ผมเคยสงสัยนะครับว่า "ทำไม" ไม่ว่าการกระทำความผิด ความชั่วใด ๆ ของคนมุสลิม พอถูกสังคมรุมประณาม ก็จะมีคนกลุ่มหนึ่ง ทั้งชาวพุทธ(บางคน) และชาวมุสลิม ออกมาพูดว่า "อย่าเหมารวม" ทุกศาสนามีทั้งคนดีและคนไม่ดี ประมาณนี้ คือให้แยกคนชั่วออกจากคนดี แต่สิ่งที่ผมเห็น ไม่มีมุสลิมคนไหนเลย ที่จะแยกตัวเองออกจากคนชั่วที่ทำไม่ดีเหล่านั้น กลับทำในสิ่งตรงกันข้าม ให้การสนับสนุน ทั้งต่อหน้าและลับหลัง ไม่มีการออกมารุมประณามมุสลิมด้วยกันที่ทำชั่วเหล่านั้น แต่กลับช่วยกัน แก้ตัว แก้ต่าง โยนความผิดให้ ยิว อเมริกา และอื่น ๆ ถ้าเป็นแบบนี้แล้ว ไหนละครับคนดี.. พวกเขาไม่เคยคิดจะแยกตัวเองจากความชั่วเลย แม้ไม่ได้ทำชั่วเอง แต่เขาก็ไม่ได้ต่อต้าน เว้นแต่ในบางกรณี ซึ่งน้อยมาก ถ้าจะพูดไปแล้ว แน่นอนว่าการกระทำชั่วเหล่านั้นเป็นหนึ่งในคำสอนของศาสนาที่เขียนไว้ชัดเจน ที่พวกเขาเรียกว่า ความดี เพียงแต่จะต้องหาเหตุผลมารองรับการกระทำนั้น ๆ ให้ได้ เช่น อ้างว่าถูกรังแก อ้างว่าถูกรุกราน ซึ่งตรงนี้ในศาสนาก็บอกไว้ชัดว่า สามารถ ทำการป้องกันตัวได้โดยการทำเหตุรุนแรง ฆ่าฟันกัน ได้ พวกเขามักจะพูดแก้ตัวว่า คนเหล่านี้บิดเบือนศาสนา เอาศาสนามาอ้าง แต่ความจริงแล้ว ไม่ใช่การบิดเบือนศาสนาครับ แต่เป็นการ บิดเบือนเหตุผลเพื่อให้ตรงตามหลักศาสนา เพียงเท่านี้เขาก็สามารถ กำจัดศัตรูของอิสลามได้ โดยไม่คิดว่าเป็นบาป ด้วยวิธีความรุนแรงต่าง ๆ นานา   ซึ่งต่างจากชาวพุทธ ที่แยกตัวอย่างชัดเจนใครผิดก็ว่าไปตามผิด ไม่เคยได้รับการปกป้องจากชาวพุทธ และถูกประณามในการกระทำอย่างชัดเจนว่าไม่ได้เห็นด้วย กับการกระทำชั่วนั้นเลย  ทั้งหมดนี้ก็เลยเกิดความคิดในใจขึ้นมาว่า "ในเมื่อชาวมุสลิมเขาไม่เคยคิดจะแยกตัวเองออกจากกลุ่มคนชั่ว แล้วทำไมถึงมาเรียกร้องให้คนอื่นแยกคนดีคนชั่วของมุสลิมออกจากกัน" ในเมื่อศาสนาเองก็ระบุไว้ ว่าการก่อเหตุรุนแรงที่อ้างว่าปกป้องอิสลามเป็นความดี แล้วคนดีของคนมุสลิม เป็นแบบไหนละครับ ไม่ขัดกับหลักความดีในศาสนาที่สอนไว้หรอกหรือ แล้วถ้าจะทำความดีตามหลักศาสนาที่สอนไว้ ก็กลายเป็นความชั่วของคน นอกศาสนา แล้วคิดว่า คนมุสลิมจะเลือก เป็นคนดีของคนกลุ่มไหนมากกว่ากัน ระหว่างคนดีของศาสนา กับคนดีของคนนอกศาสนา