เรื่องมันก็ผ่านมากสักพักละเราเคยคุยกะพี่คนหนึ่งซึ่งเขาเป็นลูกคนจีนเขาเป็นคน กทม. โดยกำเนิดซึ่งเราเป็นสาวบ้านนอกเพิ่งเรียนจบแล้วเข้ามาหางานทำที่ กทม. เราก็ได้คุยกะพี่คนนี้นานพอสมควรจนตกลงคบกันเป็นแฟน ไปกินข้าวด้วยกันครั้งแรกก็ดีนะยอมรับว่าพี่เค้าโอเค  พอเจอกันรอบสองก็รู้สึกไม่เขินละทำตัวปกติธรรมดาแต่รอบนี่เริ่มสนิทพี่เค้าก็มักจะลูปหัวจับหัวละไอ้เราก็เฉยๆพอรับได้ แล้วพอรอบที่สามเริ่มละเริ่มจะมีโอบเอวละซึ่งเราบอกเลยว่าเราไม่ชอบให้ทำแบบนี้เราก็ทำหน้าไม่พอใจเพราะเราเป็นสาวบ้านนอกที่ค่อนข้างหัวโบราณหน่อย  หลังจากเจอกันครั้งที่สามเราก็เริ่มไม่ค่อยอยากจะไปเจอพี่เค้าแล้วเนื่องจากเราไม่ชอบนิสัยมือไม้ปลาหมึก แต่พี่เค้าพูดว่าคนเป็นแฟนกันก็แบบนี้แหละมากกว่านี้บางคนเค้ายังทำมากกว่านี้เลยเลย แล้วเราก็คุยกะพี่เค้ามาเรื่อยจนวันหนึ่งพี่เค้าขอมีอะไรด้วย หลังจากได้ยินคำนั้นออกจากปากพี่เค้าเราบอกเค้าไปเลยว่าเห็นเรามาจากบ้านนอกแล้วจะใจง่ายหรอเราเลิกกันเถอะจบกันแค่นี้แหละ  คือประเพณีบ้านเราไม่ใช่แบบนี้คนจะมีอะไรกันได้มันต้องแต่งงานกันแล้วไม่ใช่แบบนี้ เรายอมรับว่าเป็นคนหัวโบราณ แต่บางทีที่พี่เค้าพูดแบบนั้นออกมามันก็ทำให้เราได้รู้ว่าเค้าไม่จริงใจกะเราหวังจะ....อย่างเดียว เหตุการณ์นี่สอนให้รู้เลยว่าเชื่อใจใครง่ายๆ ไม่ได้จริงๆ  
ปล.อาจจะยาวไปนิดยังไงก็ให้ความเห็นด้วยนะค่ะว่าที่เราคิดมันถูกมั้ย