จริงๆแล้วไม่อยากเขียนถึงละครเรื่องไหนเลย  ไม่รู้ดวงเป็นอะไร ที่ผ่านมาเชียร์ละครเรื่องไหน เฟลหมด
ดั่งสวรรค์สาป กลายเป็นละครแย่ๆ เรตติ้งต่ำของช่อง
กลกิโมโน  กลายเป็นละครช้างล้ม
เพื่อนแพง  บทไม่สนุกอย่างแรง
รอยรักแรงแค้น  เครียดเกินไป ดูไม่จบ
หัวใจมีเงา  มีอันเป็นไปอย่างที่รู้ๆ

แต่เรื่องนี้น่าจะรอดปลอดภัย  เท่าที่เห็นตอนนี้เรตติ้งก็สูงที่สุดในล็อต  บทก็ยังไม่ได้ออกทะเลไปไหน  ที่จริง ละครที่สร้างจากบทประพันธ์ดีๆแบบนี้ถือว่าได้เปรียบอยู่แล้ว  เนื้อเรื่องดี  เส้นเรื่องชัดเจน อยู่ที่คนเขียนบทจะเขียนออกมาได้กลมกล่อมขนาดไหน

เท่าที่ดูมาถึงตอนนี้ถือว่าใช้ได้  สนุก เข้มข้นน่าติดตาม เปิดเรื่องมาน่าสนใจ หญิงสาวในชุดแต่งงานวิ่งมากลางสายฝน ตรงไปที่กลุ่มคนที่กำลังทำร้ายผู้ชายคนหนึ่ง พยายามช่วยไม่ให้เขาถูกฆ่า  แต่ไม่สำเร็จ ชายคนนั้นที่คนดูพอจะรู้ว่าเป็นพระเอกถูกกระหน่ำยิงจนไม่น่ารอดชีวิต  จากนั้นก็แฟลชแบ็กกลับไปที่จุดต้นเรื่อง  เรียกว่าเอาคนดูได้อยู่

แต่ขอเถอะ ฉากล้มทับปากชนกันนี่ควรจะหมดไปจากละครไทยได้แล้วนะ  เลื่อมสลับลายก็ทำให้เห็นชัดเจนแล้วว่ามันเป็นไปไม่ได้ อุบัติเหตุแบบนี้มีแต่บาดเจ็บ หัวกระแทกพื้น ชนกันหัวโน ถ้าปากกระแทกกันนี่ได้เลือดเลยนะ การจะทำให้คนดูรู้ว่ากานนโกรธเกลียดทิเบตตั้งแต่แรกเพราะบังอาจมาแตะต้องคลเมขลา (ต่อไปขอเรียกสั้นๆว่าเมขลานะคะ) ควรจะทำได้เนียนกว่านี้ บอกตรงๆว่าไม่ชอบเลย นึกในใจว่า เฮ้อ  เอาอีกแล้วละครไทย เมื่อไหร่ฉากแบบนี้จะหมดไปเสียทีนะ

นอกนั้นก็ไม่มีอะไรจะติมาก  โดยรวมถือว่าโอเค แค่อยากฝากบอกคนเขียนบทว่าพวกคุณโชคดีที่ได้ทำงานตรงนี้  มีคนอีกมากที่อยากทำแต่ไม่มีโอกาส  บางคนเคยส่งบทไปให้ช่อง ไปให้ค่ายละครพิจารณาแต่ก็เงียบหาย ล่าสุดเมื่อวันก่อนเห็นมีคนมาตั้งกระทู้อยากรับงานเขียนบทจากนิยายที่ช่องซื้อไว้  ถ้าเขียนแล้วใช้ไม่ได้ไม่เอาเงิน พวกคุณมีโอกาสแล้วก็ขอให้ทำให้ดี  เราเข้าใจที่คุณต้องทำงานภายใต้เงื่อนไขบางอย่าง ต้องคำนึงถึงคนดูกลุ่มเป้าหมาย คำนึงถึงเรตติ้ง แต่อยากให้คุณพัฒนาตัวเองไม่หยุดยั้ง  ซึ่งเท่ากับพัฒนาวงการละครไทยไปด้วยในตัว  เพราะบทที่ดีคือหัวใจของละครทุกเรื่อง การที่ละครจะประสบความสำเร็จหรือไม่ขึ้นอยู่กับบทเป็นสำคัญ อย่าคิดว่านี่เป็นเพียงอาชีพที่ใช้เลี้ยงตัว มีคนที่เขาอาจทำได้ดีกว่าคุณ เพียงแต่เขาไม่มีโอกาส เมื่อคุณมีโอกาสที่ดีกว่าคนอื่น ก็ขอให้คุณรักสิ่งที่คุณทำและตั้งใจทำมันให้ดี วงการละครไทยยังขาดแคลนคนเขียนบทดีๆอีกมาก และนี่เป็นสาเหตุสำคัญอันหนึ่งที่ทำให้ละครไทยยังล้าหลังเมื่อเทียบกับชาติอื่นๆในเอเซียอย่างจีน เกาหลี ญี่ปุ่น

