ตามกระทู้เลยค่ะ เมื่อสามีหมดใจ แต่ต้องอยู่เพื่อลูกๆ สามีสารภาพว่า ยังรักเรา แม่ของลูกๆ อยู่แต่ก็ยังรู้สึกดีดีกับอีกคน ที่ก็เป็นแม่ของลูกเค้าเหมือนกัน (เมียน้อย)และ เค้าทั้งคู่ ก็ยินดีที่จะอยุ่ในสถานะนี้ คือ...มีบ้านเราเป็นหลัก ทำหน้าที่ที่นี่เป็นหลัก เวลาที่เหลือ ขอไปหากันบ้างตามสมควร (แต่ไม่มีบ้านอยุ่ร่วมกัน เพราะที่บ้านฝ่ายหญิงไม่ยอมรับ) สามีไม่สามารถเลือกจะอยู่ฝั่งใดฝั่งนึงได้เลย พยายามหลายครั้งแล้ว แต่ก็ทำไม่ได้อยู่กับฝั่งนั้นก็ตัดใจจาก ครอบครัวเราไม่ได้ กลับมาอยู่กับครอบครัวก็ไม่สามารถตัดฝั่งนั้นได้ ทั้ง2 ทางมีลูกทั้งคู่ เราเคยเสนอว่า ถ้าแค่เพื่อลูก เราเข้าใจได้ พาลูกมาเล่นกับพี่ๆเราก็ไม่ว่า ขอเราไปคุยกัน3 คน เคลียร์ ว่าถ้าแค่ในฐานะพ่อกับแม่ เราจะไม่ว่าอะไร แต่สามีเราไม่ยอม เค้ายอมรับว่ายังมีใจกันอยู่ทั้งคู่ ตอนนี้เรื่องมันเลยเถิดมาขนาดนี้แล้ว เค้าก็ไม่รุ้จะทำยังไง ฝั่งนั่นจิงๆก็มีแฟนใหม่แล้วแต่ก็ยังตัดพ่อของลูกไม่ขาด ยังมีการนัดเจอกันและยังมีใจให้กันอยู่บ้าง
คำถามที่เราอยากได้คำตอบวันนี้เรารู้คำตอบจากปากของเค้า ว่า ถ้าเค้ารักคนแรกมากพอเค้าก็คงจะไม่มีคนที่ 2 จริงๆแล้วเรารู้คำตอบนะค่ะ ว่าคนที่ควรออกมาก็คือเรากับลูก...เก่า แต่เรายังไม่เข้มแข็งที่จะเดินออกมาเอง นอกจากให้เค้าเป็นฝ่ายเดินไป เราขอให้เค้าเดินจากเราแม่ลูกไปเถอะ..แต่เค้าก็บอกว่าทำไม่ได้เค้าก็ไม่รุ้จะทำงัย ถึงวันนี้เค้าเดินออกมา เค้าก็จะต้องกลับมาในสักวัน เพราะมีลูกๆให้เค้าห่วง นอกจากเค้าตาย..คงจัดการกับเรื่องทั้งหมดนี้ได้
สำหรับฝั่งนั้นเราก็ไม่รู้ว่าเค้าทุกข์ใจบ้างไหม ทั้งเค้าและสามีเราผ่านมา3ปีกว่า แล้ว เค้าก็ไม่หยุดกัน สามีกลับมาอยุ่บ้าน เค้าก็รับรุ้เค้าก็บอกกับลงว่าเค้าเลิกแล้ว เค้าจะดูแลลูกเค้าเอง เค้าไม่อยากให้สามีเราไปวุ่นวายกับลูกเค้า เราเองด้วยซ้ำที่ห่วงเค้ากับลูกอยากให้สามีไปดูแล แต่..ให้ดูแลในขอบเขตแค่พ่อกะแม่ ให้เรารับรู้ แต่สุดท้ายมันก็ไม่ใช่เค้าก็แอบติดต่อกันเจอกัน จิงๆเค้าก็มีสิทธิแต่สิทธินั้นมันควรมีขอบเขตไหมค่ะ หรือว่าสุดท้ายแล้วเราต้องยอมรับเรื่องเรา 3 คนผัวเมียแบบนี้...
ทุกครั้งที่เราให้อภัยและเริ่มต้นใหม่เพียงเพราะเรารักเค้าและเรายึดครอบครัวความสุขของลูกเป็นที่ตั้ง ทั้งหมดในชีวิตเราคือ สถาบันครอบครัว เราพยายามรักษาต่อให้เจอทุกข์แสนสาหัสเราก็จะกอบมันขึ้นมาใหม่..เสมอ แต่วันนี้ เวลาปีกว่ามันพิสูจน์แล้วว่า ไม่มีวันกอบมันกลับคืนมาได้เลย...
เมื่อสามีหมดใจแต่ต้องอดทนอยุ่เพื่อหน้าที่ความเป็นพ่อ
คำถามที่เราอยากได้คำตอบวันนี้เรารู้คำตอบจากปากของเค้า ว่า ถ้าเค้ารักคนแรกมากพอเค้าก็คงจะไม่มีคนที่ 2 จริงๆแล้วเรารู้คำตอบนะค่ะ ว่าคนที่ควรออกมาก็คือเรากับลูก...เก่า แต่เรายังไม่เข้มแข็งที่จะเดินออกมาเอง นอกจากให้เค้าเป็นฝ่ายเดินไป เราขอให้เค้าเดินจากเราแม่ลูกไปเถอะ..แต่เค้าก็บอกว่าทำไม่ได้เค้าก็ไม่รุ้จะทำงัย ถึงวันนี้เค้าเดินออกมา เค้าก็จะต้องกลับมาในสักวัน เพราะมีลูกๆให้เค้าห่วง นอกจากเค้าตาย..คงจัดการกับเรื่องทั้งหมดนี้ได้
สำหรับฝั่งนั้นเราก็ไม่รู้ว่าเค้าทุกข์ใจบ้างไหม ทั้งเค้าและสามีเราผ่านมา3ปีกว่า แล้ว เค้าก็ไม่หยุดกัน สามีกลับมาอยุ่บ้าน เค้าก็รับรุ้เค้าก็บอกกับลงว่าเค้าเลิกแล้ว เค้าจะดูแลลูกเค้าเอง เค้าไม่อยากให้สามีเราไปวุ่นวายกับลูกเค้า เราเองด้วยซ้ำที่ห่วงเค้ากับลูกอยากให้สามีไปดูแล แต่..ให้ดูแลในขอบเขตแค่พ่อกะแม่ ให้เรารับรู้ แต่สุดท้ายมันก็ไม่ใช่เค้าก็แอบติดต่อกันเจอกัน จิงๆเค้าก็มีสิทธิแต่สิทธินั้นมันควรมีขอบเขตไหมค่ะ หรือว่าสุดท้ายแล้วเราต้องยอมรับเรื่องเรา 3 คนผัวเมียแบบนี้...
ทุกครั้งที่เราให้อภัยและเริ่มต้นใหม่เพียงเพราะเรารักเค้าและเรายึดครอบครัวความสุขของลูกเป็นที่ตั้ง ทั้งหมดในชีวิตเราคือ สถาบันครอบครัว เราพยายามรักษาต่อให้เจอทุกข์แสนสาหัสเราก็จะกอบมันขึ้นมาใหม่..เสมอ แต่วันนี้ เวลาปีกว่ามันพิสูจน์แล้วว่า ไม่มีวันกอบมันกลับคืนมาได้เลย...