เรื่องที่จะเล่าให้ฟังนี้ บอกตรง ๆ ว่าเป็นเรื่องที่เหลือเชื่อที่สุดในชีวิตของผมเลยครับ
พยายามจะให้มีแต่เนื้อนะ แต่ถ้าขาดน้ำ เดี๋ยวมันจะไม่กลมกล่อม
ลองอ่านจนจบดูนะครับ
เรื่องเกิดขึ้น ณ สถานีรถไฟฟ้า สยามครับ เวลา ประมาณ 18.30 เมื่อวาน วันที่ 13-11-2558
เรื่องบังเอิญที่ 1 : ผมเลิกงานจากออฟฟิศแถวสีลม ก็ขึ้นบีทีเอส มาที่สยาม ปกติจะกลับบ้านไปทางแบริ่ง
แต่วันนี้ผมมีธุระ แถวราชเทวี
เรื่องบังเอิญที่ 2 : หลังจากก้าวขาออกมาจากบีทีเอส คนเยอะมากกกกก ก็มีหลายแถวที่คนเข้าแถวกันอยู่
ผมก็จะเดินไปต่อแถวกับเค้า แต่ด้วยคนเยอะ ผมก็ถูกเบียดถูกชน จนมายืนอยู่ที่แถว แถวหนึ่ง
ซึ่งข้างหน้าผมเป็นนักศึกษาสาว ม. จุฬา ฯ 2 คน
มันก็ดูเหมือนจะไม่มีอะไรนะครับ ก็แค่ยืนต่อแถวขึ้นบีทีเอส แต่เรื่องที่เหลือเชื่อมากมากกำลังจะเกิดขึ้นหลังจากนี้ครับ
ระหว่างที่ยืนรอรถไฟฟ้า สองสาวนักศึกษาข้างหน้าผม ก็ยืนคุณกันแบบสนุกสนาน ผมนี่สะดุดตากับน้องนักศึกษาคนนึง
เธอใส่แว่นครับ ตัวสูงประมาณ เกือบหัวไหล่ผม (ผมสูง 180) ขอเรียกเธอ น้องแว่น ละกัน เธอนี่คุยเก่งมากครับ
พูดแบบ non stop น้ำไหลไฟดับ ผมก็ไม่ได้อยากจะแอบฟังอะไรนะครับ แต่ยืนติดกันซะขนาดนั้น ยังไงผมก็ต้องได้ยินอ่ะครับ
บทสนทนาของเธอที่ผมได้ยิน ตอนแรกก็คุยกันเรื่องทั่ว ๆ ไป ครับ เห็นเธอบอกอยากจะกินโอโตยะ แต่แพงไป เลยกินเคเอฟซีแทน
อะไรสักอย่าง แล้วก็พูดถึงเรื่องคุณแม่ของเธอ นู่นนี่นั่นอีกมากมาย ผมรู้สึกดีมากครับ ที่เห็นเธอพูดกับเพื่อนของเธอ
ทุกน้ำเสียงที่ออกมา ทุกท่วงท่าที่เธอแสดงออก มันดูเป็นธรรมชาติ มันดูน่ารักไปหมดเลยครับ คือดูดีมีสเน่ห์มากเลย
หลังจากที่รถ ไฟฟ้าผ่านไปสองขบวน สองสาวนักศึกษาข้างหน้า และ ผม ก็ยังไม่ได้ขึ้น และเรื่องบังเอิญที่สุดก็เกิดขึ้นครับ
เรื่องที่บังเอิญที่สุด :
น้องแว่น : แกชั้นอ่านกระทู้ในพันทิป มีคนคนนึงเค้าตอบกระทู้ หล่อมากอ่ะแก (เข้าใจว่าคงตอบแบบดูหล่อนะครับ ไม่ใช่หน้าตาหล่อ)
ชั้นนี่อ่านแล้ว ต้องรีบ log in เข้าไปกดไลค์อย่างไวเลยอ่ะแก (พูดไปหัวเราะไป)
เพื่อนน้องแว่น : บลาบลาๆๆๆๆๆๆ
น้องแว่น : นี่ชั้นเปิดให้ดู
แล้วเธอก็หยิบ smart phone ของเธอขึ้นมา (น่าจะเป็น ไอโฟน 6s plus ไม่ได้สังเกตเท่าไร) แล้วเธอก็เปิดกระทู้ในพันทิปให้เพื่อนเธอดู
แล้วเธอก็อ่านให้เพื่อนเธอฟังไปด้วย บังเอิญผมได้ยินข้อความที่เธออ่าน ก็รู้สึกคุ้น ๆ เลยมองไปที่ smart phone ของเธอ
