สวัสดีครับ ก่อนอื่นขอบอกก่อนเลยนะครับผมเขียนกระทู้หรือเล่าเรื่องอาจไม่ค่อยเก่งเรียงไม่ค่อยดี กราบขออภัยล่วงหน้าครับ
ขอเกริ่นนำก่อนเลยนะครับ ผม(ขอแทนนามสมมุติว่า "เอ" นะครับ)ได้รู้จักกับผู้หญิงคนนึง(แทนนามสมมุติว่า "บี" นะครับ) ซึ่งเรียนอยู่ในมหาวิทยาลัยเดียวกันปีเดียวกัน ผมเห็นเธอในมหาลัยบ่อยครับเพราะเธอเป็นคนที่ทำกิจกรรมร่วมกับคณะบ่อยๆ เธอเป็นคนรูปร่างตัวเล็กครับและดูเป็นผู้หญิงน่ารักสดใส ทำให้ผมชอบเธอและผมก็เข้าไปทำความรู้จักครับ ผมได้Facebookของเธอมาแล้วเราก็คุยกันเรื่อยๆผ่านทาง Facebook กับ Line ครับ เราสองคนแทบไม่ได้คุยกันผ่านการโทรคุยกันเลยครับ อาจเป็นเพราะปัจจุบันเรามีสื่อโซเชียลต่างๆเยอะทำให้คุยกันง่ายขึ้น และเราก็ได้รู้จักกันมากขึ้นครับ เริ่มรู้จักนิสัยต่างๆ เลยรู้ว่าเธอเป็นคนที่โลกส่วนตัวสูงมากๆครับและมีนิสัยที่คล้ายผู้ชาย คือไม่ค่อยแสดงออกความรู้สึกอะไรออกมาให้เราได้เห็นครับ ทำให้บางทีผมก็มีน้อยใจบ้าง กังวลบ้าง เหมือนกับผมเป็นผู้หญิงแทนเลย เราคุยกันมาประมาณ 2 เดือนเราก็ได้เป็นแฟนกันครับ หลังจากนั้นเราก็เริ่มสนิทกันมากขึ้น ไปไหนมาไหนกันบ่อยขึ้น เทศกาลต่างๆเธอก็จะไปเที่ยวกับผมครับ เป็ยช่วงเวลาที่รู้สึกดีมากๆ แต่เรื่องการแสดงออกทางความรู้สึกเธอก็เป็นเหมือนเดิมครับทำให้ผมก็ยังมีงอน น้อยใจ ตลอด จนเธอก็เอือมครับทำให้มีทะเลาะกันบ้างบางที จนพอเราคบกันมาได้9เดือนถึงช่วงปิดเทอมใหญ่ของมหาลัยครับ ในช่วงปิดเทอมเราอยู่ด้วยกันเกือบทุกวันครับ ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด ซึ่งเราสองคนก็ได้ไปสมัครฟิตเนสแห่งหนึ่งแล้วก็ไปออกกำลังกายด้วยกันแทบทุกวันครับ ช่วงเวลาปิดเทอมผมมีความสุขมากเพราะได้อยู่กับเธอตลอดและเหมือนว่าจะทำให้เราสองคนเริ่มรักผูกพันธ์กันมากขึ้นจนมาถึงช่วงเวลาที่เราสองคนใกล้จะเปิดเทอมครับ จนมาวันหนึ่งผมกับแฟนก็ไปฟิตเนสด้วยกันเป็นปกติพอฟิตเนสเสร็จก็เป็นเวลาดึกเกือบ 5 ทุ่มละครับ ผมก็ไปส่งแฟนที่คอนโดเธอครับ ผมก็กลับมาถึงบ้านแล้วเราก็คุยไลน์กับปกติครับ บอกฝันดีกัน แล้วผมก็หลับไปครับ จนมาถึงตอนเช้าประมาณ 9 โมงกว่าๆครับ ผมได้ยินเสียงโทรศัพท์มีคนโทรเข้ามาทำให้ผมตื่นพอเห็นเป็นเบอร์แฟนก็รับปกติครับแต่พอได้ยินเสียงที่เธอพูดกับผม เธอพูดเหมือนคนงัวเงีย ฟังไม่รู้เรื่อง เรียงคำพูดไม่ถูก ทำให้ผมสงสัยว่าเธอเป็นอะไรหรือเปล่า ผมก็พอจับใจความที่เธอพูดได้ครับ ผมเลยถามเธอครับ
เอ : บีเป็นอะไรป่าวไม่สบายหรอ
บี : เธอเค้ารู้สึกไม่ค่อยสบายเธอพาเค้าไปหาหมอหน่อย
เอ : แล้วบีอยู่ไหน
บี : เดวเค้ารอเธออยู่หน้าห้างนะมารับที่หน้าห้าง
เอ : โอเคๆจะไปโรงพยาบาลไหน
บี : ไปโรงพยาบาลราชวิถีนะ
เอ : โอเคๆ เดวขับรถไปรับเลย
