สวัสดีค่ะวันนี้เราจะมาเล่า(ระบาย)เรื่องความรักของเราเอง อิอิเขินจัง-//- แต่..มันไม่ได้จบสวยงามอย่างที่คิด เราอยากให้เค้าได้มาอ่านเราอยากขอโทษทุกอย่างที่ผ่านมา...
เริ่มเลยแล้วกันนะคะ เรากับแฟนเรียนอยู่โรงเรียนเดียวกันค่ะตอนนั้นเค้าอยู่ม.3เราอยู่ม.5 เราเจอกันครั้งแรกตอนวันปีใหม่ค่ะโรงเรียนเราก็จัดงานพอหลังจากงานจบเพื่อนหายหมดค่ะหงุดหงิดมากเดินกลับคนเดียวTTแล้วเราก็ไปเจอเค้าอยู่แถวโรงอาหารค่ะเค้าก็ขอเบอร์เราแต่เราไม่ได้ให้ไม่ตอบไม่คุยไม่สนใจ (ตอนนั้นกำลังฮอตสวยๆเชิดๆ555) พอเรากลับบ้านก็มีคนแอดพินเรามาค่ะ(ช่วงนั้นคนใช้บีๆกันเยอะค่ะ555) เราก็รับเค้าก็ทักมาว่าจำได้มั้ยที่เจอกันหน้าโรงอาหารเราก็อ๋อๆแล้วถามว่าแอดมาได้ไงน้องเค้าก็บอกว่าขอจากเพื่อนเราเพราะเพื่อนเราเป็นแฟนกับเพื่อนของน้องเค้า หลังจากนั้นน้องก็ชวนเราคุยตลอดค่ะแต่เราไม่ค่อยตอบเบื่อๆไม่ค่อยอยากคุย พอเปิดเทอมมาเราก็เจอกันบ่อยขึ้นเรื่อยๆค่ะเจอกันแทบทุกวันเพราะเพื่อนสนิทน้องเค้าเป็นแฟนกับเพื่อนสนิทของเราค่ะ เราก็เริ่มคุยกับเค้ามากขึ้นเค้าดีกับเรามากค่ะช่วยถือของให้ถือกระเป๋าให้เดินไปส่งขึ้นรถ ผ่านมาหลายเดือนเราก็เริ่มมีความรู้สึกดีๆให้เค้าค่ะ เค้าก็ขอเราเป็นแฟนแต่เราก็ไม่ได้ตกลงอะไรไปค่ะอยากปล่อยให้เป็นไปตามที่เป็น เราก็คบกันตอนไหนไม่รู้ รู้แค่ว่าทุกอย่างมันเหมือนเดิมเค้าเคยทำอะไรให้เรายังไงเค้าก็ทำแบบนั้น ตอนเช้ามารอรับที่ประตูโรงเรียนตอนเที่ยงพาไปกินข้าวตอนเย็นก็ไปเดินเล่นไปกินนู่นกินนี่กัน ตอนนั้นคนในโรงเรียนเริ่มรู้แล้วว่าเราคบกันผู้ชายหลายคนที่ตามจีบเราเค้าก็ไม่คุยกับเราไม่ทักเราเหมือนเคย แต่เราก็ไม่ได้ซีเรียสเพราะเรามีแฟนแล้วเราไม่สนใครทั้งนั้น ทุกอย่างมันก็เป็นไปด้วยดีซึ่งเราก็ไม่เคยมีแฟนแบบจริงๆจังๆแบบนี้มาก่อนตอนนั้นแค่คิดว่าถูกใจก็คบหน้าตาดีก็คบ แต่ตอนเราคบกับเค้าเราไม่ได้สนใจรูปร่างหน้าตาเลยค่ะใจล้วนๆเพราะเราไม่เคยมีใครมาทำดีกับเราขนาดนี้เค้าน่ารักที่สุดสำหรับเราถึงเค้าจะคบเราที่หน้าตาก็เหอะTTพอคบกันนานเราก็พาเค้ามาบ้านค่ะตอนแรกพ่อแม่ก็ไม่ชอบหรอกค่ะเราะเราไม่เคยมีแฟนเราก็ไม่รู้จะทำยังไงให้แม่รักเค้าแบบที่เรารักTT. แต่สิ่งที่ทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนคือวันหนึ่งเราไม่สบายเข้าโรงพยาบาลค่ะพอเราตื่นมาเราโทรหาเค้าเราก็นึกว่าเค้าจะมาหาแต่ไม่เลยค่ะเค้าบอกเค้ายุ่งมากเพราะช่วยที่บ้านทำงานคือตอนนั้นโกรธมากค่ะเราเข้าโรงบาลแต่เค้ากลับไม่มาเยี่ยมเราเลยเราก็บอกเลิกเค้าไปค่ะเค้าไม่ยอมเลิกค่ะแล้วบอกว่าเดี๋ยวเย็นๆจะพาแม่ไปพอตอนเย็นก็โทรมาบอกว่าไปไม่ได้แล้ว(อ้าว!