ตอนแรกตอนที่เลิกกับแฟนคนก่อนเราก็พยายามอยู่คนเดียวมาโดยตลอดเราก็คุยกับคนนั้นคนนี้ไปเรื่อยก็เพราะว่าอยู่ในสถานะโสด
เชื่อว่าหลายคนก็คงเคยเป็นจะมีช่วงเวลาที่เราไม่มีใคร มันจะมีโมเมนต์ที่แบบเหงามากๆไปเดินห้างดูหนังกินข้าวพอเห็นคนอื่นมากันเป็นคู่เราจะยิ่งอยากมีใครชักคนมาอยู่ข้างๆ จนเราตกลงคบกับผู้ชายคนหนึ่งก็คบกันมาได้ชักระยะหนึ่งเค้าก็ดีกับเรามากเทคแคร์เราทุกอย่างไม่นอกใจเราบอกไรก็ฟังยอมเราตลอดไม่เคยทำให้เราเสียใจ แต่ในความคิดของเราที่ผ่านมามันใช่ความรักหรอ ? ลองถามตัวเองดูหลายครั้งในใจก็บอกว่ามันไม่ใช่หรือเขาแค่ผ่านเข้ามาในช่วงเวลาที่เราเหงากันแน่ เราถึงไม่ได้รักเขาเลย เราก็ทำทุกๆวันให้เหมือนกับคนที่รักกันแต่ยิ่งนานวันเราก็ยิ่งไม่อยากสนใจอะไรเขาเลยมันยิ่งน้อยลงเรื่อยๆแต่เขากับทำทุกอย่างเท่าเดิมมันกลับทำให้เรารู้สึกผิด
เลยอยากถามทุกคนว่าถ้าเป็นคุณจะทำยังไงคุณจะยอมเป็นอยู่อย่างนี้ต่อไปหรือคุณจะยอมรับทุกอย่างแล้วปล่อยเขาไป
ชอบคิดได้ในตอนที่ไม่ใช่เวลา
ความเหงามันทำได้ทุกอย่าง ผลักเธอให้หลงทางมาลึกซึ้งทั้งที่ไม่ได้รัก ผิดมากมั้ย ?
เชื่อว่าหลายคนก็คงเคยเป็นจะมีช่วงเวลาที่เราไม่มีใคร มันจะมีโมเมนต์ที่แบบเหงามากๆไปเดินห้างดูหนังกินข้าวพอเห็นคนอื่นมากันเป็นคู่เราจะยิ่งอยากมีใครชักคนมาอยู่ข้างๆ จนเราตกลงคบกับผู้ชายคนหนึ่งก็คบกันมาได้ชักระยะหนึ่งเค้าก็ดีกับเรามากเทคแคร์เราทุกอย่างไม่นอกใจเราบอกไรก็ฟังยอมเราตลอดไม่เคยทำให้เราเสียใจ แต่ในความคิดของเราที่ผ่านมามันใช่ความรักหรอ ? ลองถามตัวเองดูหลายครั้งในใจก็บอกว่ามันไม่ใช่หรือเขาแค่ผ่านเข้ามาในช่วงเวลาที่เราเหงากันแน่ เราถึงไม่ได้รักเขาเลย เราก็ทำทุกๆวันให้เหมือนกับคนที่รักกันแต่ยิ่งนานวันเราก็ยิ่งไม่อยากสนใจอะไรเขาเลยมันยิ่งน้อยลงเรื่อยๆแต่เขากับทำทุกอย่างเท่าเดิมมันกลับทำให้เรารู้สึกผิด
เลยอยากถามทุกคนว่าถ้าเป็นคุณจะทำยังไงคุณจะยอมเป็นอยู่อย่างนี้ต่อไปหรือคุณจะยอมรับทุกอย่างแล้วปล่อยเขาไป