ผมไม่รู้จะเริ่มเล่าเรื่องยังไงครับ ภาษาไทยก็ไม่ดี (ผมอาจจะสะกดผิดๆถูกๆนะ) เล่าเรื่องก็ไม่เก่ง (อาจต้องอ่านทวนหลายๆรอบ) แต่ผมต้องหาที่ระบายออกมาบ้างแล้วละครับ จะไปโพสบนเฟสบุคก็กลัวเค้าจะรู้ จะระบายให้เพื่อนฟัง ก็กลัวดูเป็นคนอ่อนแอ (โม้ไว้เยอะ ว่ากูไม่แคร์ กูสบายดี) เฮ่อ...
คืองี้ครับ มีผู้หญิงคนนึง ที่ทำให้หัวใจผมเต้นแรงตลอดเวลา ฟังดูน่ารักเน๊อะ แต่ผมกำลังพยายามหยุดความรู้สึกนี้อยู่ครับ แต่มันไม่เคยได้เลย ทำไมนะเหรอ นั้นดิ ตอบตัวเองไม่ได้เหมือนกัน ขอเล่าคล่าวๆตั้งแต่แรกเลยละกัน
ย้อนกลับไปประมาณสามสี่ปีที่แล้ว ผมเรียนอยู่ปีสี่วิศวะ แล้วได้รู้จักรุ่นพี่ ป.โท ศิปศาสตร์คนนึงจากเพื่อน แรกๆก็ไม่มีอะไรหรอก ได้เจอกันบ้างตอน ไปกินข้าว ไปกินเหล้า ไปดูบอล แล้วมันก็เริ่มเจอกันบ่อยขึ้น เพราะเธอมาช่วยติวภาษาอังกฤษให้ผมกับเพื่อน ความรู้สึกบางอย่างมันเริ่มเกิดขึ้นคับ หัวใจผมเริ่มเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ ตอนอยู่ใกล้เธอ (หรือเพียงแค่คิดถึง) เราเริ่มชวนกันไปดูหนัง ชวนมาเล่นไพ่ที่ห้อง กินข้าวบ่อยขึ้น สังสรรค์บ่อยขึ้น จนความรู้สึกมันมีมากพอที่จะออกมาทางสายตาครับ จนเพื่อนผมเริ่มสะกิดว่า "สายตาที่มองเค้าเนี่ย กูดูกูยังเขินแทนเลยวะ" 555 แล้วเค้าก็คงส่งความรู้สึก ทางสายตาตอบกลับมาแหละคับ ทำให้ผม เริ่มค่อยๆจีบเธอเป็นเรื่องเป็นราว เราเริ่มตัวติดกัน ไปใหนไปด้วยกัน คุยโทรศัพท์กัน ถ้าคนอื่นเห็น ก็ต้องคิดว่าเป็นแฟนกันแน่ๆ แต่เราไม่ได้เป็นแฟนกันครับ แค่คบกันเฉยๆ งงมั๊ย มากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟนอะ
ข้ามมาเลยละกัน หลังจากผ่านช่วงเวลาหลายเดือน ผมเริ่มทำงาน เธอเริ่มทำงาน เราไปเที่ยวต่างจังหวัดสองคน เค้าได้เจอครอบครัวผม ผมได้เจอครอบครัวเค้า เราเหมือนแฟนกันเลยครับ แต่ เรายังไม่ได้ตกลงเป็นแฟนกันจริงๆเลยนะ ทำไมนะเหรอ อาจจะเพราะ
1. เธอแก่กว่าผม 4 ปี ฟังดูไม่ใช่มีปัญหาสำหรับบางคนชะ จริงๆถ้าจะให้ถูก ต้องให้เหตุผลว่า ผมคือเด็กจบใหม่ ที่ยังดูแลใครไม่ได้ ตอนนั้นผม 23 เธอ 27 จะให้เธอคบกับผมแบบ puppy love สมัยมัธยม มันไม่ได้ มันต้องจริงจังระดับนึงแล้วครับ ถ้าจะให้เปรียบนะ เธอเหมือนนกที่ต้องการภูผาทำรัง แต่ผมยังเป็นแค่โขดหิน ที่แค่ต่อสู้กับคลื่นที่ซัดเข้ามายังลำบากเลย
