ผู้หญิงมักจะตกลงเป็นแฟนกับผู้ชาย เพราะสิ่งที่ผู้ชายได้ทำให้ก่อนการเป็นแฟน

มันเลยเป็นความเคยชิน จนวันนึงผู้ชายเค้าเริ่มกลับไปเป็นตัวเอง ผู้หญิงก็เริ่มไม่ชิน จนเก็บมาคิด และกลายเป็นปัญหาในที่สุด

ปกติการเป็นโสด ก็ไม่ได้เหงาอะไรมากมาย ชีวิตก็ happy ดี มี ผช เข้ามาจีบ เค้ามาคุย มาโดยตลอด แต่ก็ไม่เคยคุย หรือคบกับใครเป็นแฟน อย่างมากก็คุยแบบเพื่อน เพราะคิดอยู่เสมอว่าการที่จะคบใครสักคน จะต้องพูดคุยกันจิง ๆ จะต้องเจอกัน จิง ๆ เพราะการพิมพ์ออกมาเป็นตัวหนังสือ บางครั้ง คนส่ง กับคนที่อ่าน มันไม่สามารถ ที่จะรับรู้ความรู้สึกจิง ๆ ได้ บางครั้งการสื่อความหมายอีกอย่าง แต่คนอ่านกลับไม่ได้เข้าใจ หรือเข้าใจผิดไป คือประมาณว่า เราสามารถจะเป็นใครก็ได้ใน social ในแบบที่เราต้องการให้คนอื่นเห็นว่าเป็นยังไง

เราก็ไม่ได้มีประสบการณ์เรื่องความรักมากมายนะคะ เป็นคนเรียบร้อย เลิกเรียนก็กลับบ้าน พอเรียนจบทำงาน เลิกงานก็กลับบ้านเช่นกัน ไม่กินเหล้า ไม่เที่ยวกลางคืน บางทีก็ออกไป hang out กับเพื่อน ๆ ซะส่วนใหญ่ เป็นคนที่ไม่คุยกับคนแปลกหน้าก่อน ไม่ใช่หยิ่งนะคะ แต่เป็นคนขี้อายมากกว่า แต่ถ้าได้รู้จักกันแล้ว ก็พูดน้ำไหลไฟดับ 555 แต่กับคนที่ตัวเองแอบชอบ ก็จะเก็บอาการไว้ ไม่เคยแสดงออก เคยมีเพื่อนมาชอบ และจีบเรา เราก็คุยกับเค้าทุกวัน (เค้าเป็นคนไทยที่อาศัยอยู่ต่างประเทศ) เค้าจะโทรมาคุยวันละเป็น ชม ๆ บางทีก็คุยกันใน social เค้าเป็นคนดีนะ แต่ด้วยความที่เราห่างกัน อยู่คนละประเทศ พอวันนึงก็ห่าง ๆ กันไปเอง

ล่าสุด เราเคยมีแฟน เค้าเป็นคนเข้ามาจีบเราก่อน โดยการเข้ามาขอไลน์ แบบมั่น ๆ   เราก็เลยให้ไลน์ไป เราก็คุยกับเค้าไปเรื่อย ๆ ตามประสาเรา เค้าก็พยายามอย่างมากที่จะรู้จักเรา ชวนเรากินข้าว ครั้งแรกเราไม่ไป พอคุยกันสักพักถึงตอบตกลงไปกินข้าวด้วย การกินข้าวมื้อแรก ด้วยความเขิลของเรามั้ง ก็ไม่ค่อยจะพูดอะไร กินเสร็จ ก็แยกย้ายกันกลับ เค้าก็มาส่งเราขึ้นรถเมย์ พอเริ่มคุยกัน เรากับเค้าก็จะนัดเจอกันไปทำงานพร้อมกัน กลับบ้านพร้อมกัน เพราะทำงานตึกเดียวกัน และก็กลับทางเดียวกัน

แรก ๆ เวลาคุยกันเค้าจะไม่มองหน้าเรานะ เราสงสัย ก็ถามไปว่า คุยกันทำไมไม่มองหน้ากันอ่ะ เค้าก็ตอบ ว่าไม่รู้สิ เพราะไม่ได้มีแฟนมานาน เลยไม่รู้ทำตัวยังไง เราเลยบอกว่า คุยกันก็ต้องมองหน้ากันสิ หลังจากนั้น เวลาคุยกันเค้าก็จะมองหน้าเราตลอด

พอวันสำคัญ เค้าก็ซื้อของขวัญชิ้นโตมาให้ ที่ทำงาน คือเราโดนพี่ที่ทำงานแซวเลยทีเดียว

สำหรับเค้า การมีแฟน คือจะต้องอยู่ด้วยกัน ใช้ชีวิตด้วยกัน ถึงจะรู้ว่า สามารถจะใช้ชีวิตกับคน ๆ นั้น ได้จิง ๆ และก็อยากคบคนเดียว ไปนาน ๆ

เราเป็นคนไม่ปิดบัง คุยตรง ๆ เราบอกว่าสำหรับเราถ้าไม่แต่งงานเราไม่โอเคนะ แต่กอด จูบ หรืออะไร ที่เป็นการแสดงความรักน่ะได้ แต่ไม่ใช่แบบความใคร่
เราหัวโบราญมั้ง อีกอย่างสงสารพ่อ สงสารแม่ เพราะถูกสอนมาตั้งแต่เด็ก ๆ เรื่องนี้