เรื่องของนักแสดง  ขอพูดถึงซีก่อน  นี่เป็นละครเรื่องแรกของซีที่เราได้ดู  เคยแต่ได้ยินเสียงชื่นชมหนาหูมากจากโบ๊เบ๊  เพิ่งได้เห็นฝีมือชัดๆเรื่องนี้เองและก็ไม่ผิดหวัง  ออกจะเกินคาดไปด้วยซ้ำ บอกตรงๆว่าตอนนี้หลงเสน่ห์การแสดงของซีเข้าเต็มๆ  ชั่วโมงนี้เรื่องฝีมือการแสดงเรายกให้ซีเป็นเบอร์หนึ่งของช่อง การแสดงดีๆหาดูได้ไม่ยาก แต่การแสดงที่มีเสน่ห์แบบนี้หาดูไม่ได้ง่ายๆ (ที่ผ่านมาเราไม่ค่อยเจอ ล่าสุดที่นึกออกก็มีฌอห์ณ จินดาโชติ) ซีมีน้ำเสียงและลักษณะการพูดที่มีเสน่ห์ เสียงนุ่มน่าฟัง พูดจาเป็นธรรมชาติเหมือนไม่ได้กำลังแสดง  ฉากที่ทิเบตพาเมขลาเดินเที่ยว มานั่งนึกว่าทำไมเราถึงไม่เบื่อฉากนี้เหมือนในละครเรื่องอื่น ทั้งที่สถานที่ที่ทิเบตพาไปมันธรรมดามาก ก็มาได้คำตอบว่าเป็นเพราะเรามัวแต่เพลินกับการแสดงที่เป็นธรรมชาติของซี ทั้งการเคลื่อนไหว การพูดจามันน่ามองน่าฟังแบบที่ไม่ค่อยได้เห็นในนักแสดงชายคนไหน

ฉากดรามาช่วงต้นเรื่องที่หลายคนเสียน้ำตาซีทำได้ดีมาก เรียกว่าอินเนอร์แรงทะลุแว่นตาออกมาเลย ทั้งสีหน้าแววตา น้ำตาที่ไหลเป็นธรรมชาติ ไม่ได้รู้สึกว่าพยายามบีบพยายามเค้น ฉากหนึ่งที่เราชอบมากคือหลังเกิดเรื่องทิเบตบอกแม่กับน้องว่าเราสามคนจะไม่ทิ้งกัน จะมีกันและกันตลอดไป ฉากนี้ถ้าเล่นไม่ถึงจะกลายเป็นฉากธรรมดาฉากหนึ่งที่ไม่มีอะไรน่าจดจำ  แต่ซีเล่นได้ดีมาก อินเนอร์แรงจนส่งออกมาให้คนดูสัมผัสได้ ฉากนี้เราให้ซีเต็มสิบ

อีกฉากหนึ่งที่ชอบมากคือฉากนับหนึ่งถึงสามบังคับให้กานนกราบขอโทษในคุก ดูแล้วต้องรีบบอกต่อเพื่อนว่าหามาดูให้ได้  ซีเล่นดีมาก อยากให้ดู  อะไรแบบนี้ไม่ได้มีให้ดูบ่อยๆ

