จากเรื่องลักพาตัวเด็ก เห็นยังไม่จบซะที
ถ้าคิดถึงใจเขาใจเรา(ขโมยอาจไม่คิด ถ้าคิดคงไม่ขโมย) เราลองคิดว่าถ้าเราเป็นเด็ก
สี่ขวบนี่มีใครจำอะไรได้บ้าง ที่จะมีผลกระทบกับเด็กแบบที่เค้ามโนกัน
ส่วนตัวคือ ก่อนสี่ขวบที่พอจำได้คือ ตกชิงช้าแล้วร้องไห้ที่รร.อนุบาล
นอกจากนั้นพี่เลี้ยงที่ช่วยเลี้ยงตั้งแต่เกิดจนสามขวบครึ่งก่อนเข้าอนุบาลนี่ชื่ออะไรหน้ายังไงสูงเตี้ยดำขาวจำไม่ได้
เพื่อนสมัยอนุบาลก็จำไม่ได้
ครูสมัยอนุบาลก็จำไม่ได้
มาเริ่มจำเพื่อนจำเรื่องได้มากหน่อยก็ตอนประถม

ห่วงสุขภาพจิตเด็ก
แต่มีใครสนใจสุขภาพจิตแม่แท้ๆที่อุ้มท้องมา9เดือน แล้วโดนคนใจบาปขโมยลูกไป4ปี
ภาวะซึมเศร้าหลังคลอดอีก แล้วยังเจอคนบาปหนาขโมยลูกไปอีก
พรากโอกาสเด็กกินนมแม่
พรากแม่พรากลูก ขโมยมาแล้วไม่เลี้ยงเองเอาไปให้คนอื่นเลี้ยงอีก
ถ้ารวยนักทำไมไม่ไปขอบุตรบุญธรรมตามสถานสงเคราะห์มีตั้งเยอะ

สงสัยว่านักจิตวิทยาที่แนะให้เด็กอยู่กับครอบครัวที่ลักพา
หากเป็นลูกเขาบ้าง เขาอยากให้ลูกอยู่เติบโตต่อไปกับครอบครัวที่ลักพาแต่ห่างไกลเขางั้นเหรอ
ไม่เผื่อโดนเสี้ยมสอนให้เกลียดกลัวแม่แท้ๆหรือ
สำหรับเราถ้าเราเป็นเด็ก ก็อยากโตกับแม่แท้ๆ
ตอนสี่ขวบถามอะไรเด็กยังไม่มีการวิเคราะห์พิจารณาคิดรู้ความหรอก
ต้องให้ผู้ปกครอง(แท้ๆ)ตัดสินใจให้ไม่ใช่หรือ
เพื่อนๆคิดว่าสี่ขวบนี่มีความทรงจำ มีทักษะความสามารถตัดสินใจอนาคตตัวเองได้หรือคะ