ผมนี่ตกใจเลยครับ มันเป็นข้อความที่ผมเป็นคนตอบในกระทู้ กระทู้นึงอ่ะครับ แล้วรูปผมก็ขึ้นหราอยู่ใต้คำตอบนั้นเลย เป๊ะ ๆ
กระทู้นี้ครับ
http://ppantip.com/topic/34431820/comment6
เธอก็อ่านให้เพื่อนเธอฟังไป แล้วก็ชื่นชมผมไปประมาณนึง ด้วยความเคารพ ทุกท่านครับ บอกตรง ๆ ตอนนั้นผมนี่ยืนเขินหน้าแดงเลยครับ
อยู่ ๆ ก็มีใครก็ไม่รู้มาชมเราระยะเผาขนขนาดนี้ ไม่เคยเจอกัน ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน
ณ วินาทีนั้น ผมนี่คิดขึ้นมาเลยว่า เป็นไปได้ยังไง ที่จะมีคนมาพูดถึงกระทู้ที่เราเป็นคนตอบในพันทิป แล้วเราก็มายืนอยู่ข้าง ๆ เค้าขนาดนี้
จะมีสักกี่คนที่จะเจอเหตุการณ์เหมือนผม แล้วผมก็คิดไปอีก ว่าอยากจะสะกิดน้องเค้า แล้วบอกว่า
เอ่อ ไอ้คนที่ตอบกระทู้นั้นน่ะ ยืนอยู่ตรงนี้ครับ
แต่คิดไปคิดมา ผมก็เลือกที่จะไม่บอกดีกว่า อยากจะดูว่าเค้าจะพูดถึงผมว่าอะไรยังไงต่อไป
แต่แล้วก็ไม่มีอะไรที่น้องเค้าพูดเกี่ยวกับผมแล้วครับ น้องแว่น เค้าก็ลากเพื่อนเค้าไปคุยเรื่องนู่นนี่นั่นไปทั่ว
คุยเรื่องแฟนเพื่อนน้องเค้า อะไรต่อมิอะไร
บอกตามตรงเลยครับ ตอนแรกผมเห็นน้องแว่น ผมก็แค่ชื่นชมว่าน้องเค้าน่ารักสดใสตามวัยธรรมดา
แต่หลังจากที่เค้าพูดถึงกระทู้ผม ผมนี่รู้สึกชอบน้องแว่นขึ้นมาจับใจเลยครับ
เพราะเหมือนน้องเค้าจะเห็นด้วยกับคำตอบที่ผมตอบ ทำให้ผมคิดว่าผมกับน้องเค้า คงจะมีทรรศนะคติในเรื่องความรักที่ใกล้เคียงกัน
ระหว่างที่รอรถไฟฟ้า น้องแว่นก็เหลือบมามองผมอยู่บ่อย ๆ นะครับ แล้วเราก็ได้สบตากันหลายครั้ง เพราะผมน่ะมองเค้าอยู่ตลอด
น้องเค้าคงคิดว่าไอ้บ้านี่จะมองอะไรชั้นนักหนา 555 ผมนี่ก็กลัวน้องเค้าจะจำหน้าผมได้มากเลยครับ แต่เนื่องจาก ณ เวลานั้น
ผมนี่สภาพดูไม่ค่อยจะได้เลยครับ แบกเป้ใบนึง กระเป๋าโน๊ตบุ๊คเครื่องนึง เสื้อแจ็กเก็ตอีกตัว พะรุงพะรังมากเลย
น้องเค้าก็คงไม่ได้สังเกตหน้าผมหรอก
แล้วเราก็ขึ้นรถไฟฟ้าครับ สักพักน้องแว่นกับเพื่อนเค้าก็ได้นั่งครับ ผมนี่ก็ไปยืนอยู่ตรงหน้าน้องแว่นเลยครับ
ยืนดูน้องเค้าคุยกับเพื่อนไปตลอดทาง รู้สึกชอบน้องเค้าหนักมากเลยครับ
ทุกท่วงท่า ทุกวาจา มันดูมีสเน่ห์ยิ่งกว่าใคร ๆ บนรถไฟฟ้าขบวนนั้นจริง ๆ ครับ
จริง ๆ ผมต้องลงตรงราชเทวี แต่ผมอยากรู้ว่าน้องเค้าจะไปลงที่ไหน แม่เจ้า ไปลงถึงหมอชิต เลยครับ