ไอ้!!#-&#&#++฿%?!)ตกลงจะมาไม่มาคือหงุดหงิดมากเราไม่สบายเราก็อยากให้เค้ามาเยี่ยมคืนนั้นเราทะเลาะกันหนักมากค่ะเลิกคุยด้วยโทรมาไม่รับ(วันนั้นแม่เฝ้าไข้เราคงสงสารเราปนดีใจที่จะเลิกกัน) เรากินข้าวกินยาแล้วหลับไปค่ะตื่นมาอีกทีประมาณตี3ค่ะ หมอก็มาเช็คอาการตอนนั้นเราก็ใจลอยค่ะแต่สายตาเราไปหยุดอยู่ที่ช่องประตู เราเห็นเค้า..เค้ามาจริงๆค่ะเค้ามาหาเราเเล้วตัวเค้ามอมแมมเปียกไปหมดน้ำตาไหลไม่หยุดเลยเลยคืนนั้นฝนตกหนักมากแต่เค้าก็ยังมาหาเราจากบ้านเค้ามารพ.ใช้เวลาประมาณ45นาที พยาบาลคงเห็นว่ายืนแอบอยู่นานเลยไล่เข้ามาในห้องค่ะ555 แม่เราหันมาเจอถึงกับตกใจแต่วันนั้นแม่เปลี่ยนไปค่ะ จากไม่พูดด้วยก็ถามสารพัดเลย มายังไงลูกดึกขนาดนี้มาทำมัยดูสิเปียกหมดเลยเค้าบอกว่าเค้าตามหาเรามาหลายรพ.กว่าจะเจอก็เป็นชั่วโมงเลยค่ะเพราะเค้าไม่รู้ว่าเราอยู่ไหน (ตอนนั้นเราแกล้งหลับคลุมโปงไว้กลัวเค้ารู้ว่าเราร้อง TT). แม่เหมือนจะรู้งานเลยบอกว่าเดี๋ยวแม่ออกไปข้างนอกก่อนนะคุยกันดีๆนะลูก พอแม่ออกไปเค้าก็เข้ามาจับมือเรากำไว้แน่นเลยค่ะเค้าร้องไห้เค้าขอโทษเราก็ใจอ่อนค่ะมุดออกมาจากผ้าห่มแล้วโผเข้ากอดกัน(น้ำเน่ามาก-//-) หลังจากวันนั้นวันที่เราเกือบเลิกกันยิ่งทำให้เรารักเค้ามากขึ้นคนที่บ้านเราก็รักเค้ามากค่ะเวลาเค้าไปบ้านเค้าจะชอบซื้อของไปฝากแม่ฝากเราเเละฝากทุกคนในบ้านค่ะเราก็ไปบ้านเค้าบ้างไปต่างอำเภอ,ต่างจังหวัดกับครอบครัวเค้าบ้าง(เรานอนกับแม่กับเค้ากับอาม่าเค้าค่ะ)  บ้านเค้าไปเที่ยวไหนก็จะซื้อของมาฝากบ้านเรา บ้านเราไปเที่ยวก็ซื้อของฝากที่บ้านเค้า ก็มีความสุขดีค่ะก็ทะเลาะกันบ้างเรื่องแฟนเก่าบ้างถึงแฟนเก่าเค้าจะไม่สวยแต่เราก็ไม่อยากเห็นเค้าคุยกันหรืออะไรทั้งนั้น เราเป็นคนงี่เง่ามากขี้หึงขี้หวง ถ้าเราเห็นเค้าไปคุยกับใครเราก็จะคุยมั่งเราอยากให้เค้าสนใจซึ่งมันก็ได้ผลมากค่ะตื่นเช้ามาได้ยินข่าวว่าคนที่เราคนด้วยเจอแฟนเราอัดซะเละเลยเราก็ถามน้องคนที่เราคุยนะน้องเค้าก็บอกขเราก็ขอโทษเค้าน้องเค้าตอบกลับมาว่า"ไม่เป็นไรคับผมเจ็บเพราะพี่มาเยอะแล้วผมชอบพี่ก่อนเค้า