สวัสดีค่ะ นี่คืองานที่เราต้องส่งอาจารย์ภาษาไทยเป็นเรียงความที่เราสามารถเล่าประสบการณ์ตัวเองลงไปได้ ซึ่งเราได้เล่าเรื่องที่เรา "เลิกกับแฟน"
อาจารย์ให้เรากำหนดหัวข้อออกเป็น 6 ข้อ แล้วนำเอาหัวข้อแต่ล่ะหัวข้อมาเขียนเล่าเรื่องเป็นเรียงความ

                                                 เลิกกับแฟน
หัวข้อคือ

ส่วนของคำนำ                 1. ช่วงเวลาที่เกิดเหตุการณ์
                                   ฉันกับแฟนเลิกกันเมื่อ 1 อาทิตย์ที่แล้ว

                                   2. ชนวนที่ทำให้เกิดเหตุ
                                   ฉันอึดอัดใจเวลาที่อยู่ด้วยกันกับแฟน
เนื้อเรื่อง                        3. เหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
                                   ฉันและแฟนคุยตกลงกัน
                                   4. สภาพหลังเกิดเหตุ
                                   แฟนไม่ได้รู้สึกอะไรกับฉันแล้ว
                                   5. ข้อคิดที่ได้
                                   (อันนี้เราไม่ได้เขียนลงไป)

สรุป                              6. สิ่งที่อยากกลับไปแก้ไข
                                   ฉันกับแฟนควรเป็นเพื่อนกันตั้งแต่แรก

อันนี้คือ 6 หัวข้อของเรา แล้วเราก็เอาทุกหัวข้อมาเขียนเรียงความ

                                                  เลิกกับแฟน

      ในช่วงเวลา 3 เดือนก่อนหน้านั้นฉันได้รู้จักกับใครคนนึงที่ได้เข้ามาทำให้ฉันรู้สึกพิเศษอีกครั้ง ก่อนหน้านั้นฉันเคยผิดหวังกับเรื่องความรักและไม่คิดที่อยากจะมีความรักอีกแต่แล้วก็มีเขาเข้ามา เขาที่เข้ามาชอบในตัวตนของฉันชอบในความเป็นฉัน ชอบในสิ่งที่ฉันเป็น เขาชนะใจฉันในหลายๆเรื่อง เรื่องที่เขาเป็นคนตรงไปตรงมา พูดอะไรตรงๆรู้สึกอะไรก็บอก ไม่ชอบอะไรก็บอก จนฉันตัดสินใจจะเริ่มต้นความรักใหม่อีกครั้งกับเขา ช่วงเวลาที่ฉันกับเขาคบกันเป็นช่วงเวลาที่มีความสุข เราไปเที่ยว ดูหนัง ฟังเพลง ถ่ายรูป ทำอะไรด้วยกันหลายๆอย่าง แต่ในความสุขก็ยังมีความทุกข์เข้ามา ฉันกับเขาทะเลาะกันบ่อยขึ้น อาจเป็นเพราะความงี่เง่าของฉันเอง แต่ทุกครั้งที่เราทะเลาะกันฉันกับเขาจะคืนดีกันวันนั้น แต่หลังจากนั้นทุกอย่างก็เปลี่ยนไป เขาเปลี่ยนไปทุกอย่าง และไม่เป็นเหมือนก่อน จนเราห่างกัน และก็เลิกกันในที่สุด จนเวลาตอนนี้ผ่านมาได้ 1 อาทิตย์แล้วที่ฉันเลิกกับเขา
      
      การที่ฉันอึดอัดใจเวลาที่ฉันกับเขาอยู่ด้วยกัน มันเป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูก บอกอะไรไม่ได้ มีเพียงความเงียบที่ทำให้อะไรๆเดินต่อไปในตอนนั้น ช่วงเวลานั้นเป็นช่วงเวลาที่ฉันอยากร้องไห้ที่สุด มันรู้สึก อึดอัด อัดอั้น ไม่เข้าใจกับสิ่งที่เป็นอยู่ ฉันกลับไปร้องไห้ที่บ้านทุกวัน คิดว่าตอนนี้มันเกิดอะไร เขาเป็นอะไร เขาต้องการอะไร เขาคิดอะไรอยู่ ในหัวฉันประมวลทุกอย่าง ฉันคิดเองเออเอง คิดมากอยู่คนเดียว และรวมไปถึงการที่ฉันคิดแทนเขา จากที่เราเคยทะเลาะกันปรับความเข้าใจกันและรักกันมากขึ้น วันนี้มีเพียงความเงียบและความอึดอัดใจที่ฉันมีต่อเขา ฉันทนกับความอึดอัดใจของตัวเองไม่ไหว มีเพียงความเงียบเวลาเราอยู่ด้วยกัน จากเคยจับมือ หยอกล้อกัน แต่วันนี้มีแต่ความเงียบที่เดินเคียงข้างกัน มันเป็นแบบนี้เรื่อยมา

