ก่อนอื่นต้องบอกก่อนว่ากระทู้นี้คือ ความรู้สึกจริง
  ย้อนไปปีก่อน เราก็เป็นผู้หญิงอายุ18 คนนึงที่ธรรมดาไม่ได้สวยเพอเฟคอะไร มีคนคนนึงซึ่งเขาก็อยู่ในโรงเรียนที่เราเรียน เขาคนนั้นเป็นคนที่เรารู้จักและค่อนข้างสนิทเพราะทำกิจกรรมด้วยกันบ่อยเรามักเรียกเขาว่าพี่
  อยู่มาวันหนึ่งพี่เขาทักไลน์มาคุยกับเรา แต่ไม่เหมือนปกติ เราคุยกันสนิทสนมเป็นพิเศษประมาณว่าจีบนั้นแหละ คารมเป็นต่อรูปหล่อเป็นรองจริงๆ และแล้วเราก็คบกับพี่เขาในสถานะแฟน.....
  ตอนแรกเราก็ไม่ได้คิดอะไรมาก ใครๆก็บอกว่าต่างกันไปหรือป่าว ความรักก็ดูเพอเฟค พี่เขาเทคแคร์เราดี คอยเป็นห่วงนู้นนี้  คบกันมาระยะหนึ่งเราเริ่มมีปากเสียงทะเลาะกัน ยอมรับน้ะว่าเราก็ค่อนข้างงี่เง่า(ผู้หญิงมักหวังสูงเป็นธรรมดาว่าม้ะ?) เราก็เหมือนดูรักกันดีแต่ก็ไม่เข้าใจ??ว่าทำไมต้องทะเลาะกัน?? เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย เดี๋ยวเสียน้ำตาเดี๋ยวยิ้มแย้ม เป็นอย่างนี้จนมาครบรอบ1 ปี2เดือน เราทะเลาะกันรุนแรง เพียงแค่เรื่องอยากเจอกัน ต่างคนต่างไม่มีเวลาให้กัน แค่นั้นๆจริงๆ(หรือป่าว) สิ่งที่เราคิดเสมอคือความคิดเราต่างกัน หรือเราแค่ไม่เข้าใจกัน เราน่าจะมีทางแก้ไข เราพยายามปรับทุกอย่างจนรู้สึกว่าไม่ใช่ตัวเรา พี่เขาไม่เคยรู้ว่าเราต้องการอะไร ชอบทำอะไรสไตล์ไหน??
   และแล้วพี่เขาพูดในสิ่งที่พี่เขาไม่พูดมาตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา(ทุกครั้งที่ทะเลาะจหายเงียบ) จนมันทำให้เรากับพี่เขาต้องยุติความรักครั้งนี้ลง
             .....เราไม่รู้ว่าความต่างกันมันเกี่ยวกันไหม?? เราเลิกกันเพียงเพราะเรารักกันมากเกินไปหรออ?? 18 กับ31 รักกันมันจะมีทางเป็นไปได้ไหม??.....
          ไม่ทางที่เด็กอายุ18จะเข้าใจคนอายุ31 ได้เลยหรอ?? แล้วถ้าวันนี้มันสายไป ต่อให้เราเข้าใจเขา เขาเข้าใจเรา มันก็สายเกินไปอยู่ดี ยิ้ม
                                                                                                                                                              ปล.ขอโทษ