เลยจุดหมายผมไปเยอะมาก หลังจากลงแล้ว ผมก็คิดว่าจะเข้าไปทักน้องเค้าดีไหม แต่ผมเลือกที่จะเสี่ยง
และหวังว่าจะได้เจอกันอีกครั้งครับ ไม่ว่าจะเจอกันด้วยสถานการณ์ใด ผมถึงจะเค้าไปทักเธอครับ
ประมาณว่า ถ้าเกิดคนบนฟ้าอยากให้เรารู้จักกันจริง เราคงได้เจอกันอีกครั้งครับ
สุดท้ายนี้ ถ้าน้องแว่นคนนั้น ได้อ่านกระทู้นี้ ผมอยากจะบอกน้องว่า ช่วยอินบ็อก เข้ามาคุยกับผมหน่อยครับ คงไม่ได้มีอะไรมากมายหรอกครับ
แค่อยากจะคุยถึงเรื่องที่เกิดขึ้น ผมว่ามันตลกดี อะไรมันจะบังเอิญขนาดนั้น ผมคิดนะครับ ถ้าเราได้เจอกันอีกครั้ง ไม่ว่าจะเพราะอะไร
มันจะไม่ใช่เรื่องบังเอิญแล้ว อาจจะเป็นพรหมลิขิตก็เป็นได้
เรื่องที่ผมจะเล่าก็มีเท่านี้ครับทุกท่าน
ถ้าใครที่ได้อ่านกระทู้นี้ หรือ นักศึกษาของ ม. จุฬา ฯ ได้มาอ่าน แล้วรู้จักหรือได้เจอน้องแว่น
ซึ่งรายละเอียด ที่ผมพอจะมีก็ตามนี้นะครับ
ใส่แว่น มัดผม เป็นนักศึกษา ม. จุฬา ฯ ขึ้น บีทีเอส จาก สถานี หมอชิต - สยาม ครับ
เธอจะถือกระเป่า มีน้องหมีตัวใหญ่ห้อยอยู่ตามรูปนี้เลยครับ
(ผมไม่อยากถ่ายรูปน้องมาเต็ม ๆ ครับ เพราะมันจะดูละเมิดสิทธิส่วนบุคคลไปหน่อย)
ช่วยบอกน้องเค้าให้ผมหน่อยนะครับ ว่ามีคนคนนึงในพันทิป อยากคุยกับน้องเค้ามากเลยครับ
ขอบคุณที่อ่านจนจบครับ
ถ้าคุณเชื่อในพรหมลิขิต อยากให้คุณอ่านจนจบครับ
พยายามจะให้มีแต่เนื้อนะ แต่ถ้าขาดน้ำ เดี๋ยวมันจะไม่กลมกล่อม
เรื่องเกิดขึ้น ณ สถานีรถไฟฟ้า สยามครับ เวลา ประมาณ 18.30 เมื่อวาน วันที่ 13-11-2558
เรื่องบังเอิญที่ 1 : ผมเลิกงานจากออฟฟิศแถวสีลม ก็ขึ้นบีทีเอส มาที่สยาม ปกติจะกลับบ้านไปทางแบริ่ง
แต่วันนี้ผมมีธุระ แถวราชเทวี
เรื่องบังเอิญที่ 2 : หลังจากก้าวขาออกมาจากบีทีเอส คนเยอะมากกกกก ก็มีหลายแถวที่คนเข้าแถวกันอยู่
ผมก็จะเดินไปต่อแถวกับเค้า แต่ด้วยคนเยอะ ผมก็ถูกเบียดถูกชน จนมายืนอยู่ที่แถว แถวหนึ่ง
ซึ่งข้างหน้าผมเป็นนักศึกษาสาว ม. จุฬา ฯ 2 คน
มันก็ดูเหมือนจะไม่มีอะไรนะครับ ก็แค่ยืนต่อแถวขึ้นบีทีเอส แต่เรื่องที่เหลือเชื่อมากมากกำลังจะเกิดขึ้นหลังจากนี้ครับ
ระหว่างที่ยืนรอรถไฟฟ้า สองสาวนักศึกษาข้างหน้าผม ก็ยืนคุณกันแบบสนุกสนาน ผมนี่สะดุดตากับน้องนักศึกษาคนนึง
เธอใส่แว่นครับ ตัวสูงประมาณ เกือบหัวไหล่ผม (ผมสูง 180) ขอเรียกเธอ น้องแว่น ละกัน เธอนี่คุยเก่งมากครับ
พูดแบบ non stop น้ำไหลไฟดับ ผมก็ไม่ได้อยากจะแอบฟังอะไรนะครับ แต่ยืนติดกันซะขนาดนั้น ยังไงผมก็ต้องได้ยินอ่ะครับ