ผมรอพี่ได้"เรารู้สึกผิดมากเพราะเราไม่ได้ตั้งใจให้เป็นแบบนี้เราก็ไม่รู้ว่าแฟนเราเค้าไปทำร้ายใครอีกบ้างรึป่าวเพราะเค้าบอกว่าใครมายุ่งกับเราอีกจะเจอแบบนี้แต่ที่เราทำไปเพราะประชดเค้า  ซึ่งเรารู้สึกผิดกับทุกคนมากเราไม่อยากเป็นต้นเหตุของปัญหา ผ่านมา1ปีเราก็ยังทำทุกอย่างเหมือนเดิมบางอย่างก็เริ่มจืดจางไปเราทั้งสองคนต่างฝ่ายต่างขุดเรื่องเก่าๆมาพูด มีหลายเรื่องที่เราโกรธเค้าทั้งเรื่องที่เค้าจำวันเกิดเราไม่ได้เค้าจำสลับกับวันเสียชิวิตของคนที่เค้ารู้จัก เค้าเคยพูดเปรียบเทียบเรากับเเฟนเก่าคำนั้นจำได้ขึ้นใจเลย"มอ-อึ-งอ)ไม่เหมือนเค้า"คำนี้เจ็บมากเราไม่เคยพูดคำหยาบกัน เค้าคุยกับคนอื่น แต่ทุกอย่างที่เค้าทำให้เรามันมากเกินกว่าที่เราจะเอาอะไรพวกนี้มาคิดเรารู้ว่าเค้าทำทุกอย่างเพื่อเราเค้าเคยเลิกบุหรี่เพื่อเราถึงแม้ว่าจะสูบบ้างบางครั้ง เราก็มีสิ่งที่ทำไม่ดีกับเค้าเวลาเราโกรธเราจะตีเค้าจะหยิกเค้า เราไม่เคยเรียกแทนว่าเค้ากับตัวเองหรือเรียกชื่อเลยเราใช้คำว่า"พี่ กับ บ" จุดพีคสุดคือตอนจบม.6ค่ะ ที่รร.ก็จะมีการจัดวันรักวันลาค่ะก่อนถึงวันรุ่นน้องก็จะจัดซุ้มให้พี่ๆวันนั้นแฟนเราก็คงยุ่งๆเลยบอกให้เรากลับบ้านไปก่อนเดี๋ยวทำงานเสร็จจะไปซื้อหมีตัวที่เราอยากได้ให้ พอมาถึงวันเค้าเอาตุ๊กตามาให้เราค่ะแต่ไม่ใช่ตัวที่บอกเราโกรธมากค่ะเหตุผลที่โกรธคือ1เค้าโกหกเราไม่ได้ไปซื้อของแต่ไปไหนไม่บอก2(อันนี้ความผิดเราเอง55)ตุ๊กตาที่เค้าให้เป็นตุ๊กตาของเค้าซึ่งเราไม่ได้โกรธที่เค้าให้ตุ๊กตาเก่าเราแต่เราโกรธเพราะคิดว่าตัวนั้นคือตัวที่เราซื้อให้เค้าตอนว้นเกิดคือมันเหมือนกันมากไง555 พอเค้ารู้ว่าเราโกรธเค้าก็บอกว่าทำมัยถึงให้ตุ๊กตาตัวนั้นเพราะเป็นตัวที่เค้านอนกอดทุกวันเค้าอยากให้เรากอดด้วย เอิ่มเรื่องนี้จบไปเราเอ๋อเอง55แต่เค้าก็ทิ้งเราไว้คนเดียวอยู่ดี  หลังจากวันนั้นเราก็คุยกันปกติค่ะแต่น้อยลงเพราะเค้าต้องช่วยงานที่บ้านเราก็รอเค้าโทรมาได้คุยวันละ5นาทีก็ยังดี เราพยายามจะเข้าใจเข้าพยายามอยู่คนเดียวให้เป็นเค้าไม่มีเวลามาหาเราเลยทั้งๆที่เราจบม.6แล้วเราจะไปเรียนต่อที่อื่นแล้วความจริงเราต้องไปเรียนต่อเมกาแต่เรากลัวห่างกับเค้าเราเลยเลยเลือกที่จะเรียนในกรุงเทพเค้าไม่มาหาเราเค้าคงไม่อยากอยู่กับเราแล้วหรอแต่เราก็พยายามจะไม่งี่เง่าเหมือนแต่ก่อน