ผมรีบล้างหน้าแปรงฟันแล้วออกจากบ้านเลยครับด้วยความเป็นห่วงเพราะไม่รู้ว่าเธออาการเป็นหนักเปล่า ผมใช้เวลาประมาณไม่ถึง 15 นาที ขับไปถึงห้างที่เธอบอกไว้ครับ พอถึงหน้าห้างผมก็เลยโทรหาเธอครับ
เอ : เธอเค้าอยู่หน้าห้างแล้วเธออยู่ตรงไหน
บี : เค้าอยู่ที่โรงพยาบาลแล้ว
เอ : อ่าวแล้วเธอไปที่นั่นตอนไหนทำไมไม่รอเค้าก่อนหละ
บี : เธอมานี่เลยนะ
ผมเลยขับรถต่อไปที่โรงพยาบาลราชวิถีทันทีเลยครับ ใช้เวลาเกือบชั่วโมงครึ่งในการเดินทางรวมหาที่จอดรถที่โรงพยาบาล(ใครที่เคยไปโรงพยาบาลราชวิถีจะรู้ครับว่าที่จอดรถนั้นหายากมาก) ระหว่างทางที่ผมไปโรงพยาบาลผมก็โทรหาเธอแต่โทรศัพท์เธอโทรไม่ติดแล้วครับ ผมเลยคิดว่าแบตเธอหมดแล้วแน่นอน แต่ผมมาถึงโรงพยาบาลแล้วผมเลยรีบไปถามชื่อผู้ป่วยที่มารับรักษาที่เคาเตอร์แผนกทั่วไปว่ามีชื่อของเธอมั้ย ปรากฎว่าไม่พบชื่อครับ ทำให้ผม งง ไปเลยว่าทำไมไม่มีชื่อถ้ามาหาหมอยังไงก็ต้องลงทะเบียนคนไข้ไว้ก่อน ผมเลยลองโทรถามเพื่อนๆของเธอครับเผื่อว่าเธอจะอยู่กับเพื่อนๆ ปรากฎว่าเพื่อนเธอก็ไม่รู้เรื่องเลยครับว่าเธอเป็นอะไรอยู่ไหน ทำให้ผมสับสนมากไม่รู้จะเริ่มยังไงต่อ ผมก็เลยลองไปถามเคาเตอร์พยาบาลหลักชั้นล่างของโรงพยาบาลเลยครับ ปรากฎก็ไม่เจอชื่อครับ ผมเลยคิดว่าเธอคงไม่ได้อยู่ที่โรงพยาบาลนี่แล้วหละ ผมเลยไปที่โรงอาหารของโรงพยาบาลเพื่อกินข้าวก่อนเพราะรีบออกมาทำให้ยังไม่ได้กินอะไรเลย
เดวมาต่อนะครับ ขอทานข้าวแปปนึง
ความรักกับเหตุการณ์ที่จะจำไปตลอดชีวิต
ขอเกริ่นนำก่อนเลยนะครับ ผม(ขอแทนนามสมมุติว่า "เอ" นะครับ)ได้รู้จักกับผู้หญิงคนนึง(แทนนามสมมุติว่า "บี" นะครับ) ซึ่งเรียนอยู่ในมหาวิทยาลัยเดียวกันปีเดียวกัน ผมเห็นเธอในมหาลัยบ่อยครับเพราะเธอเป็นคนที่ทำกิจกรรมร่วมกับคณะบ่อยๆ เธอเป็นคนรูปร่างตัวเล็กครับและดูเป็นผู้หญิงน่ารักสดใส ทำให้ผมชอบเธอและผมก็เข้าไปทำความรู้จักครับ ผมได้Facebookของเธอมาแล้วเราก็คุยกันเรื่อยๆผ่านทาง Facebook กับ Line ครับ เราสองคนแทบไม่ได้คุยกันผ่านการโทรคุยกันเลยครับ อาจเป็นเพราะปัจจุบันเรามีสื่อโซเชียลต่างๆเยอะทำให้คุยกันง่ายขึ้น และเราก็ได้รู้จักกันมากขึ้นครับ เริ่มรู้จักนิสัยต่างๆ เลยรู้ว่าเธอเป็นคนที่โลกส่วนตัวสูงมากๆครับและมีนิสัยที่คล้ายผู้ชาย คือไม่ค่อยแสดงออกความรู้สึกอะไรออกมาให้เราได้เห็นครับ ทำให้บางทีผมก็มีน้อยใจบ้าง กังวลบ้าง เหมือนกับผมเป็นผู้หญิงแทนเลย เราคุยกันมาประมาณ 2 เดือนเราก็ได้เป็นแฟนกันครับ หลังจากนั้นเราก็เริ่มสนิทกันมากขึ้น ไปไหนมาไหนกันบ่อยขึ้น เทศกาลต่างๆเธอก็จะไปเที่ยวกับผมครับ เป็ยช่วงเวลาที่รู้สึกดีมากๆ แต่เรื่องการแสดงออกทางความรู้สึกเธอก็เป็นเหมือนเดิมครับทำให้ผมก็ยังมีงอน น้อยใจ ตลอด จนเธอก็เอือมครับทำให้มีทะเลาะกันบ้างบางที