เราทำงานเป็นครูอัตราจ้าง อาชีวะแห่งหนึ่ง

เดือนละ 9000 + โหลด ออกเทอมละครั้งได้เป็นก้อน

ทำมาได้ปีหนึ่ง ยอมรับตรงๆว่า เงินเดือน ไม่พอกับรายจ่ายและความรับผิดชอบ

วันนี้ถึงจุดพีค แล้ว เดือนแห่งงานแต่ง ภาษีสังคม
แต่ใจหนึ่งเราไม่อยากทิ้งเด็กที่ปรึกษาเราเลย เรารู้ว่าจะต้องมีครูมาแทนเราแน่ๆ
แต่เราคิดเข้าข้างตัวเอง กลัวคนที่มาแทนจะดูแลเค้าไม่ดี
เราอยากให้นักเรียนของเรา เรียน และ จบตามหลักสูตร จำนวนเท่ากับวันแรกที่เข้ามา

เราเข้าข้างตัวเองว่าวันที่เราต้องทิ้งพวกเค้าจริงๆ
เค้าจะอ้างว้าง เคว้งคว้าง

คือ ทุกวันนี้เด็กๆต้องมาหาเรา มาคุย บางคนเข้ามากอด เราแสดงความรัก ฉันแม่ลูกทุกวัน นอกเหนือจากการสอนในชั้นเรียน


เราไม่ได้เสแสร้งนะ แต่เรายังตัดใจไม่ได้ แต่ชีวิตเราต้องเดินทางอีกไกล เรารู้ดี