รักคือฝันไป
"ลิขอเลือก.....เลือกคุณกึกก้อง เกรียงไกร เป็นโค้ชค่ะ"
สาวแว่นวัยดึกร่างอวบป้อม ไว้ผมบ๊อบหน้าม้าสั้นเต่อยาวแค่บ่า กรอกเสียงลงไมโครโฟน สองมือที่จับไมค์สั่นน้อย ๆ ด้วยความตื่นเต้น
หล่อนบิดตัวไปมาอย่างขวยอายอยู่กลางเวทีที่มีแสงสปอตไล้ท์ส่องจ้า กล้องแพนจับมาที่แววตาหลังแว่นหนาเตอะซึ่งเปล่งประกายเจิดจรัส
ชายหนุ่มหล่อสะอาดสอ้านในชุดสูทสีเข้มเปิดยิ้มกว้าง พร้อมพยักหน้าอย่างสมใจให้หญิงสาวบนเวที ที่เขาพึ่งแย่งทุบปุ่มกดเลือกพร้อมกับเพื่อนโค้ชอีกสามคนไปเมื่อสักครู่ ก่อนลุกจากเก้าอี้ประจำตัวโค้ชเดินตรงไปหา
เขาอ้าแขนสองข้างออกรอรับร่างสาว(เหลือ)น้อยที่ค่อย ๆ ก้าวเดินลงจากเวทีเข้าสู่อ้อมแขนแข็งแรงนั้น
ทั้งสองสวมกอดกันท่ามกลางเสียงปรบมือดังสนั่นหวั่นไหวไปทั้งห้องส่ง
"หมอ...หมอ...ม๊อ อยู่ไหม"
หือ..อือ
เสียงแหลมสูงของผู้หญิงเรียกหาฉันดังอยู่นอกหน้าต่างห้องนอนของบ้านปูนชั้นเดียวหลังเล็กซึ่งเป็นที่พัก ปลุกฉันให้ตื่นขึ้นมาจากความฝันอันหวานชื่นนั้น
ฉันค่อย ๆ ยันตัวลุกขึ้นจากที่นอนอันอ่อนนุ่มอย่างไม่เต็มใจ แต่เสียงแหลม ๆ ยังตะโกนเรียกไม่หยุด ประชันกับเสียงหมาของบ้านข้าง ๆ รั้วติดกันที่ส่งเสียงเห่าดังขรม มันทำให้ฉันต้องตัดใจกระเด้งตัวลงจากเตียง คว้าเสื้อคลุมมาสวมทับชุดนอนย้วยยาน ก่อนเปิดประตูห้องนอนออกไปข้างนอก
เมื่อประตูบ้านเปิดออก ก็พบร่างหญิงวัยกลางคนยืนทำหน้าหงิกอยู่หน้าประตู อ้อ...แม่คุณเล่นเปิดประตูรั้วบ้านเข้ามาเองหน้าตาเฉย เธอมองหน้าฉันที่ยกมือปิดปากหาวอย่างสมเพช
"หมออยู่ไหมอี่นาง"
"หือ...ก็นี่แหละหมอ"
"อุ้ย..ขอโทษ พี่จำไม่ได้ พึ่งตื่นเหรอหมอ"
แม่นางรีบเปลี่ยนท่าทีก่อนถามยิ้ม ๆ ฉันเหลือบมองนาฬิกาข้างฝาผนังที่บอกเวลาว่าอีกสิบนาทีจะเที่ยง! มิน่าล่ะ...
"อืม...กำลังฝันดีเชียว เป็นไรเหรอพี่"
"มาขอฉีดยาคุมก่อนร้านเปิดน่ะ เย็นนี้ไม่ว่าง จะไปต่างจังหวัดเดี๋ยวนี้ละจ้ะ รบกวนหน่อยนะ"
ฉันปิดปากหาวอีกรอบ เมื่อคืนนั่งแต่งนิยายจนดึกเพราะมีแฟนคลับรบเร้าให้เร่งเขียน ชี้มือไปยังสถานพยาบาลเล็ก ๆ ที่ใช้ทำมาหากินเลี้ยงชีพ หลังเกษียณอายุราชการจากงานพยาบาล ซึ่งปลูกอยู่ข้าง ๆ ตัวบ้าน อาชีพที่เกี่ยวกับบุคลากรทางการแพทย์ชาวบ้านแถวนี้มักเรียกสรรพนามว่า "หมอ" ค่ะคุณ
"ไปรอนู่นเลย ขอล้างหน้าแปรงฟันแป๊ปหนึ่งนะ"
ฉันไม่รอเธอตอบ หันหลังกลับเข้าบ้าน ซ่อนความขุ่นเคืองในใจเพราะรู้สึกหงุดหงิดที่ถูกขัดจังหวะ
แหม...ยังกอดพ่อโค้ชรูปหล่อของฉันได้ไม่จุใจเลย งึ้ย..ย..
