สวัสดีครับ ผมอยากจะมาลองแชร์ประสบการณ์กับ เพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆดูครับ ถ้าามีอะไรผิดพลาดก็ขอโทดด้วยนะครัาบบ555 ผมเป็น นักเรียนแลกเปลี่ยน ของโครงการ โรตารี่ ภาค3350 (ภาคกลาง) ปี2015-2016 ไปประเทศอเมริกา District 7450 รัฐPennsylvania เมืองPhiladelphia
อาจจะมีคำหยาบบ้างนะครับ เพื่อความบันเทิง555 โอเค ขอเริ่มที่สนามบินเลยละกัน
1.สนามบินและวันแรก
ผมบินไฟล์ทตอนตีห้า เลยต้องมาเช็คอินก่อนเวลาสามชั่วโมง ก็คือตอนตีสอง(ง่วงงง555) ผมต้องบินจากสุวรรณภูมิ ไปต่อเครื่องที่นาริตะและก็ต่อเครื่องที่Denver ถึงที่Pennsylvaniaก็ราวๆ30ชั่วโมงกว่าๆ ปัญหาของผมก็คือ ผมต้องบินคนเดียว5555 ด้วยการที่ว่าเวลาไปเที่ยวกะครอบครัวผมชอบฟังเพลงเล่นโทรสัพ ไม่ดูทงไม่ดูทาง เลยไม่มีประสบการณ์ บวกกับไฟล์ทของพี่ที่ไปก่อนผมก็ตกเครื่อง ผมเลยคิดในใจ “กูจะตกเครื่องไหมวะ555” ตอนนั้นไม่เป็นก็ต้องเป็นแล้วละ จากสุวรรณฯ ไปนาริตะไม่มีปัญหาครับ พอถึงนาริตะก็โชคดีมีคนพาผมไปที่เกทที่ไป Denver ก็รอพักเครื่องสี่ชั่วโมง ตอนนั้นจะเล่นโทรสัพก็ไม่ได้เพราะไม่มีเน็ต ไอฟรี Wifi ของสนามบินก็ดันใช้ไม่ได้ นอนก็นอนไม่ได้ต้องดูกระเป๋า โอ๊ยยย555 ก็นั่งเปื่อยไปสี่ชั่วโมง จากนั้นก็ไปลงที่ Denver ทีนี้ที่ Denver จะไม่ได้คนพาผมไปส่งที่เกต ก็เลยต้องหาเอง ตอนแรกก็คิดว่า “เออ เดี๋ยวเดินๆหาก็เจอเกตเองละ” ผมต้องรอเครื่องพักสี่ชั่วโมง ผมเลยมีเวลาเยอะในการหาเกต ก็เลยไปหาไรกินและก็เดินชิวล์ล่อไปสองชั่วโมง555 ปรากฎว่าผมพึ่งรู้ที่สถานีDenver เค้าใช้รถไฟในการเดินทางไปที่เกต= =
เพราะสนามบิน Denver เป็นสนามบินที่ใหญ่ เลยมีรถไฟในสนามบินในการเดินทางไปที่เกต “ไอ
ย กุจะรู้ไหมเนี่ยว่าต้องขึ้นขบวนไหน” ตอนนั้นก็หัวร้อนสิครับจะเหลือหรอ555 ด้วยเวลาที่ลดไปเรื่อยๆซะด้วย แต่ก็โชคดีพอดีเดินไปเจอคนที่informationเค้าก็บอกให้ว่าต้องขึ้นขบวนไหน(รอดตาย555) จากนั้นก็ขึ้นเครื่องไปลงที่Pennsylvania พอถึงตอนนั้นก็ประมานเที่ยงคืนและก็เจอโฮสที่มารอรับพอดี ผมก็โยนกระเป๋าขึ้นรถ และก็ไปนั้ง สักพักผมก็ถามเค้าว่าทำไมไม่ออกรถ เค้าก็บอกว่า ยูไม่รัดเข็มขัด “อ่าว กุจะรู้ไหมเนี่ยย” จากนั้นผมก็รัดเข็มขัด จากสนามบินถึงบ้านโฮสก็ประมานครึ่งชั่วโมง ตกประมานตีหนึ่ง พอถึงผมไม่สนอะไรทั้งนั้น เตียง เตียงอยู่หนายยยย555 พอเข้าห้องก็ปิดไฟนอนเลยครับ555
