เราเป็นพยาบาลจบใหม่หมาดๆ เริ่มทำงานได้ซักพัก ทำงานใน รพ.ตามภูมิลำเนาที่ได้รับทุน เราต้องทำงานที่ รพ. นี้ เพื่อใช้ทุน 4 ปี (ใช้ทุนในที่นี้ คือการทำงานใน รพ.แห่งนี้ 4 ปี โดยที่ไม่ได้หักเงินอะไร แต่ขอให้ทำงานที่นี่) แต่กลับเป็นได้แค่ลูกจ้างรายวัน (ได้วันละเท่าไหร่อ่าหรอ ก็ค่าเงินขั้นต่ำปริญญาตรีหารด้วยจำนวนวันทำการ) เราไม่มีสิทธิ์ เบิกค่าเวรบ่าย เวรดึก ค่า OT และค่ารีเฟอร์คนไข้   เพราะทางการเงินของ รพ.บอกว่าผิดระเบียบ (อ้าว...แล้วยังไง) ทั้งๆที่ต้องขึ้นเวรบ่าย ดึก และขึ้นเวรเกินวันทำการ แต่เบิกค่าเวร และ OT ไม่ได้เลย (เศร้าแปบ...)
           คือ เรารู้สึกน้อยใจ ที่เพื่อนรุ่นเดียวกันที่เริ่มทำงานพร้อมกันใน รพ.เดียวกัน  แต่ไม่ใช่พยาบาล ไม่ใช่แพทย์ ไม่ใช่เภสัชกร ไม่ใช่ทันตแพทย์ แต่กลับมีเงินเดือนให้ มีตำแหน่งให้ ทั้งๆที่ รพ. เองก็บอกว่าอาชีพที่เพื่อนเราทำ รพ.เองก็ไมได้ต้องการ (นี่มันอะไรกันเนี่ย) เราเหมือนไม่มีความสำคัญเลยอ่า รู้สึกหมดแรง ไหนบอกว่าพยาบาลขาดแคลน (ถ้าขาดจริงต้องไม่เป็นแบบนี้) เราถามทางจังหวัด ได้คำตอบว่าพยาบาลในจังหวัดเกิน (เราเข้าใจผิดเองว่าขาดแคลนมาตลอด) ถ้าเกินจริงก็ให้พยาบาลขึ้นเวร วันละ 8 ชม. ซิค่ะ แต่เดือนนึงมี 30 วัน แต่พยาบาลยังทำงานเกิน 30 เวรอยู่เลย (เวรละ 8 ชม.) ถ้าอยากมีวันหยุดอยู่กับครอบครัวก็ต้องยอมขึ้นเวรวันละ 16 ชม.เพื่อแลกวันว่างที่ใช้พักผ่อน (นี่คือ เรื่องจริงที่เห็นพี่พยาบาลเป็นอยู่) แล้วจะบอกว่าพยาบาลเกิน อยากให้เห็นถึงความเป็นจริง
          เรายังไม่แน่ใจว่าจะเดินหน้าต่อ หรือเริ่มต้นใหม่ดี เพราะเราเองก็เป็นคนนึงที่ทำงานได้ ไม่ต่างกับทุกคนใน รพ. แต่รู้สึกเหมือนไม่สำคัญ เราไม่เคยคิดว่าทำงานต้องได้เงินเยอะๆ แต่ได้เท่าที่เหมาะสมก็พอ
         จริงๆ แล้วก็ไม่ได้อยากไปทำงานที่อื่น แต่ถ้าเป็นแบบนี้ก็ไม่ไหว เพราะเราเองก็มี พ่อแม่ ที่ต้องดูแล อยากให้พ่อแม่สบายสักที (โอ้ย..เศร้าอีกแหละ)
ถ้าไม่ติดว่าต้องใช้ทุน เราคงไม่คิดมากขนาดนี้ เพราะเราจะไม่ทน  (จริงๆ พยาบาลถูกปลูกฝัง ให้ถ่องคำว่า "อดทน" มาตั้งแต่เรียนปี 1 ทนยิ่งกว่าสีทนได้ หึๆ)         
            มีเพื่อนพยาบาลคนไหนเป็นแบบเราบ้าง...... หรือพี่ๆ มีคำแนะนำดีๆ ยินดีรับฟังค่ะ
.................หมดแรง หมดกำลังใจ หมดกำลังกาย...................