เค้าก็รับรู้ และรับฟัง

ก็คุยกันมาเรื่อย ๆ  เจอกันทุกวันเช้า-เย็น จนวันนึงก็ตกลงเป็นแฟนกัน ไปกินข้าว ไปดูหนังด้วยกัน

สำหรับเรา กับเพื่อน กับที่ทำงาน ทุกคนรู้ว่า เราเป็นแฟนกัน

แต่สำหรับเค้า จะมีแค่เพื่อนไม่กี่คน ที่นู้ว่าเราเป็นแฟนกัน เพื่อนที่ทำงาน อันนี้ไม่แน่ใจว่ารู้มั๊ย

เราก็คบกันมาด้วยดีตลอด จนวันหนึ่งเค้าเริ่มไม่ว่างละ ทั้งเรื่องงาน เรื่องเรียนต่อ ก็เลยไม่ค่อยได้คุยกัน (ปล งานเรายุ่งตลอดเวลา เรื่องเรียนต่อก็มี) เราก็เริ่มนอยส์ละ เพราะสถานะมันเปลี่ยนไปไง เราก็เริ่มน้อยใจ บ่อย ๆ เข้า ก็โทรไประบายกับเพื่อน เพื่อนก็แนะนำให้คุยกัย เคลียร์กันให้รู้เรื่อง  บางทีก็คิดมาก งอลเค้า ไม่คุยกับเค้า เค้าก็ไม่ง้อ จนตัวเองทนไม่ได้ ต้องว่อเค้า (ปกติเป็นคนไม่ยอมใคร ไม่เคยง้อใครก่อน) แต่หลัง ๆ ด้วยความที่ว่า เหมือนเริ่มมีช่องว่าง (เพราะเรื่องเวลา) และเราก็คิดเยอะอยู่แล้ว สะสม ๆ จนเรางอลอีก ก็เลยไม่พูดกับเค้าไป 2 วัน พอวันทำงานเจอกัน ก็ไม่พูดอะไร เราก็มาทำงานพร้อมกันปกติ
สักพัก ก็มีไลน์เข้ามาว่า ชั้นขอโทษจิง ตอนนี้ชั้นเหนื่อยมาก เรื่องงาน เรื่องเรียน เรื่องเทอ ชั้นรับไม่ไหว เกินความสามารถชั้นเหลือเกิน
ตอนนั้น อารมย์มาเลยค่ะ เสียใจ สงสัย มันคืออะไร คือมาหมดทุกอารมย์
เราก็เลยตอบไปว่า ให้เค้าตั้งใจทำงาน ตั้งใจเรียนไปเถอะ เรื่องชั้นเอาไว้ก่อนก็ได้ ชั้นเข้าใจ
เค้าก็ตอบมาว่า งั้นเราต่างคน ต่างอยู่ ต่างคนต่างกลับ กันไปสักพัก ให้พ้น ช่วงวิกฤติไปก่อนล่ะกัน
อันนี้เรา รู้สึก เหมือนคนเอาไม้มาตีกลางแสกหน้าเลยค่ะ หน้าชา น้ำตาไหลออกมาเลย รู้สึกว่า มันคือคำบอกเลิก

เรามันคนใจร้อน และประกอบกับเรื่องอื่น ๆ ที่เราอาจจะคิดมากไปคนเดียว ก็เลยบล๊อคเฟซ บล๊อคไลน์ คือทุกอย่างอ่ะ

และก็เลิกกัน

เราก็เปนโสดไปสิคะ จะขึ้นคานอยู่ละเนี่ยย


    เค้าเป็นคนดีนะ เป็นคนแบบ perfectionist  อ่ะคะ คือทำอะไร ก็ต้องออกมาดีที่สุด เรื่องงานนี่มาก่อนเลย จนทำให้ตัวเองเครียด และป่วยเอา บ่อย ๆ ซึ่งเราเป็นห่วงมากอยู่เสมอ และคงเป็นเพราะเค้าเหนื่อย

     ตลอดเวลาที่คบกันมา ไม่เคยคุยโทรศัพท์กัน มีแต่คุยกันในไลน์ ใน messenger fb เพราะเค้าไม่ชอบคุยโทรศัพท์ ( สำหรับเรามันแปลก) ไม่เคยจับมือกันด้วยซ้ำ โดนตัวเค้ายังไม่โดนตัวเราก่อนเลย มีเรานี่แหละบางทีไปจับเค้าก่อน

     เคยพยายามจะแก้ไขในสิ่งที่เราทำผิด ที่ไปบล๊อคเค้าก่อนดื้อ ๆ อยากให้มันเหมือนเดิม เพราะเรารักเค้า แต่ไม่เป็นผลใดๆ โดนปฏิเสธมาอีกต่างหาก และ sad หนักเข้าไปอีก ครั้งที่ 2


แต่ทำไม ๆ ยังลืมไม่ได้ ๆ สักที กินข้าวไม่ได้เลย ยิ่งเห็น ยิ่งเจอยิ่งกินข้าวไม่ลง ก็เลยต้องหลบหน้าเค้ามาตลอด บางทีมีคนพูดถึงก็sad ละ  น้ำหนักลดลงไป 5 โล จากคนผอม ผอมลงไปได้อีก เฮ้อ!!! ชีวิต

นี่เป็นเรื่องราวค่ะ ไม่ค่อยละเอียดนะ อาจวกไปวนมา และยังมีรายละเอียดที่ยัง ไม่ได้เล่า เพราะอันนี้จากมุมมองของเราคนเดียว