คือเรื่องมันเริ่มจากการที่ว่าเรามีแฟนคนหนึ่งอายุห่างกับเรา 1 ปี เรา 18 เค้า 19 เราสองคนคบกันมา 2 ปีกว่าๆแต่รู้จักกันมา 3 ปีแล้ว เรารักแฟนของเรามากไม่เคยนอกใจเลยไม่คุยกับผู้ชายคนไหนเลยด้วยทำตัวเป็นแฟนที่ดีมาโดยตลอด แต่แล้ววันหนึ่งเราก็โดนแฟนที่เรารักมากบอกเลิกเราเศร้า เสียใจมากกแล้วเราก็เครียดจากการสอบอีกต่างหากเพราะมีสอบ GAT PAT ทำเอาเราเครียดมากๆเหตุผลที่เค้าเลิกับเราก็เพราะว่าช่วงนี้เราเรียนพิเศษหนักมากทำให้ไม่มีเวลาให้กัน เค้าเลยบอกเลิกเรา แต่แล้วเราก็เจอผู้ชายอายุ 50 กว่าๆคนหนึ่งเรารู้จักกับเค้ามาตั้งแต่เราอายุ 15 รู้จักก่อนแฟนเก่าเราอีก เราทั้งคู่สนิทกันมากแต่ไม่เคยเกินเลย มีขอบเขตซึ่งกันและกัน แต่พอเราอกหักเราอยู่ในช่วงที่สับสนมาก เครียดอีกต่างหาก จนเราร้องไห้เรื่องนี้ต่อหน้าเค้าบ่อยครั้งและทุกครั้งเค้าก็จะปลอบ แล้วมีคำพูดคำหนึ่งที่เราชอบมาก คือ "จะเศร้าเสียใจไปทำไมเธอมีผมอยู่ทั้งคน" เราตะลึงเลยค่ะไม่คิดว่าเค้าจะพูดแบบนั้นจากนั้นเราก็เลิกร้องไห้เลยค่ะเพราะคำพูดนั้นบวกกับคิดถึงอนาคตของตัวเองขึ้นมา เลยตั้งใจอ่านหนังสือโดยได้กำลังใจจากเค้าคนนั้นมาโดยตลอดเลยค่ะ จนช่วงนี้เริ่มร็สึกหวั่นไหวขึ้นมาแล้วค่ะ เหมือนจะชอบแต่เราไม่มั่นใจเรารู้สึกสบายใจที่ได้อยู่ใกล้ๆมีความสุขที่อยู่ด้วยกัน แต่เพราะพึ่งเลิกกับแฟนมาเลยไม่มั่นใจว่ารักจริงๆหรือว่าเราเหงากันแน่ แล้วถ้ามันเป็นความรักจริงๆก็กลัวสายตาคนอื่นว่าเค้าจะมองไม่ดีเพราะเค้าก็อายุ 50กว่าแต่เรายังไม่ถึง 20 เลย เครียดอีกแล้วค่ะ ขอความคิดเห็นหน่อยนะคะขอบคุณค่ะ