มาพูดถึงปู ไปรยา ใครๆชมว่าปูพัฒนาขึ้น เป็นตัวอย่างให้เห็นว่าคนเราพัฒนาตัวเองได้ถ้าตั้งใจ (แต่เราก็ยังรู้สึกชอบปูในบทดาหวันมากกว่า) ที่ขอติคือฝ่ายคอสตูม  ดูเหมือนจะเอาบทนางเอกเรื่องนี้ไปปะปนกับตัวตนที่แท้จริงของปู  เมขลาสำหรับเราเป็นผู้หญิงเรียบร้อย อ่อนโยน ใจดีมีเมตตา รู้กาลเทศะ  แต่ฝ่ายเสื้อผ้าเห็นชัดว่าตั้งใจขายความเซ็กซี่ มีทั้งชุดเปลือยไหล่ เกาะอก โชว์พุง ฯลฯ(แล้วชุดที่ใส่เต้นในงานเปิดตัวพรีเซนเตอร์โรงแรมมันคืออะไร สำหรับเรามันเหมือนชุดชั้นในเลยนะ หรือเราดูแฟชั่นไม่เป็น ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ขออภัยด้วย) เมขลาเรื่องนี้เป็นนักธุรกิจ เป็นนักบริหาร ต้องแต่งตัวให้ดูภูมิฐานน่าเชื่อถือ  ไม่ใช่อวดเนื้อหนังมังสา ดึงดูดสายตาเพศตรงข้ามให้มาจับจ้องว่าเธอมีดีที่รูปร่างหน้าตา ทั้งทิเบตและกานนต่างหลงรักเมขลาเพราะความมีงดงามในจิตใจ ไม่ใช่รูปโฉมภายนอก

ทำแบบนี้ภาพเซ็กซี่จะยิ่งติดตัวปูจนสลัดไม่หลุด ปูเป็นผู้หญิงที่สวยมาก ไม่ว่าจะใส่อะไร ปกปิดมิดชิดขนาดไหนก็สวยดูดีมีเสน่ห์ไปหมด  ขอฝากถึงละครเรื่องต่อไปของปูด้วยค่ะ  อยากให้จัดเสื้อผ้าให้เหมาะกับบุคลิกตัวละคร  หาไม่แล้วปูจะไม่มีทางสวมบทเป็นตัวละครนั้นให้คนดูเชื่อได้เลย  จะเป็นปู ไปรยาอยู่ตลอดเวลา

บทกานนเป็นอีกบทหนึ่งที่สำคัญ  เป็นละครของปูไข่ที่เพิ่งได้ดูเป็นเรื่องแรกเหมือนกัน ที่ผ่านมาสองเวอร์ชั่นประสบความสำเร็จ เห็นว่าได้รางวัลทั้งสองครั้ง ครั้งนี้เราก็ให้ผ่าน กานนทั้งน่าเกลียดน่ากลัวและน่าสงสารในเวลาเดียวกัน เป็นตัวละครที่มีปมทางจิตอย่างรุนแรง  ทั้งแม่และน้องเป็นผู้หญิงในแบบที่เขาดูถูกและรังเกียจ  ผู้หญิงคนเดียวที่เขารักและชื่นชมคือเมขลา คนดูรับรู้ได้จากคำพูดของกานนที่บอกแม่ว่า “น้องมอธคือนางฟ้าของผม” กานนทั้งเจ็บปวดและตกใจเมื่อเมขลาคุกเข่าลงอ้อนวอนให้ไว้ชีวิตทิเบต “ทำไมน้องมอธต้องทำเพื่อมันขนาดนี้!” ทั้งที่เมขลาให้เหตุผลว่าไม่อยากเห็นเขาทำผิดด้วยการฆ่าคน กานนก็ยังไม่อาจปล่อยให้ทิเบตซึ่งถือว่าเป็นศัตรูหัวใจมีชีวิตอยู่ต่อไปได้

กานนไม่อาจสมหวังกับผู้หญิงที่เขารัก เมขลาแต่งงานกับปุราณโดยความเห็นชอบของทุกคน อดคิดไม่ได้ว่าถ้ากานนได้สมหวังกับเมขลา จะหายจากอาการโรคจิตที่เป็นอยู่หรือเปล่า ตลอดเวลาไม่เห็นว่ากานนได้รับการบำบัด  ทุกครั้งที่ก่อเรื่องร้ายจะมีคนคอยปกป้องและปกปิดความผิดให้