แต่แล้วทุกอย่างต้องจบลงตอนช่วงเดือนเมษาค่ะเค้าขอเราไปเล่นสงกรานต์กับเพื่อนค่ะแต่เราไม่อยากให้เค้าไปแล้วเค้าก็ไม่ชวนเราไปกับเค้าด้วยปีก่อนๆเค้าก็ไม่ไปแต่อาจจะแอบไปบ้างเพราะเค้าชอบหนีเราไปเที่ยวชอบโกหกเราTTสุดท้ายเราก็เลิกกันค่ะ เราคิดว่าเค้าคงขาดเราไม่ได้ถ้าเราหายไปจากชีวิตเค้า แต่ไม่เลยค่ะหลังจากเลิกกัน1อาทิตย์เค้าไม่โทรมาไม่ทักเราเลยแต่ช่วงนั้นเรายุ่งๆเพราะพาแม่ไปทำตากับทำหน้าอก(ก่อนหน้านั้นเค้าสัญญาว่าจะมากับเรา) เราต้องเฝ้าแม่ตลอดพอแม่ออกมาจากรพ.พี่สาวก็ช่วยดูแล เราเลยมีเวลาโทรไปหาเค้าค่ะแต่วิ่งที่เราคาดไม่ถึงคือเค้าพูดเสียงเย็นชาว่าโทรมาทำมัยเราสองคนเลิกกันเเล้วเลิกโทรมาได้แล้ว ตอนนั้นที่เราได้ยินเราอึ้งจนพูดอะไรไม่ออก เค้าตัดสายกี่ทีเราก็โทรไปใหม่เราทำทุกทางที่จะติดต่อเค้าได้ทั้งโทรไปคุยกับแม่โทรไปเบอร์บ้าน เค้าบลอคทุกอย่างของเราเอาเบอร์ไหนโทรไปเค้าก็ไม่รับ เราพยายามทุกหนทางเราไปรอเค้าหน้าบ้านไม่กล้ากดกริ่งไม่กล้าเข้าไป เราอยากเจอเค้ามากอยากกอดเค้าอยากบอกเค้าว่าเรารักเค้าแค่ไหน เรารอนานแต่วันนั้นไม่มีใครออกมาจากบ้านเลยคนงานก็ไม่มีเราเลยเอาจดหมายที่เราจะเอามาให้เค้าวางไว้หน้าบ้านตอนดึกเราก็ไปรอเค้าหน้าบ้านซึ่งปกติเค้าจะไม่เคยให้เราออกมาจากบ้านคนเดียว แต่ทุกอย่างงมันเปลี่ยนไปแล้วเค้าไม่สนใจไม่เป็นห่วงเราเลยแม้แต่น้อย เราจะทำร้ายร่างกายตัวเองแค่ไหนเค้าก็ไม่สน ตอนเราเลิกกันทุกคนในบ้านเศร้ากันหมดทุกครั้งที่เราทะเลาะกันแม่จะร้องไห้ตลอดเราทำผิดกับแม่มากเราทำร้ายร่างกายที่แม่ให้มาเรารักเค้ามากกว่าชีวิตของตัวเองเรารักเค้าที่เค้าเป็นเค้าเรารักที่เค้าเป็นคนรักแม่รักครอบครัวเรายอมรับข้อเสียของเค้าได้ แต่ในเมื่อทุกอย่างมันเปลี่ยนไปเราต้องทำใจยอมรับมันค่ะ เราไปเรียนต่อในกรุงเทพเรานอนร้องไห้ทุกวันเราไม่คิดว่าเราจะลืมเค้าได้เลย หลายคนก็บอกเราว่าเวลาจะทำให้ทุกอย่างดีขึ้นตอนนี้เราเลิกกันมาประมาณ2ปีแล้วค่ะ เราไม่เคยคบกับใครเลยเราพยายามเปิดใจให้ใครเข้ามาแต่ไม่มีใครแทนเค้าได้ไม่มีใครดีเท่าเค้าเลย สุดท้ายนี้เราอยากขอบคุณและขอโทษทุกอย่างที่ผ่านมาดีใจที่เราเคยมีกันเคยรักมากแค่ไหนตอนนี้ก็ยังไม่เปลี่ยน...