บทสนทนาของเธอที่ผมได้ยิน ตอนแรกก็คุยกันเรื่องทั่ว ๆ ไป ครับ เห็นเธอบอกอยากจะกินโอโตยะ แต่แพงไป เลยกินเคเอฟซีแทน
อะไรสักอย่าง แล้วก็พูดถึงเรื่องคุณแม่ของเธอ นู่นนี่นั่นอีกมากมาย ผมรู้สึกดีมากครับ ที่เห็นเธอพูดกับเพื่อนของเธอ
ทุกน้ำเสียงที่ออกมา ทุกท่วงท่าที่เธอแสดงออก มันดูเป็นธรรมชาติ มันดูน่ารักไปหมดเลยครับ คือดูดีมีสเน่ห์มากเลย
หลังจากที่รถ ไฟฟ้าผ่านไปสองขบวน สองสาวนักศึกษาข้างหน้า และ ผม ก็ยังไม่ได้ขึ้น และเรื่องบังเอิญที่สุดก็เกิดขึ้นครับ
เรื่องที่บังเอิญที่สุด :
น้องแว่น : แกชั้นอ่านกระทู้ในพันทิป มีคนคนนึงเค้าตอบกระทู้ หล่อมากอ่ะแก (เข้าใจว่าคงตอบแบบดูหล่อนะครับ ไม่ใช่หน้าตาหล่อ)
ชั้นนี่อ่านแล้ว ต้องรีบ log in เข้าไปกดไลค์อย่างไวเลยอ่ะแก (พูดไปหัวเราะไป)
เพื่อนน้องแว่น : บลาบลาๆๆๆๆๆๆ
น้องแว่น : นี่ชั้นเปิดให้ดู
แล้วเธอก็หยิบ smart phone ของเธอขึ้นมา (น่าจะเป็น ไอโฟน 6s plus ไม่ได้สังเกตเท่าไร) แล้วเธอก็เปิดกระทู้ในพันทิปให้เพื่อนเธอดู
แล้วเธอก็อ่านให้เพื่อนเธอฟังไปด้วย บังเอิญผมได้ยินข้อความที่เธออ่าน ก็รู้สึกคุ้น ๆ เลยมองไปที่ smart phone ของเธอ
ผมนี่ตกใจเลยครับ มันเป็นข้อความที่ผมเป็นคนตอบในกระทู้ กระทู้นึงอ่ะครับ แล้วรูปผมก็ขึ้นหราอยู่ใต้คำตอบนั้นเลย เป๊ะ ๆ
กระทู้นี้ครับ
http://ppantip.com/topic/34431820/comment6
เธอก็อ่านให้เพื่อนเธอฟังไป แล้วก็ชื่นชมผมไปประมาณนึง ด้วยความเคารพ ทุกท่านครับ บอกตรง ๆ ตอนนั้นผมนี่ยืนเขินหน้าแดงเลยครับ
อยู่ ๆ ก็มีใครก็ไม่รู้มาชมเราระยะเผาขนขนาดนี้ ไม่เคยเจอกัน ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน
ณ วินาทีนั้น ผมนี่คิดขึ้นมาเลยว่า เป็นไปได้ยังไง ที่จะมีคนมาพูดถึงกระทู้ที่เราเป็นคนตอบในพันทิป แล้วเราก็มายืนอยู่ข้าง ๆ เค้าขนาดนี้
จะมีสักกี่คนที่จะเจอเหตุการณ์เหมือนผม แล้วผมก็คิดไปอีก ว่าอยากจะสะกิดน้องเค้า แล้วบอกว่า
เอ่อ ไอ้คนที่ตอบกระทู้นั้นน่ะ ยืนอยู่ตรงนี้ครับ
แต่คิดไปคิดมา ผมก็เลือกที่จะไม่บอกดีกว่า อยากจะดูว่าเค้าจะพูดถึงผมว่าอะไรยังไงต่อไป
แต่แล้วก็ไม่มีอะไรที่น้องเค้าพูดเกี่ยวกับผมแล้วครับ น้องแว่น เค้าก็ลากเพื่อนเค้าไปคุยเรื่องนู่นนี่นั่นไปทั่ว
คุยเรื่องแฟนเพื่อนน้องเค้า อะไรต่อมิอะไร