เสียดายบทแม่ปุราณของจิ๊ก เนาวรัตน์ ที่ดูปลอมและเฝือมาก  ทำให้บทโดยรวมดูด้อยลงไป การกำกับก็ไม่ช่วยอะไรเลย เนาวรัตน์ยังคงเล่นบทเดิมๆ แสดงแบบเดิมๆที่เห็นมานับไม่ถ้วนในละครเรื่องอื่นๆ  ผิดกับบทนิลสี ของแก้ว อภิรดี ที่ดูมีมิติกว่ามาก นิลสีเป็นอดีตผู้หญิงขายบริการที่ได้ดิบได้ดีจากการแต่งงานกับลูกชายคนโตของคุณหญิงศรีเมือง แต่ด้วยนิสัยเดิมๆที่แก้ไม่หายนิลสีแอบเป็นชู้กับน้องผัว  และทำให้สามีต้องเสียชีวิต จะอย่างไรก็ตามนิลสีก็เหมือนแม่ทั่วๆไปที่รักลูกเพียงแต่แสดงออกแบบผิดๆ นิลสีซื้อรถให้กานน และมีความสุขที่เห็นลูกดีใจเหมือนเด็กได้ของเล่นถูกใจ ฉากที่เราชอบมากคือฉากที่กานนพลั้งมือฆ่าผู้หญิงตายแล้วเรียกแม่มาช่วย  นิลสีร้องไห้ไปกับลูก คนดูรับรู้ได้ว่าเธอทุกข์ใจมาก ทั้งตกใจกลัวทั้งเสียใจที่ลูกชายเป็นแบบนี้เพราะความผิดที่กานนทำเป็นเรื่องใหญ่ แต่ด้วยความเป็นแม่ก็ต้องช่วยลูกจนสุดความสามารถ เมื่อขายหุ้นได้เงินก้อนใหญ่ นิลสีชวนกานนไปอยู่เมืองนอกเพื่อจะได้หนีจากอดีต หนีจากความผิดที่ก่อไว้ แต่กานนไม่ยอมไปเพราะต้องการอยู่ใกล้เมขลา  สุดท้ายเพราะความรักลูกนิลสีก็ต้องยอมตามใจกานน

กลับไปพูดถึงบทของทิเบต  ที่จริงพล็อตเรื่องทำนองนี้เคยมีให้เห็นแล้วหลายเรื่อง  ตัวละครทิเบตก็คล้าย แพรใจ (ร่ายริษยา) ทราย ศรุตา (ทรายสีเพลิง) ภาคย์ (หัวใจเถื่อน) ตอนแรกเป็นฝ่ายถูกกระทำ เมื่อได้รับการอุปถัมภ์จากใครบางคนที่มีอำนาจ(โดยเฉพาะอย่างยิ่งอำนาจเงิน)ทำให้สถานภาพตัวเองดีขึ้นกว่าเดิม ก็กลับมาแก้แค้นเอาคืนคนที่เคยกระทำไม่ดีกับตัว

คนดูสงสารทิเบตและครอบครัวในชะตากรรมที่ได้รับจากตระกูลสักการะ กานนกลั่นแกล้งทิเบตและทำร้ายบุษย์  สุดท้ายถึงกับลงมือฆ่าทิเบต แต่ทิเบตรอดชีวิตและใช้เวลาหลายปีในการเปลี่ยนแปลงตัวเองจากคนที่อ่อนแอถูกกระทำมาเป็นฝ่ายกระทำการแก้แค้นเอาคืนอย่างสาสม เราเข้าใจความต้องการแก้แค้นของทิเบตแต่ไม่อาจเห็นด้วยกับสิ่งเลวร้ายต่างๆนานาที่ทิเบตทำ

ปัจจุบันทิเบตมีฐานะดีขึ้น  แม่และน้องสุขสบาย ถ้าเพียงแต่ทิเบตจะลืมเรื่องราวในอดีต ชีวิตก็น่าจะมีความสุขตามอัตภาพ แต่เพราะพ่อบุญธรรมที่ช่วยเหลือทิเบตไม่ใช่คนรวยธรรมดา แต่เป็นมาเฟีย การยอมเป็นทายาทของซาสุเกะเพื่อให้มีเงินทองและอำนาจที่จะทำให้แก้แค้นได้เป็นผลสำเร็จจึงเท่ากับการขายวิญญาณให้ปีศาจ