2. นิสัยส่วนตัวบางอย่างที่ไม่เข้ากัน คนนึงจริงจังกับเรื่องนี้แต่อีกคนไม่ อีกคนจริงจังกับอีกเรื่องแต่อีกคนชิลๆ
3. เราอาจไม่ได้รักกัน อาจเป็นแค่ความรักแบบฉาบฉวยตื่นเต้นมากกว่า อันนี้ไม่ขออธิบายยาวละกัน
แล้ววันนึงเราก็เลิกกันครับ ด้วยเหตุผลบางอย่าง จริงๆใช้คำว่าเลิกก็ไม่ได้ เพราะยังไม่ได้เป็นแฟนกันเลย ช่วงนั้นผมแทบไม่เป็นผู้เป็นคนอะ เสียใจมากๆ ทำใจอยู่นานหลายเดือน เธอก็มีแฟนใหม่ ผมก็มีแฟนใหม่ ต่างคนต่างเจอใครๆผ่านเข้ามาในชีวิตอีกหลายคน แต่เราก็ยังมีคุยกันบ้าง ทักทายกันบ้าง เพราะยังคบกับเพื่อนกลุ่มเดิมๆอยู่ เลยต้องมีเรื่องให้เจอกันคุยกัน แต่ก็น้อยลงกว่าเดิมกลายเป็นเพียงคนรู้จัก
จนเธอเลิกกับแฟน ผมก็เลิกกับแฟน ผมเลิกกับแฟนเพราะ คบไปก็สงสารเค้า ผมยังมีใครบางคนในใจเสมอ แม้มันจะเลือนลาง แต่ยังอยู่แน่ๆ ทุกวันนี้ต่างคนต่างก็ไม่มีใครเป็นเรื่องเป็นราวครับ อาจมีคนมาจีบเธอบ้าง ผมไปจีบสาวคนอื่นบ้าง ด้วยเวลามันก็ทำให้ความเสียใจหมดไป ผมกลายเป็นคนใหม่ โตขึ้น แกร่งขึ้น แต่สิ่งที่ยังคงอยู่ไม่จางหายไปคือ ความรู้สึกอะไรซักอย่างที่ผมอธิบายเป็นภาษาไม่ได้ อาจจะไม่มาก แต่มันยังอยู่คับ ทุกครั้งที่เจอเธอ ใจผมยังเต้นแรงกว่าปกติ มากบ้างน้อยบ้าง เป็นแบบนี้มาตลอดสามปี และหลังๆผมรู้สึกว่ามันจะเริ่มชัดเจนขึ้นเรื่อยๆอีกแล้ว ความรู้สึกที่ผมมีต่อเธอมันเริ่มจะออกทางสายตาอีกแล้วครับ ผมพยายามตัดมันออกไปครับ ไม่อยากเจ็บอีกแล้วจริงๆ ผมกับเธอไปด้วยกันไม่ได้ นี่คือสิ่งที่ผมบอกตัวเองตลอดเวลา แต่อย่างว่าแหละ ความรู้สึกมันหักห้ามอยากเสียจริง ผมไม่รู้ว่าเธอรู้สึกยังไง เธอรู้สึกแบบผมรึเปล่า ผมยอมรับบางทีผมก็หวังว่าเธอจะยังมีเหลืออยู่บ้าง แต่ผมก็ย้ำคิดย้ำทำบอกตัวเองตลอดว่า ไม่ได้ ยังไงก็ไม่ได้ เราควรเป็นแค่เพื่อนกันแค่นั้น ผมหงุดหงิดทุกครั้งเวลาเค้าคุยกันในกลุ่มเรื่องหนุ่มๆที่มาจีบ หรือหนุ่มที่ชอบ ซึ่งผมมักจะเบือนหน้าหนีหลบสายตา กลัวอาการออก หรือบางทีผมก็คุยเรื่องสาวๆของผมเหมือนกันครับ แต่ก็มักจะดูปฏิกิริยาเธอตลอดแบบไม่รู้ตัว