      ฉันตัดสินใจที่จะตกลงคุยกับเขาตรงๆ ว่าสิ่งที่เขาเป็นอยู่คืออะไรกันแน่ การกระทำของเขามันไม่ใช่เลย เขาต้องการอะไรกันแน่ตอนนี้ความรู้สึกของเขายังเหมือนเดิมไหม ฉันอยากให้เขาถามใจของเขาดูว่าเขายังรู้สึกหรือไม่รู้สึกอะไรกับฉันในตอนนี้ กับสิ่งที่เราสองคนทำให้กันมันคือคำว่าฝืน หรือคำว่ารักที่จะเดินต่อไป ฉันถามเขาเพียงว่า เขาต้องการจะเดินต่อไปและปรับความเข้าใจกันใหม่ หรืออยากหยุดเพียงเท่านี้ หยุดทุกอย่างเพียงแค่นี้ ฉันทิ้งคำถามให้เขาไปคิดทบทวนตัวเองว่าในใจเขาตอนนี้คิดอะไรอยู่ แต่ในใจฉันกลับกลัวเหลือเกิน กลัวคำตอบ กลัวทุกอย่าง กลัวว่าจะต้องเสียเขาไป หวังเพียงว่าคำตอบที่ได้นั้น ขอให้เราเดินต่อไปและปรับเข้าหากันใหม่อีกครั้งก็พอ

      แล้วคำตอบที่ได้ก็ไม่ได้เป็นไปตามที่ฉันหวัง คำตอบจะเป็นยังไงตอนนั้นฉันเพียงต้องยอมรับมันให้ได้ ถึงจะเสียใจ เสียความรู้สึกมากแค่ไหน ฉันก็ควรที่จะหยุด หยุดทุกอย่างเพราะคำตอบมันแน่ชัด และบอกอะไรหลายๆอย่าง กับการกระทำของเขาที่ผ่านมา อยากยื้อเขาไว้ อยากให้ฉันกับเขาเดินต่อไปแค่ไหน แต่ประโยคนั้นกลับทำให้ฉันสะเทือนใจมากๆ แค่ประโยคเพียงว่า "เราไม่รู้สึกอะไรกับแกแล้ว" มันเหมือนทำให้ฉันขาดสติ ทุกอย่างมันหยุดหมุน ฉันอยากร้องไห้มากแค่ไหนแต่ก็ต้องกลั้นไว้ คำตอบมันแน่ชัดมาก ฉันไม่รู้จะทำยังไงทำได้แค่ทำใจยอมรับความจริงกับสิ่งที่เป็นอยู่ให้ได้ ถึงแม้ตอนนี้ฉันจะยังคงรู้สึกกับเขาเหมือนเดิมก็ตาม

      การที่ฉันกับเขาเลิกกัน แต่ฉันกับเขาต้องกลับมาเป็นเพื่อนกันอีก ฉันบอกกับเขาเองว่า "เราเป็นเพื่อนกันได้นะ" เขาก็บอกแบบนั้นเหมือนกัน แต่ในใจของฉัน ฉันรู้เลยว่ามันเป็นไปไม่ได้ ความจริงคือฉันทำใจไม่ได้ที่ต้องมาเป็นเพื่อนกัน แต่นี้คือหนทางที่ดีที่สุด ที่จะทำให้ฉันกับเขาคุยกันได้ แต่ไม่สนิทใจเหมือนเมื่อก่อน จากสถานะแฟนต้องกลับกลายมาเป็นเพื่อน มันต้องใช้เวลามากแค่ไหน ในตอนนี้ฉันทำได้เพียงฝืนยิ้ม ฝืนหัวเราะให้เขาเห็นว่าฉันไม่ได้เสียใจ ว่าฉันไม่ได้ร้องไห้ แต่ในใจฉันมันทุกข์เหลือเกิน อยากร้องไห้ทุกครั้งที่เจอหน้าเขา ถ้าสามารถกลับไปแก้ไขอดีตได้ ฉันว่าฉันกับเขาควรเป็นเพื่อนกันตั้งแต่แรกจะดีที่สุด



ข้างบนเป็นเรียงความที่เราต้องส่งอาจารย์วันพุธนี้ค่ะ ซึ่งการที่เราเขียนก็เหมือนเป็นการตอกย้ำตัวเองว่าเรายังรู้สึกกับเขาอยู่ เขียนไปก็อยากร้องไห้ไป ฮ่าๆ ยิ้มสู้ค่ะ ผ่านมา 1 อาทิตย์จะ 2 อาทิตย์แล้ว ยิ้มรับมัน