เราเคยเห็นใครต่อใครตั้งมากมาย บ่นอยากลาออก แต่ดูแล้วน่าจะบ่นแค่ปาก

สำหรับเราแล้ว เราไม่เคยบ่นให้ใครฟังว่าอยากลาออก เรากะจะรอ อดทน ไปเรื่อยๆ จนกว่าจะทนไม่ไหว ซึ่งตอนนี้มันเกือบสุดทางแล้ว เหลือแค่รอเวลายื่นใบลาออกเท่านั้น

ถ้าถามว่าทำไมต้องรอ...เราเป็นครูจ้างที่เงินเดือนแปดพันค่ะ เข้างานก่อนแปดโมง ทั้งๆที่ตามสัญญาระบุเวลา ทำงานไม่น้อยกว่าแปด ชม ต่อวัน ไม่รวมพักเที่ยง แต่เวลาทำงานจริงคือก่อนแปดโมงถึงทุ่มทุกวัน เราเข้าใจเป็นครูก็ต้องไปก่อน นร ถูกแล้ว

แต่นานวันเข้ามันอึดอัด นอกจากงานสอนแล้วหน้าที่พิเศษที่ไม่จบไม่สิ้น ปิดเทอมก็ไม่มีปิดนะ ใครๆก็ถามว่าปิดเทอมเมื่อไหร่ ทำไมถึงไม่ได้ปิดล่ะ ไม่มีคำตอบจะตอบ นอกจากตอบว่าถ้าปิดแล้วใครจะทำตารางสอนล่ะ

งานหนัก งานเยอะ ไม่บ่นหรอก เหนื่อยแค่พักเหนื่อยก็หาย ลำพังงานก็เหนื่อยจะแย่แล้ว แต่คนนี่สิ ทำให้เบื่อและเซ็งอย่างสุดแสน

หัวหน้าแผนกก็มีแล้ว หัวหน้างานหน้าที่พิเศษก็มีแล้ว เรายังจำเป็นต้องมีหัวหน้าหมวดเพิ่มมาอีกด้วยนะ และภาระหน้าที่ก็ตกมาที่เราคนเดียว พอเราทำงานให้คนนี้ อีกคนก็มองว่าเราไม่ช่วยเค้า พอเราไปช่วยเค้า เขาก็มองว่าเราไม่ค่อยช่วยงานเลยน้าาาา มันหนักนะ ถ้าจะต้องมาเอาใจ ทำตามที่เขาอยากได้ ตามที่เขาต้องการซะทุกเรื่อง

วันหยุด พักผ่อน มีไลน์ตืดๆเข้ามา หน บ่นเรื่องงานให้รบกวนใจ ทำให้รู้สึกไม่สบายใจ คือ คุณค้า ตัดสินใจเถอะ หนูไม่มีปากเสียงหรืออำนาจพอจะไปสู้รบกับใครหรอกค่ะ หนูเป็นแค่ลูกน้องนะคะ

ไปงานแต่ง งานบวช งานมงคล งานศพ ตจว ก็ยังอุตส่ามีแก่ใจนึกถึงโทรหาบอกให้เรารีบกลับ มีเรื่อง มีปัญหา

ทุกวันนี้ต้องทนให้ครบเทอม ครั้นจะออกกลางคันก็สงสารเด็กๆ เลยต้องทนไปก่อน มีนาเมื่อไหร่ค่อยว่ากัน

เคยมีคนบอกว่า งานนี้น่ะ เป็นงานที่ดีนะ ใครๆก็อยากมาทำกันทั้งนั้น คุณโชคดีมากเลยนะ