บางทีเธอก็ไม่ได้สนใจ (หรือทำเป็นไม่สนใจมั๊ง) บางทีเธอขำๆกับเรื่องของผม ผมเดาใจเธอไม่ออกหรอก ผมเริ่มสับสนกับสิ่งที่ตัวเองคิด สับสนกับความรู้สึกตัวเอง ผมทิ้งความรู้สึกที่รู้สึกกับเธอไม่ได้เสียที ผมทำให้หัวใจเต้นช้าลงไม่ได้เลยตอนอยู่ใกล้เธอ ใจนึงก็อยากบอกความในใจกับเธอทั้งหมด แต่ใจนึงก็คิดว่าจะทำไปเพื่ออะไร เราก็รู้อยู่แล้วว่าเป็นเพื่อนกันดีกว่า รีบๆตัดใจให้เร็วจะดีกว่า เดี๋ยวเวลาเธอแต่งงานผมจะได้ไปงานแบบสบายใจ แต่อีกใจก็ดันบอกตัวเองอีกว่า แล้วไม่อยากเป็นคนๆนั้นเหรอ แล้วใจนึงก็เถียงกลับมาว่า ดูตัวเองก่อน ไม่พร้อม แล้วต่อให้พร้อม นิสัยส่วนตัวก็ไม่ได้เข้ากันเลย ตอนนี้เค้าควรจะเจอผู้ชายดีๆซักคนที่พร้อมจะดูแลเค้า ส่วนก็ควรตั้งใจทำการทำงาน ดูแลพ่อแม่ แล้วหาผูหญิงซักคนที่ต้องการมากกว่า เฮ่อ...ถอนหายใจอีกละ ผมควรจะเอาไงดีเนี่ย
ผมไม่เข้าใจจริงๆว่า ทั้งๆที่นิสัยก็ไม่เข้ากัน อายุก็ต่างกัน และเราก็รู้ว่าเป็นเพื่อนกันดีกว่า แต่ทำไมความรู้สึกแบบนี้ถึงเกิดขึ้นได้ และไม่ยอมจางหายไปเลย
อาจจะยาวไปหน่อยนะครับ ก็อย่างที่บอก ผมอยากระบายออกมาเยอะๆ ให้สบายใจขึ้นบ้าง ใครพอจะมีอะไรแนะนำผมบ้างครับ แต่ผมรู้แหละว่าสุดท้ายก็ขึ้นกับตัวผมเอง
คือ...ผม หยุดหัวใจตัวเองไม่ได้
คืองี้ครับ มีผู้หญิงคนนึง ที่ทำให้หัวใจผมเต้นแรงตลอดเวลา ฟังดูน่ารักเน๊อะ แต่ผมกำลังพยายามหยุดความรู้สึกนี้อยู่ครับ แต่มันไม่เคยได้เลย ทำไมนะเหรอ นั้นดิ ตอบตัวเองไม่ได้เหมือนกัน ขอเล่าคล่าวๆตั้งแต่แรกเลยละกัน
ย้อนกลับไปประมาณสามสี่ปีที่แล้ว ผมเรียนอยู่ปีสี่วิศวะ แล้วได้รู้จักรุ่นพี่ ป.โท ศิปศาสตร์คนนึงจากเพื่อน แรกๆก็ไม่มีอะไรหรอก ได้เจอกันบ้างตอน ไปกินข้าว ไปกินเหล้า ไปดูบอล แล้วมันก็เริ่มเจอกันบ่อยขึ้น เพราะเธอมาช่วยติวภาษาอังกฤษให้ผมกับเพื่อน ความรู้สึกบางอย่างมันเริ่มเกิดขึ้นคับ หัวใจผมเริ่มเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ ตอนอยู่ใกล้เธอ (หรือเพียงแค่คิดถึง) เราเริ่มชวนกันไปดูหนัง ชวนมาเล่นไพ่ที่ห้อง กินข้าวบ่อยขึ้น สังสรรค์บ่อยขึ้น จนความรู้สึกมันมีมากพอที่จะออกมาทางสายตาครับ จนเพื่อนผมเริ่มสะกิดว่า "สายตาที่มองเค้าเนี่ย