จนพอเราคบกันมาได้9เดือนถึงช่วงปิดเทอมใหญ่ของมหาลัยครับ ในช่วงปิดเทอมเราอยู่ด้วยกันเกือบทุกวันครับ ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด ซึ่งเราสองคนก็ได้ไปสมัครฟิตเนสแห่งหนึ่งแล้วก็ไปออกกำลังกายด้วยกันแทบทุกวันครับ ช่วงเวลาปิดเทอมผมมีความสุขมากเพราะได้อยู่กับเธอตลอดและเหมือนว่าจะทำให้เราสองคนเริ่มรักผูกพันธ์กันมากขึ้นจนมาถึงช่วงเวลาที่เราสองคนใกล้จะเปิดเทอมครับ จนมาวันหนึ่งผมกับแฟนก็ไปฟิตเนสด้วยกันเป็นปกติพอฟิตเนสเสร็จก็เป็นเวลาดึกเกือบ 5 ทุ่มละครับ ผมก็ไปส่งแฟนที่คอนโดเธอครับ ผมก็กลับมาถึงบ้านแล้วเราก็คุยไลน์กับปกติครับ บอกฝันดีกัน แล้วผมก็หลับไปครับ จนมาถึงตอนเช้าประมาณ 9 โมงกว่าๆครับ ผมได้ยินเสียงโทรศัพท์มีคนโทรเข้ามาทำให้ผมตื่นพอเห็นเป็นเบอร์แฟนก็รับปกติครับแต่พอได้ยินเสียงที่เธอพูดกับผม เธอพูดเหมือนคนงัวเงีย ฟังไม่รู้เรื่อง เรียงคำพูดไม่ถูก ทำให้ผมสงสัยว่าเธอเป็นอะไรหรือเปล่า ผมก็พอจับใจความที่เธอพูดได้ครับ ผมเลยถามเธอครับ
เอ : บีเป็นอะไรป่าวไม่สบายหรอ
บี : เธอเค้ารู้สึกไม่ค่อยสบายเธอพาเค้าไปหาหมอหน่อย
เอ : แล้วบีอยู่ไหน
บี : เดวเค้ารอเธออยู่หน้าห้างนะมารับที่หน้าห้าง
เอ : โอเคๆจะไปโรงพยาบาลไหน
บี : ไปโรงพยาบาลราชวิถีนะ
เอ : โอเคๆ เดวขับรถไปรับเลย
ผมรีบล้างหน้าแปรงฟันแล้วออกจากบ้านเลยครับด้วยความเป็นห่วงเพราะไม่รู้ว่าเธออาการเป็นหนักเปล่า ผมใช้เวลาประมาณไม่ถึง 15 นาที ขับไปถึงห้างที่เธอบอกไว้ครับ พอถึงหน้าห้างผมก็เลยโทรหาเธอครับ
เอ : เธอเค้าอยู่หน้าห้างแล้วเธออยู่ตรงไหน
บี : เค้าอยู่ที่โรงพยาบาลแล้ว
เอ : อ่าวแล้วเธอไปที่นั่นตอนไหนทำไมไม่รอเค้าก่อนหละ
บี : เธอมานี่เลยนะ
ผมเลยขับรถต่อไปที่โรงพยาบาลราชวิถีทันทีเลยครับ ใช้เวลาเกือบชั่วโมงครึ่งในการเดินทางรวมหาที่จอดรถที่โรงพยาบาล(ใครที่เคยไปโรงพยาบาลราชวิถีจะรู้ครับว่าที่จอดรถนั้นหายากมาก) ระหว่างทางที่ผมไปโรงพยาบาลผมก็โทรหาเธอแต่โทรศัพท์เธอโทรไม่ติดแล้วครับ ผมเลยคิดว่าแบตเธอหมดแล้วแน่นอน แต่ผมมาถึงโรงพยาบาลแล้วผมเลยรีบไปถามชื่อผู้ป่วยที่มารับรักษาที่เคาเตอร์แผนกทั่วไปว่ามีชื่อของเธอมั้ย ปรากฎว่าไม่พบชื่อครับ ทำให้ผม งง ไปเลยว่าทำไมไม่มีชื่อถ้ามาหาหมอยังไงก็ต้องลงทะเบียนคนไข้ไว้ก่อน ผมเลยลองโทรถามเพื่อนๆของเธอครับเผื่อว่าเธอจะอยู่กับเพื่อนๆ ปรากฎว่าเพื่อนเธอก็ไม่รู้เรื่องเลยครับว่าเธอเป็นอะไรอยู่ไหน ทำให้ผมสับสนมากไม่รู้จะเริ่มยังไงต่อ ผมก็เลยลองไปถามเคาเตอร์พยาบาลหลักชั้นล่างของโรงพยาบาลเลยครับ ปรากฎก็ไม่เจอชื่อครับ ผมเลยคิดว่าเธอคงไม่ได้อยู่ที่โรงพยาบาลนี่แล้วหละ ผมเลยไปที่โรงอาหารของโรงพยาบาลเพื่อกินข้าวก่อนเพราะรีบออกมาทำให้ยังไม่ได้กินอะไรเลย
เดวมาต่อนะครับ ขอทานข้าวแปปนึง