ขอพูดถึงกรณีที่บุษย์เก็บลูกในท้องที่เกิดจากกานนไว้  ประเด็นนี้เป็นเรื่องละเอียดอ่อน และไม่มีใครถูกหรือผิด ขึ้นอยู่กับสภาพจิตใจและสภาพแวดล้อมของผู้หญิงแต่ละคน  แต่ในความเห็นส่วนตัว ผู้หญิงที่จะทำอย่างบุษย์ได้ต้องมีสภาวะจิตใจที่สูงพอ  ต้องมีความรักอยู่เหนือความเกลียด รักลูกในท้องที่เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขโดยไม่คำนึงถึงว่าเด็กเกิดขึ้นมาจากสถานการณ์แบบไหน ต้องให้อภัยคนที่กระทำย่ำยีตนเพื่อที่จะได้ไม่เอาความเกลียดชังที่มีต่อพ่อไปลงที่ลูก บุษย์เป็นผู้หญิงซื่อๆ ไม่คิดอะไรซับซ้อน และเป็นโชคดีที่ลูกของบุษย์คือน้องเสือโตขึ้นมาเป็นเด็กน่ารักท่ามกลางความรักความอบอุ่นที่ได้รับจากแม่และยาย ภายใต้ท่าทีที่ดูบอบบางอ่อนแอ (หลังถูกกานนขืนใจบุษย์พยายามฆ่าตัวตายด้วยการกระโดดน้ำ) บุษย์กลับกลายเป็นผู้หญิงที่ดูเหมือนเข้มแข็งมาก  ตอนที่กานนเจอน้องเสือในสวนสาธารณะ  เราใจหายใจคว่ำมาก ไม่อยากให้ความจริงเปิดเผยเพราะสงสารบุษย์ บุษย์สมควรได้รับการปลดปล่อยจากอดีตที่เลวร้ายและมีโอกาสเริ่มต้นชีวิตใหม่กับผู้ชายดีๆอย่างสารวัตรชัชชัย

แต่ทิเบตไม่อาจหลุดพ้นบ่วงอดีต เพราะในความแค้นนั้นมีความรักเจือปน ทิเบตหลงรักเมขลาแต่แรกเห็น แต่ก็ยอมรับว่าเป็นไปไม่ได้เพราะเมขลาอยู่สูงสุดเอื้อม แต่ความรู้สึกดีๆนั้นหมดไปเมื่อเกิดเรื่องร้ายขึ้นกับบุษย์และเมขลาทำในสิ่งที่เรียกว่า “เอาเงินฟาดหัว”เพื่อให้กานนพ้นผิด ทิเบตทั้งรักและแค้น วิสัยปุถุชนเมื่อรักก็ต้องการครอบครอง ขณะเดียวกันเมขลาก็เป็นส่วนหนึ่งในแผนการแก้แค้น เมื่อกานนประกาศว่า “มอธเป็นผู้หญิงของฉัน!”  ทำให้ทิเบตรู้ว่าเมขลาคือจุดอ่อนของกานน ดังนั้นสิ่งที่ทิเบตตั้งใจทำก็คือ “ฉันจะแย่งผู้หญิงที่แกรัก”

แต่เมขลาก็เป็นจุดอ่อนของทิเบตด้วยเช่นกัน ในฉากที่ปุราณบอกทิเบตว่าเมื่อคืนเขากับเมขลา.... (ละไว้ในฐานที่เข้าใจ)  ทิเบตบีบถ้วยกาแฟที่ถืออยู่จนแตก เขาโมโหหึงหวงเมขลาทั้งที่ไม่มีสิทธิ์ นิลปัทม์ติดกับดักที่วางไว้อย่างง่ายดาย ในขณะที่ทิเบตต้องวางแผนมากมายเพื่อแย่งเมขลามาจากปุราณ เพียงเพื่อจะพบว่าเมื่อแย่งมาได้สำเร็จเขาเองกลับเป็นฝ่ายที่พ่ายแพ้

ว่าด้วยตอนจบของละคร[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้แม้ตอนจบของละครจะเจ็บปวดสะเทือนใจ ไม่สวยงาม แต่ก็งดงามในความยุติธรรมและความสมเหตุสมผล  อีกทั้งยังจรรโลงใจ  จรรโลงความเชื่อของผู้ที่เชื่อมั่นในกฏแห่งกรรมอย่างไม่คลอนแคลน