กูดูกูยังเขินแทนเลยวะ" 555 แล้วเค้าก็คงส่งความรู้สึก ทางสายตาตอบกลับมาแหละคับ ทำให้ผม เริ่มค่อยๆจีบเธอเป็นเรื่องเป็นราว เราเริ่มตัวติดกัน ไปใหนไปด้วยกัน คุยโทรศัพท์กัน ถ้าคนอื่นเห็น ก็ต้องคิดว่าเป็นแฟนกันแน่ๆ แต่เราไม่ได้เป็นแฟนกันครับ แค่คบกันเฉยๆ งงมั๊ย มากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟนอะ
ข้ามมาเลยละกัน หลังจากผ่านช่วงเวลาหลายเดือน ผมเริ่มทำงาน เธอเริ่มทำงาน เราไปเที่ยวต่างจังหวัดสองคน เค้าได้เจอครอบครัวผม ผมได้เจอครอบครัวเค้า เราเหมือนแฟนกันเลยครับ แต่ เรายังไม่ได้ตกลงเป็นแฟนกันจริงๆเลยนะ ทำไมนะเหรอ อาจจะเพราะ
1. เธอแก่กว่าผม 4 ปี ฟังดูไม่ใช่มีปัญหาสำหรับบางคนชะ จริงๆถ้าจะให้ถูก ต้องให้เหตุผลว่า ผมคือเด็กจบใหม่ ที่ยังดูแลใครไม่ได้ ตอนนั้นผม 23 เธอ 27 จะให้เธอคบกับผมแบบ puppy love สมัยมัธยม มันไม่ได้ มันต้องจริงจังระดับนึงแล้วครับ ถ้าจะให้เปรียบนะ เธอเหมือนนกที่ต้องการภูผาทำรัง แต่ผมยังเป็นแค่โขดหิน ที่แค่ต่อสู้กับคลื่นที่ซัดเข้ามายังลำบากเลย
2. นิสัยส่วนตัวบางอย่างที่ไม่เข้ากัน คนนึงจริงจังกับเรื่องนี้แต่อีกคนไม่ อีกคนจริงจังกับอีกเรื่องแต่อีกคนชิลๆ
3. เราอาจไม่ได้รักกัน อาจเป็นแค่ความรักแบบฉาบฉวยตื่นเต้นมากกว่า อันนี้ไม่ขออธิบายยาวละกัน
แล้ววันนึงเราก็เลิกกันครับ ด้วยเหตุผลบางอย่าง จริงๆใช้คำว่าเลิกก็ไม่ได้ เพราะยังไม่ได้เป็นแฟนกันเลย ช่วงนั้นผมแทบไม่เป็นผู้เป็นคนอะ เสียใจมากๆ ทำใจอยู่นานหลายเดือน เธอก็มีแฟนใหม่ ผมก็มีแฟนใหม่ ต่างคนต่างเจอใครๆผ่านเข้ามาในชีวิตอีกหลายคน แต่เราก็ยังมีคุยกันบ้าง ทักทายกันบ้าง เพราะยังคบกับเพื่อนกลุ่มเดิมๆอยู่ เลยต้องมีเรื่องให้เจอกันคุยกัน แต่ก็น้อยลงกว่าเดิมกลายเป็นเพียงคนรู้จัก
จนเธอเลิกกับแฟน ผมก็เลิกกับแฟน ผมเลิกกับแฟนเพราะ คบไปก็สงสารเค้า ผมยังมีใครบางคนในใจเสมอ แม้มันจะเลือนลาง แต่ยังอยู่แน่ๆ ทุกวันนี้ต่างคนต่างก็ไม่มีใครเป็นเรื่องเป็นราวครับ อาจมีคนมาจีบเธอบ้าง ผมไปจีบสาวคนอื่นบ้าง ด้วยเวลามันก็ทำให้ความเสียใจหมดไป ผมกลายเป็นคนใหม่ โตขึ้น แกร่งขึ้น แต่สิ่งที่ยังคงอยู่ไม่จางหายไปคือ ความรู้สึกอะไรซักอย่างที่ผมอธิบายเป็นภาษาไม่ได้ อาจจะไม่มาก แต่มันยังอยู่คับ ทุกครั้งที่เจอเธอ ใจผมยังเต้นแรงกว่าปกติ มากบ้างน้อยบ้าง เป็นแบบนี้มาตลอดสามปี และหลังๆผมรู้สึกว่ามันจะเริ่มชัดเจนขึ้นเรื่อยๆอีกแล้ว ความรู้สึกที่ผมมีต่อเธอมันเริ่มจะออกทางสายตาอีกแล้วครับ ผมพยายามตัดมันออกไปครับ ไม่อยากเจ็บอีกแล้วจริงๆ ผมกับเธอไปด้วยกันไม่ได้ นี่คือสิ่งที่ผมบอกตัวเองตลอดเวลา แต่อย่างว่าแหละ ความรู้สึกมันหักห้ามอยากเสียจริง ผมไม่รู้ว่าเธอรู้สึกยังไง เธอรู้สึกแบบผมรึเปล่า ผมยอมรับบางทีผมก็หวังว่าเธอจะยังมีเหลืออยู่บ้าง แต่ผมก็ย้ำคิดย้ำทำบอกตัวเองตลอดว่า ไม่ได้ ยังไงก็ไม่ได้ เราควรเป็นแค่เพื่อนกันแค่นั้น ผมหงุดหงิดทุกครั้งเวลาเค้าคุยกันในกลุ่มเรื่องหนุ่มๆที่มาจีบ หรือหนุ่มที่ชอบ ซึ่งผมมักจะเบือนหน้าหนีหลบสายตา กลัวอาการออก หรือบางทีผมก็คุยเรื่องสาวๆของผมเหมือนกันครับ แต่ก็มักจะดูปฏิกิริยาเธอตลอดแบบไม่รู้ตัว บางทีเธอก็ไม่ได้สนใจ (หรือทำเป็นไม่สนใจมั๊ง) บางทีเธอขำๆกับเรื่องของผม ผมเดาใจเธอไม่ออกหรอก ผมเริ่มสับสนกับสิ่งที่ตัวเองคิด สับสนกับความรู้สึกตัวเอง ผมทิ้งความรู้สึกที่รู้สึกกับเธอไม่ได้เสียที ผมทำให้หัวใจเต้นช้าลงไม่ได้เลยตอนอยู่ใกล้เธอ ใจนึงก็อยากบอกความในใจกับเธอทั้งหมด แต่ใจนึงก็คิดว่าจะทำไปเพื่ออะไร เราก็รู้อยู่แล้วว่าเป็นเพื่อนกันดีกว่า รีบๆตัดใจให้เร็วจะดีกว่า เดี๋ยวเวลาเธอแต่งงานผมจะได้ไปงานแบบสบายใจ แต่อีกใจก็ดันบอกตัวเองอีกว่า แล้วไม่อยากเป็นคนๆนั้นเหรอ แล้วใจนึงก็เถียงกลับมาว่า ดูตัวเองก่อน ไม่พร้อม แล้วต่อให้พร้อม นิสัยส่วนตัวก็ไม่ได้เข้ากันเลย ตอนนี้เค้าควรจะเจอผู้ชายดีๆซักคนที่พร้อมจะดูแลเค้า ส่วนก็ควรตั้งใจทำการทำงาน ดูแลพ่อแม่ แล้วหาผูหญิงซักคนที่ต้องการมากกว่า เฮ่อ...ถอนหายใจอีกละ ผมควรจะเอาไงดีเนี่ย
ผมไม่เข้าใจจริงๆว่า ทั้งๆที่นิสัยก็ไม่เข้ากัน อายุก็ต่างกัน และเราก็รู้ว่าเป็นเพื่อนกันดีกว่า แต่ทำไมความรู้สึกแบบนี้ถึงเกิดขึ้นได้ และไม่ยอมจางหายไปเลย
อาจจะยาวไปหน่อยนะครับ ก็อย่างที่บอก ผมอยากระบายออกมาเยอะๆ ให้สบายใจขึ้นบ้าง ใครพอจะมีอะไรแนะนำผมบ้างครับ แต่ผมรู้แหละว่าสุดท้ายก็ขึ้นกับตัวผมเอง