ต้องขอบอกไว้ก่อนว่านี้ไม่ใช่โฮสจริงๆของผม เพราะโฮสของผมไปเที่ยวที่โคลอมเบียอยู่ ทางโครงการเลยฝากผมกับโฮสที่เคยรับเด็กแลกเปลี่ยนมาก่อน สองอาทิตย์ (ไม่อยากเจอกูละสิ555) ผมตื่นมาประมานบ่ายๆ ตื่นมาก็อาบน้ำแต่งตัว ลงมาก็เจอโฮสและก็โฮสพี่ ก็ทักทายกัน โฮสแม่ชื่อ อารีเชีย โฮสพ่อชื่อ คริส ส่วนโฮสพี่ชื่อ เจคอบกะเอมมีรี่ พอคุยไปคุยมาปรากฎว่าโฮสเค้าชอบมาไทย555 เค้าก็ถามผมว่าผมชอบกินอะไร ผมบอกว่ากินได้หมดยกเว้น แต่ไม่ชอบกินเผ็ดกับผัก โฮสก็ทำหน้างง เค้าก็ถามผมว่า “ยูไม่ชอบกินเผ็ดหรอ” ผมก็ตอบว่าใช่ เค้าก็ถามผมประมานว่า “ยูเป็นไทยไหมเนี่ย?” โอ้โห้วววว เงิบ-กสิคร้าบบ โดนฝรั่งถามยังงี้5555 ก็ขำและก็บอกว่าคนไทยไม่ได้ชอบกินเผ็ดทุกคน จากนั้นเจคอบก็ชวนไปเล่นเกม โอ้โห้วว xbox will play4ครบ(เสร็จกู555) พอเย็นๆก็กินข้าวและก็นอน
ขอแค่นี้ก่อนนะครับ พอดีการบ้านเยอะ(ดองเอง555) เดี๋ยวมาเขียนต่องับบ
แชร์ประสบการณ์ชีวิตนักเรียนแลกเปลี่ยนคับบ555 RYE 2015-2016 USA
อาจจะมีคำหยาบบ้างนะครับ เพื่อความบันเทิง555 โอเค ขอเริ่มที่สนามบินเลยละกัน
1.สนามบินและวันแรก
ผมบินไฟล์ทตอนตีห้า เลยต้องมาเช็คอินก่อนเวลาสามชั่วโมง ก็คือตอนตีสอง(ง่วงงง555) ผมต้องบินจากสุวรรณภูมิ ไปต่อเครื่องที่นาริตะและก็ต่อเครื่องที่Denver ถึงที่Pennsylvaniaก็ราวๆ30ชั่วโมงกว่าๆ ปัญหาของผมก็คือ ผมต้องบินคนเดียว5555 ด้วยการที่ว่าเวลาไปเที่ยวกะครอบครัวผมชอบฟังเพลงเล่นโทรสัพ ไม่ดูทงไม่ดูทาง เลยไม่มีประสบการณ์ บวกกับไฟล์ทของพี่ที่ไปก่อนผมก็ตกเครื่อง ผมเลยคิดในใจ “กูจะตกเครื่องไหมวะ555” ตอนนั้นไม่เป็นก็ต้องเป็นแล้วละ จากสุวรรณฯ ไปนาริตะไม่มีปัญหาครับ พอถึงนาริตะก็โชคดีมีคนพาผมไปที่เกทที่ไป Denver ก็รอพักเครื่องสี่ชั่วโมง ตอนนั้นจะเล่นโทรสัพก็ไม่ได้เพราะไม่มีเน็ต ไอฟรี Wifi ของสนามบินก็ดันใช้ไม่ได้ นอนก็นอนไม่ได้ต้องดูกระเป๋า โอ๊ยยย555 ก็นั่งเปื่อยไปสี่ชั่วโมง จากนั้นก็ไปลงที่ Denver ทีนี้ที่ Denver จะไม่ได้คนพาผมไปส่งที่เกต ก็เลยต้องหาเอง ตอนแรกก็คิดว่า “เออ เดี๋ยวเดินๆหาก็เจอเกตเองละ” ผมต้องรอเครื่องพักสี่ชั่วโมง ผมเลยมีเวลาเยอะในการหาเกต ก็เลยไปหาไรกินและก็เดินชิวล์ล่อไปสองชั่วโมง555 ปรากฎว่าผมพึ่งรู้ที่สถานีDenver เค้าใช้รถไฟในการเดินทางไปที่เกต= =
เพราะสนามบิน Denver เป็นสนามบินที่ใหญ่ เลยมีรถไฟในสนามบินในการเดินทางไปที่เกต “ไอย กุจะรู้ไหมเนี่ยว่าต้องขึ้นขบวนไหน” ตอนนั้นก็หัวร้อนสิครับจะเหลือหรอ555 ด้วยเวลาที่ลดไปเรื่อยๆซะด้วย แต่ก็โชคดีพอดีเดินไปเจอคนที่informationเค้าก็บอกให้ว่าต้องขึ้นขบวนไหน(รอดตาย555) จากนั้นก็ขึ้นเครื่องไปลงที่Pennsylvania พอถึงตอนนั้นก็ประมานเที่ยงคืนและก็เจอโฮสที่มารอรับพอดี ผมก็โยนกระเป๋าขึ้นรถ และก็ไปนั้ง สักพักผมก็ถามเค้าว่าทำไมไม่ออกรถ เค้าก็บอกว่า ยูไม่รัดเข็มขัด “อ่าว กุจะรู้ไหมเนี่ยย” จากนั้นผมก็รัดเข็มขัด จากสนามบินถึงบ้านโฮสก็ประมานครึ่งชั่วโมง ตกประมานตีหนึ่ง พอถึงผมไม่สนอะไรทั้งนั้น เตียง เตียงอยู่หนายยยย555 พอเข้าห้องก็ปิดไฟนอนเลยครับ555
ต้องขอบอกไว้ก่อนว่านี้ไม่ใช่โฮสจริงๆของผม เพราะโฮสของผมไปเที่ยวที่โคลอมเบียอยู่ ทางโครงการเลยฝากผมกับโฮสที่เคยรับเด็กแลกเปลี่ยนมาก่อน สองอาทิตย์ (ไม่อยากเจอกูละสิ555) ผมตื่นมาประมานบ่ายๆ ตื่นมาก็อาบน้ำแต่งตัว ลงมาก็เจอโฮสและก็โฮสพี่ ก็ทักทายกัน โฮสแม่ชื่อ อารีเชีย โฮสพ่อชื่อ คริส ส่วนโฮสพี่ชื่อ เจคอบกะเอมมีรี่ พอคุยไปคุยมาปรากฎว่าโฮสเค้าชอบมาไทย555 เค้าก็ถามผมว่าผมชอบกินอะไร ผมบอกว่ากินได้หมดยกเว้น แต่ไม่ชอบกินเผ็ดกับผัก โฮสก็ทำหน้างง เค้าก็ถามผมว่า “ยูไม่ชอบกินเผ็ดหรอ” ผมก็ตอบว่าใช่ เค้าก็ถามผมประมานว่า “ยูเป็นไทยไหมเนี่ย?” โอ้โห้วววว เงิบ-กสิคร้าบบ โดนฝรั่งถามยังงี้5555 ก็ขำและก็บอกว่าคนไทยไม่ได้ชอบกินเผ็ดทุกคน จากนั้นเจคอบก็ชวนไปเล่นเกม โอ้โห้วว xbox will play4ครบ(เสร็จกู555) พอเย็นๆก็กินข้าวและก็นอน
ขอแค่นี้ก่อนนะครับ พอดีการบ้านเยอะ(ดองเอง555) เดี๋ยวมาเขียนต่องับบ