บอกตามตรงเลยครับ ตอนแรกผมเห็นน้องแว่น ผมก็แค่ชื่นชมว่าน้องเค้าน่ารักสดใสตามวัยธรรมดา
แต่หลังจากที่เค้าพูดถึงกระทู้ผม ผมนี่รู้สึกชอบน้องแว่นขึ้นมาจับใจเลยครับ
เพราะเหมือนน้องเค้าจะเห็นด้วยกับคำตอบที่ผมตอบ ทำให้ผมคิดว่าผมกับน้องเค้า คงจะมีทรรศนะคติในเรื่องความรักที่ใกล้เคียงกัน
ระหว่างที่รอรถไฟฟ้า น้องแว่นก็เหลือบมามองผมอยู่บ่อย ๆ นะครับ แล้วเราก็ได้สบตากันหลายครั้ง เพราะผมน่ะมองเค้าอยู่ตลอด
น้องเค้าคงคิดว่าไอ้บ้านี่จะมองอะไรชั้นนักหนา 555 ผมนี่ก็กลัวน้องเค้าจะจำหน้าผมได้มากเลยครับ แต่เนื่องจาก ณ เวลานั้น
ผมนี่สภาพดูไม่ค่อยจะได้เลยครับ แบกเป้ใบนึง กระเป๋าโน๊ตบุ๊คเครื่องนึง เสื้อแจ็กเก็ตอีกตัว พะรุงพะรังมากเลย
น้องเค้าก็คงไม่ได้สังเกตหน้าผมหรอก
แล้วเราก็ขึ้นรถไฟฟ้าครับ สักพักน้องแว่นกับเพื่อนเค้าก็ได้นั่งครับ ผมนี่ก็ไปยืนอยู่ตรงหน้าน้องแว่นเลยครับ
ยืนดูน้องเค้าคุยกับเพื่อนไปตลอดทาง รู้สึกชอบน้องเค้าหนักมากเลยครับ
ทุกท่วงท่า ทุกวาจา มันดูมีสเน่ห์ยิ่งกว่าใคร ๆ บนรถไฟฟ้าขบวนนั้นจริง ๆ ครับ
จริง ๆ ผมต้องลงตรงราชเทวี แต่ผมอยากรู้ว่าน้องเค้าจะไปลงที่ไหน แม่เจ้า ไปลงถึงหมอชิต เลยครับ
เลยจุดหมายผมไปเยอะมาก หลังจากลงแล้ว ผมก็คิดว่าจะเข้าไปทักน้องเค้าดีไหม แต่ผมเลือกที่จะเสี่ยง
และหวังว่าจะได้เจอกันอีกครั้งครับ ไม่ว่าจะเจอกันด้วยสถานการณ์ใด ผมถึงจะเค้าไปทักเธอครับ
ประมาณว่า ถ้าเกิดคนบนฟ้าอยากให้เรารู้จักกันจริง เราคงได้เจอกันอีกครั้งครับ
สุดท้ายนี้ ถ้าน้องแว่นคนนั้น ได้อ่านกระทู้นี้ ผมอยากจะบอกน้องว่า ช่วยอินบ็อก เข้ามาคุยกับผมหน่อยครับ คงไม่ได้มีอะไรมากมายหรอกครับ
แค่อยากจะคุยถึงเรื่องที่เกิดขึ้น ผมว่ามันตลกดี อะไรมันจะบังเอิญขนาดนั้น ผมคิดนะครับ ถ้าเราได้เจอกันอีกครั้ง ไม่ว่าจะเพราะอะไร
มันจะไม่ใช่เรื่องบังเอิญแล้ว อาจจะเป็นพรหมลิขิตก็เป็นได้
ถ้าใครที่ได้อ่านกระทู้นี้ หรือ นักศึกษาของ ม. จุฬา ฯ ได้มาอ่าน แล้วรู้จักหรือได้เจอน้องแว่น
ซึ่งรายละเอียด ที่ผมพอจะมีก็ตามนี้นะครับ
ใส่แว่น มัดผม เป็นนักศึกษา ม. จุฬา ฯ ขึ้น บีทีเอส จาก สถานี หมอชิต - สยาม ครับ
เธอจะถือกระเป่า มีน้องหมีตัวใหญ่ห้อยอยู่ตามรูปนี้เลยครับ
(ผมไม่อยากถ่ายรูปน้องมาเต็ม ๆ ครับ เพราะมันจะดูละเมิดสิทธิส่วนบุคคลไปหน่อย)
ช่วยบอกน้องเค้าให้ผมหน่อยนะครับ ว่ามีคนคนนึงในพันทิป อยากคุยกับน้องเค้ามากเลยครับ
ขอบคุณที่อ่านจนจบครับ