เหมือนเช่นทุกปี ช่วงปลายฝนต้นหนาว
ฝนเริ่มซา อากาศหนาวพัดมาในยามเช้า
บรรยากาศช่างเหงาจับใจ~

ก็ได้แค่เก็บความเหงาอยู่เรื่อยไป
เมื่อลมหนาวมันทำให้ความเหงาชัดเจนยิ่งขึ้น
ก็แค่คนธรรมดาคนนึง ที่อยากมีคนข้างๆกับเขาบ้าง
แค่นั้นเอง~

ที่ผ่านมาก็เคยพบเจอความรัก
เคยมีช่วงเวลาดีๆ ในช่วงเวลาสั้นๆ
และสุดท้ายต้องจบด้วยการอยู่คนเดียว~

หรือเราไม่ได้ถูกสร้างมาเพื่อมีความรัก
หรือเราถูกสร้างมาเพื่อให้ดูแลตัวเอง
เราไม่ได้ถูกสร้างมาให้มีคู่ชีวิต~

จนมาวันนึง ฟ้าก็ไม่ได้ใจร้ายอย่างที่คิด..

การที่คนสองคนที่ไม่เคยรู้จักกัน
และแทบเป็นไปไม่ได้ที่จะมีโอกาสได้เจอกัน
กลับได้พูดคุยและทำความรู้จัก มันช่างบังเอิญนัก
พรหมลิขิต~

จากคนที่เคยเจ็บ คนที่ปิดใจ ไม่เชื่อเรื่องความรัก
กลับมาเปิดใจอีกครั้ง ~

ยิ่งนานวัน ยิ่งได้ใช้เวลาร่วมกัน เหมือนเราได้รู้จักกันมากขึ้น
จากที่เคยนั่งกินข้าวคนเดียว.. ก็มีเทอนั่งกินอยู่ข้างๆ
จากที่ปกติเลิกงานแล้วกลับบ้าน.. ก็มีเทอที่นัดเจอหลังเลิกงาน
จากที่ไม่เคยชอบดูหนังคนเดียว.. ก็มีเทอที่นั่งดูอยู่ข้างๆ
จากที่ทำอะไรก็คิดถึงแต่ตัวเอง.. ก็มีเทอให้คอยคิดถึงและห่วงใย
จากที่ชอบเดินเอามือล้วงกระเป๋า.. ก็มีเทอให้เดินจูงมือไปด้วยกัน
จากคนที่รักแต่ตัวเอง.. ตอนนี้..
ฉันรักเทอเข้าแล้ว~


แต่วันหนึ่ง

เรารู้สึกได้ว่ามีบ้างอย่างเปลี่ยนไป
เริ่มรู้สึกไม่แน่ใจ~

เกิดอะไรขึ้น เราทำอะไรผิดหรือเปล่า
วันเวลาดีๆที่เคยมีเรา มันหายไปจากความรู้สึกของเธอแล้วหรือยัง
อยากจะรู้~

กระวนกระวายใจ ยอมทุกอย่าง
ทำทุกอย่างแบบที่ไม่เคยทำให้ใคร
เพียงให้เธอยังอยู่~


เหน็ดเหนื่อย ท้อใจ เหมือนไม่เห็นปลายทาง
อะไรหลายๆอย่างของเทอที่เปลี่ยนไป ทำให้นึกถึงช่วงเวลาที่ยังรักกันอยู่
ก็ยิ่งเจ็บ~


ทุกอย่างที่คิดว่าทำดีแล้ว ไม่อาจเปลี่ยนแปลงความรู้สึกของใจคนที่เปลี่ยนไปได้
จนในที่สุด เริ่มหมดแรง จนในที่สุด
กลั้นใจ.. เดินถอยออกมาทั้งๆที่ยังรักอยู่
เต็มหัวใจ~

เพราะอะไร?
เป็นคำถามที่วนเวียนอยู่ในหัวทุกค่ำเช้า
นี่เรา "ไม่เข้าใจเหตุผลของเทอ"
หรือเพราะหัวใจเราเองที่ "ไม่ยอมรับความจริง~"