฮไรหรอก 5555 แต่คือนึกภาพ แฟนกันอยู่ด้วยกันมันเหมือนความใส่ใจน้อยลงรึเปล่า บางครั้งเราก็เหงานะ แต่ก็ไม่ได้จะหาคนมาแก้เหงานอนด้วย จากเคยนั่งคุยกัน ก็กลายเป็นแชทเฟสทักกันทั้งที่อยู่ใกล้กันเพราะขี้เกียจเดินไปบอกงี้ มันกลายเป็นการเสพติดความชินชามั้ย ? มันจะกลายเป็นความซ้ำซากน่าเบื่อ ซึ่งพอมองย้อนไปตอนวันแรกๆที่คบกันมันมีความสุขมากแค่ไหน เราก็ไม่อยากให้มันถึงจุดเปลี่ยนจนเลิกกันเลย อยากแก้ปัญหาให้ดีขึ้นมากว่า เพื่อน ๆ คนไหนมีประสบการณ์หรือเป็นแบบจขกท.มีวิธีการแก้ปัญหากันยังไงบ้างคะ