จบละ
ขอบคุณที่อ่านค่ะ
เรื่อง (อยาก) เล่า
"ลิขอเลือก.....เลือกคุณกึกก้อง เกรียงไกร เป็นโค้ชค่ะ"
สาวแว่นวัยดึกร่างอวบป้อม ไว้ผมบ๊อบหน้าม้าสั้นเต่อยาวแค่บ่า กรอกเสียงลงไมโครโฟน สองมือที่จับไมค์สั่นน้อย ๆ ด้วยความตื่นเต้น
หล่อนบิดตัวไปมาอย่างขวยอายอยู่กลางเวทีที่มีแสงสปอตไล้ท์ส่องจ้า กล้องแพนจับมาที่แววตาหลังแว่นหนาเตอะซึ่งเปล่งประกายเจิดจรัส
ชายหนุ่มหล่อสะอาดสอ้านในชุดสูทสีเข้มเปิดยิ้มกว้าง พร้อมพยักหน้าอย่างสมใจให้หญิงสาวบนเวที ที่เขาพึ่งแย่งทุบปุ่มกดเลือกพร้อมกับเพื่อนโค้ชอีกสามคนไปเมื่อสักครู่ ก่อนลุกจากเก้าอี้ประจำตัวโค้ชเดินตรงไปหา
เขาอ้าแขนสองข้างออกรอรับร่างสาว(เหลือ)น้อยที่ค่อย ๆ ก้าวเดินลงจากเวทีเข้าสู่อ้อมแขนแข็งแรงนั้น
ทั้งสองสวมกอดกันท่ามกลางเสียงปรบมือดังสนั่นหวั่นไหวไปทั้งห้องส่ง
"หมอ...หมอ...ม๊อ อยู่ไหม"
หือ..อือ
เสียงแหลมสูงของผู้หญิงเรียกหาฉันดังอยู่นอกหน้าต่างห้องนอนของบ้านปูนชั้นเดียวหลังเล็กซึ่งเป็นที่พัก ปลุกฉันให้ตื่นขึ้นมาจากความฝันอันหวานชื่นนั้น
ฉันค่อย ๆ ยันตัวลุกขึ้นจากที่นอนอันอ่อนนุ่มอย่างไม่เต็มใจ แต่เสียงแหลม ๆ ยังตะโกนเรียกไม่หยุด ประชันกับเสียงหมาของบ้านข้าง ๆ รั้วติดกันที่ส่งเสียงเห่าดังขรม มันทำให้ฉันต้องตัดใจกระเด้งตัวลงจากเตียง คว้าเสื้อคลุมมาสวมทับชุดนอนย้วยยาน ก่อนเปิดประตูห้องนอนออกไปข้างนอก
เมื่อประตูบ้านเปิดออก ก็พบร่างหญิงวัยกลางคนยืนทำหน้าหงิกอยู่หน้าประตู อ้อ...แม่คุณเล่นเปิดประตูรั้วบ้านเข้ามาเองหน้าตาเฉย เธอมองหน้าฉันที่ยกมือปิดปากหาวอย่างสมเพช
"หมออยู่ไหมอี่นาง"
"หือ...ก็นี่แหละหมอ"
"อุ้ย..ขอโทษ พี่จำไม่ได้ พึ่งตื่นเหรอหมอ"
แม่นางรีบเปลี่ยนท่าทีก่อนถามยิ้ม ๆ ฉันเหลือบมองนาฬิกาข้างฝาผนังที่บอกเวลาว่าอีกสิบนาทีจะเที่ยง! มิน่าล่ะ...
"อืม...กำลังฝันดีเชียว เป็นไรเหรอพี่"
"มาขอฉีดยาคุมก่อนร้านเปิดน่ะ เย็นนี้ไม่ว่าง จะไปต่างจังหวัดเดี๋ยวนี้ละจ้ะ รบกวนหน่อยนะ"
ฉันปิดปากหาวอีกรอบ เมื่อคืนนั่งแต่งนิยายจนดึกเพราะมีแฟนคลับรบเร้าให้เร่งเขียน ชี้มือไปยังสถานพยาบาลเล็ก ๆ ที่ใช้ทำมาหากินเลี้ยงชีพ หลังเกษียณอายุราชการจากงานพยาบาล ซึ่งปลูกอยู่ข้าง ๆ ตัวบ้าน อาชีพที่เกี่ยวกับบุคลากรทางการแพทย์ชาวบ้านแถวนี้มักเรียกสรรพนามว่า "หมอ" ค่ะคุณ
"ไปรอนู่นเลย ขอล้างหน้าแปรงฟันแป๊ปหนึ่งนะ"
ฉันไม่รอเธอตอบ หันหลังกลับเข้าบ้าน ซ่อนความขุ่นเคืองในใจเพราะรู้สึกหงุดหงิดที่ถูกขัดจังหวะ
แหม...ยังกอดพ่อโค้ชรูปหล่อของฉันได้ไม่จุใจเลย งึ้ย..ย..