รูมเมทคนนี้เป็นเพื่อนกันสมัยมัธยมค่ะ เรียนห้องเดียวกัน
มาอยู่มหาลัยก็มาเป็นรูมเมทกัน
ห้องเรามีสองโต๊ะ โต๊ะเราจะเล็กกว่าของเขามาก แต่จะต้องยัดของที่เยอะกว่า
ทั้งของส่วนตัวและของส่วนรวม นั่งทำงานทีจะอึดอัดสุดๆ

โต๊ะเพื่อนจะมีชั้นวางของเยอะค่ะ แต่เขากลับใช้สอยพื้นที่ไม่ค่อยเกิดประโยชน์
ทุกอย่างจะเอามาวางๆแบๆไว้หมด กินพื้นที่มากๆ หนังสือมีอยู่ทุกชั้นแล้วแต่อารมณ์จะวาง
จนของๆเขามันกินพื้นที่ออกมานอกโต๊ะ มาวางไว้ที่พื้นแล้วตรงนั้นจะกวาดพื้นยากสุดๆ

เพื่อนคนนี้เขาจะไม่ช่วยทำงานบ้านเลยค่ะ บางทีก็ต้องขอให้เขาทำแต่ก็ทำได้ไม่เรียบร้อยเลย
ห้องผู้หญิงจะเส้นผมเยอะค่ะ เราก็กวาดให้สะอาดเท่าที่จะทำได้ แต่ถ้าให้เขากวาดจะเหมือนไม่ได้กวาด ...
สภาพไม่ต่างกันเลย ต้องตามเก็บงานตลอด ใต้โต๊ะใต้เตียงไม่เคยก้มลงไปกวาด ตามซอกจะไม่สนใจ
แล้วเขาก็จะบอกว่า อ่ะ กวาดแล้ว ..
ขยะบางทีก็เห็นอยู่ชัดๆ ยังบอกว่าไม่ทันสังเกตุ (มันต้องใช้ทักษะพิเศษอะไรหรือเปล่านะ)
ถ้าเป็นถูพื้นนี่แย่เข้าไปใหญ่ เหมือนมีฝุ่นเปียกๆแปะเป็นเทกเจอร์ตามพื้น (น่ากลัวมากๆ T^T)

เขาชอบซื้อข้าวกล่องมากินค่ะ แล้วถังขยะในห้องก็เล็กนิดเดียว ทิ้งไปกล่องเดียวถังก็จะเต็มแล้ว
แล้วเวลาที่ถังขยะเต็มเขาจะไม่เอาไปทิ้งค่ะ เขาจะสุมๆไว้เป็นภูเขาพวกทิชชู่เน่าๆก็จะร่วงลงมาที่พื้น ...
หรือไม่ก็วางไว้ข้างๆถัง เอาง่ายๆก็คือ รอให้เราเอาไปทิ้ง ...

เขาชอบทำไอ้นู่นไอ้นี่หกเลอะเทอะ แล้วก็เช็ดไม่สะอาดค่ะ จะต้องเหลือคราบดวงๆเอาไว้ตลอด
ไม่รู้ว่าเช็ดยังไง บางทีก็พาของบริเวณนั้นเน่าไปด้วย
ผ้าขี้ริ้วใช้เสร็จก็แบบ ดองเปียกๆไว้ ถ้าบอกให้ไปซักเขาจะล้างๆน้ำแล้วตาก(เห็นนะเว่ย)

นี่เดี๋ยวต้องไปขัดห้องน้ำค่ะ มันเริ่มจะเหลืองแล้ว แต่เขาคงไม่เห็นความเหลืองของพื้นและส้วมนั่น

คือเขาไม่คิดว่าเขาจะต้องมารับผิดชอบทำอะไรแบบนี้ ถึงทำก็ไม่เรียบร้อย(แต่ก็ยังอยากให้ลุกมาทำอยู่ดีนะ)
ถ้าไม่บอกให้เขาทำ เขาจะนิ่ง ไม่ทำอะไรเลย ไม่อยากคอยบอก เพราะงานบ้านมันไม่ได้นานๆทำที
มันทำเป็นกิจวัตร ไม่งั้นก็ต้องพูดบ่อยๆหรือทุกวัน นั่นเป็นสิ่งที่เราไม่ชอบ

บางทีเขาก็มาใช้ของๆเรา อะไรที่เอามาเองก็ต้องแชร์ด้วย อย่างรองเท้าเขาก็ชอบเอาของเราไปใส่
แป้ง ครีม เขาก็มาใช้ของเราบางครั้ง ถึงจะไม่บ่อย แต่มันก็ถี่อ่ะ เสื้อผ้าบางทีเหมือนๆกันเขาก็ไม่ได้ดู
หยิบผิดเอาของเราไปใส่บ่อยๆ(ขนาดเสื้อยังไม่สนใจจะมอง) บางทีก็โด้เอาหมอนของเราไปกอด
ทำไม่เตรียมมาเองนะ สบู่เหลวของตัวเองมีไม่ใช้ มาใช้ของเรา ที่รู้เพราะได้กลิ่น แล้วมันหมดไว
ทิชชู่เราซื้อตลอด ผงซักฟอก ปรับผ้านุ่ม น้ำยาล้างจาน เขาไม่เคยต้องออกตัง มาใช้กับเราฟรีๆ หมดก็รอให้เราไปซื้อ

เคยคุยกับแม่ว่า ไม่โอเค เหนื่อยสองเท่า อยู่กันสองคนห้องรกเร็วสองเท่า ขยะเพิ่มเร็วสองเท่า ของใช้หมดเร็วสองเท่า
ไม่อยากแบกรับแต่มันช่วยไม่ได้ แม่ก็บอกให้อลุ่มอล่วย ยังต้องอยู่กันไปอีกห้าปี พระเจ้า

อยากให้เขาเปิดใจกับเรื่องงานบ้าน ช่วยกันทำ ไม่ใช่ว่ารกๆก็อยู่ได้ เราภูมิแพ้ด้วย
มันมองข้ามไม่ได้อ่ะ ไม่อยากให้คิดว่าเราเรื่องมาก เขาอาจจะอยู่ได้แบบนั้นแต่เราไม่ได้

ปล. มาระบายค่ะ ใครมีรูมเมทประมาณนี้มาแชร์กันได้นะคะ