เรื่องของเรามันแปลกๆหน่อยค่ะ
เราเหงา เราเซง เราเลยคุยกับผช คนนึงที่เรียนวิศวะ ....เหมือนเราไม่มีใคร เขาก็ไม่มีใคร เราเลยขอเขาคบเป็นแฟนด้วยความบ้าบิ่น

พอวันต่อมารู้สึกว่า ไม่น่าตกลงคบเลย คุยกันได้เดือนกว่าๆ รีบเกินไปรึเปล่า

หลังจากนั้นมันคือมหกรรมแห่งความไม่ใช่เลยค่ะ เรากะแฟนต่างกันมาก เราเรียนนิเทศ(สายเพ้อ) แฟนเรียนวิศวะ(สายตรรกะ) แต่แฟนเราไม่ใช่วิศวะทั่วไปค่ะ นางเป็นวิศวะปากเสีย และตรรกะเยอะเกินไป พูดอะไรไม่ค่อยแคร์กัน โดยเขามองว่าคำพูดสวยหรูไม่สำคัญเท่าการกระทำ ซึ่งการกระทำเขาดีมากนะคะ ดีมากๆสำหรับผู้ชายคนนึงที่ไม่ชอบเทคแคร์ใคร แล้วเขาก็ไม่ติดเหล้า ไม่สูบบุหรี่ ไม่เจ้าชู้ โดยรวมโอเค แต่เราไม่มีความสุขเวลาอยู่กับเขาเลยค่ะ

เวลาเราเจอกัน เราเล่าเรื่องอะไรให้เขาฟังเขาชอบเงียบ แล้วก็เปลี่ยนเรื่อง บางทีเราเครียดมาก อยากได้คนปลอบใจแต่เขากลับบอกว่า "ก็เธอโง่เอง" "ก็ทำอะไม่ได้ปะ" หรือเลวร้ายสุดคือเงียบและเปลี่ยนเรื่อง มันแย่นะ การมีแฟนแล้วปรึกษาระบายทุกข์ไม่ได้

พอคบได้4เดือน ตัดสินใจบอกเลิกค่ะ ทำใจยากมากเพราะเราขี้ผูกพันธ์ ปรากฎว่าเขาไม่ตกใจ ไม่เสียใจใดๆเลยค่ะ บอกเลิกก็เลิก จนเราอดคิดไม่ได้ว่า เห้ยย ที่ผ่านมาเขารักเราบ้างไหมเนี่ย???  เราเลยคิดว่าเราอาจจะยังทำให้เขารักไม่ได้ ขอลองอีกสักตั้ง!!

ก็คบต่อมาเรื่อยๆค่ะ ทะเลาะกันเดือนละครั้ง ปกติจะปรับความเข้าใจกันตรงๆ แล้วก็ปัญหาเดิมๆคือคุยกันไม่รู้เรื่อง คุยแล้วไม่ตอบ ปรึกษาอะไรไม่สนใจ
ก็ดราม่าร้องไห้กันไปแต่ก็คบต่อ

จนถึงวันนี้ 3 ปีแล้วค่ะ เขาเปลี่ยนไปเยอะมาก พยายามเป็นคนที่เราอยากให้เป็น แต่มันก็ยังไม่โอเคสำหรับเราอยู่ดี หรือความรู้สึกของเราสองคนมันสวนทางกันก็ไม่ทราบ เขารักเรา แต่เรากลับเหนื่อยจนเหมือนไม่เหลืออะไร ถามว่ารักเขาไหมเรายังตอบไม่ได้เลยค่ะ มันเป็นความผูกพันธ์ หวังดี ไม่อยากเห็นเขาเสียใจมากกว่า แล้วก็ไม่อยากให้ตัวเองเสียใจด้วย เพราะการเลิกกับใครสักคน มันเหมือนเสียเพื่อนสนิทไป เสียคนที่ดีกับเราไปคนนึง กลัวเป็นเพื่อนกับเขาไม่ได้

ล่าสุดมีปัญหาไร้สาระกัน แล้วเขาหงุดหงิดใส่เรา เราคิดเลยว่าจังหวะนี้แหละจะขอเลิก เราแกล้งแย่งมือถือเขามาแล้วบอกว่า ถ้าเราแย่งได้เราจะเอา Relationship ในเฟสลง ก็ขำๆไปค่ะ แต่หน้าเราจริงจังมากจนเขายอมปล่อยมือถือให้เรา แล้วเราก็คลิกเข้าไปจริงๆ เราหันไปถามเขาว่าอยากให้เปลี่ยนเป็นอะไร ไม่โชว์ หรือ Single
ตอนนั้นเขาหน้าเสียไปเลยค่ะ แววตาเขาเศร้าแบบที่เราไม่เคยเห็น เขาบอกว่าไม่เอาอะไรทั้งนั้น ขอไม่เลิกกันได้ไหม เธอสำคัญกับเรามากนะ เธอเป็นคนที่ทำให้เรายอมเปลี่ยนอะไรแย่ๆในตัวเรา

ตอนนั้นเราอึ้งเลย ไม่นึกว่าคำพูดดีๆจะหลุดออกมาจากปากคนปากเสียคนนี้ด้วย

สุดท้ายก็ทำไม่ลงค่ะ คืนมือถือเขาไปแล้วบอกว่า คราวหน้าเราอาจจะทำจริงๆก็ได้นะ ไมไ่ด้ขู่นะคะ มันรู้สึกแบบนั้นจริงๆ มันพูดด้วยความรู้สึกเศร้ามากๆเลย
กลับมาบ้านก็มานั่งเสียใจเองค่ะ ไม่รู้ว่าเรากำลังดันทุรังอยู่รึเปล่า หรือจริงๆมันเป็นช่วงเวลาของการปรับตัว

สิ่งที่เราอยากให้เป็นคือ เขาปรับตัวเข้าหาเราได้ เราอยู่กันได้แบบมีความสุข แต่ดูเป็นไปได้ยากเหลือเกิน ที่ผ่านมาทะเลาะกันทีไรก็เปิดใจกันนะคะ เขาก็ไมไ่ด้ปรับปรุงตัวได้ซะทีเดียวแต่ก็ทำได้แบบช้าๆ ช้ามากจนความรู้สึกเราจากร้อนลุ่มกลายเป็นเฉยชา

ที่อยากถามคือ
มีใครที่เจอเคสแบบเดียวกับเราข้างไหมคะ สุดท้ายคุณไปกันรอดไหม?
หรือใครมีวิธีแก้ปัญหายังไงบ้างคะ?

ปล.ตอนนี้เพิ่งเรียนจบทำงานปีแรกค่ะ