แบกเป้ตะลุย 4 เมือง 8 วัน (คุณหมิง ต้าหลี่ ลี่เจียง แชงกรีล่า) ตอนที่  1  http://ppantip.com/topic/34390975
แบกเป้ตะลุย 4 เมือง 8 วัน (คุณหมิง ต้าหลี่ ลี่เจียง แชงกรีล่า) ตอนที่  2  http://ppantip.com/topic/34398954
แบกเป้ตะลุย 4 เมือง 8 วัน (คุณหมิง ต้าหลี่ ลี่เจียง แชงกรีล่า) ตอนที่  4  http://ppantip.com/topic/34413680

กลับมาพักที่ห้องซดมาม่า   นั่งลงภาพที่ภ่ายมาเมื่อเช้า พลัน...แว่วเสียงใครบางคนเรียกเราจากข้างนอก  คู่รักชาวกว้างตุ้งนี่เอง   เรานึกว่าเขาไปขึ้นเขามังกรหยกกันแต่ผิดคาด  ทั้งสองมาชวนเราไปชูเห่อ  หมู่บ้านคนพื้นเมืองอีกแห่งที่นักท่องเที่ยวมาลี่เจียงนิยมไป  ได้สิ..เราว่างๆอยากไปอยู่แต่ไม่รู้จะไปยังไง  “I have bigbike” พวกเขาเช่ารถมา  ราคาเท่ากับ 18 หยวนต่อวัน เราโอเค ไปกันแต่พอถึงร้านกับกลายเป็น 80 หยวน สรุปคือเราฟังผิดจาก เอ็กตี้ เป็น เอ็กทีน  ช่างมัน มันอาจเป็นโชคชะตา…เราปลอบใจตัวเอง

การขับรถในเมืองจีนให้วิ่งชิดขวา  การบีบแตรถูกใช้พอๆกับการเหยียบเบรก  ดูวุ่นวาย ในตอนแรกๆ หลังๆเมื่อจับจังหวะได้ก็ไม่ยาก  มีบุญแต่เหมือนกรรมบัง   ไอ้รถเจ้ากรรมดันไม่ใช้ไดเกียว สสส์ เขาเป็นรถไฟฟ้าเฟ่ย  บิดให้ตาย ก็ไม่เกิน 40  มันเร่งไม่ขึ้น บิดไปแล้วมามั่งไม่มามั่ง ขับในเมืองนี่เล่นเอาเครียดเลย

ออกจากเมืองมานิดหน่อยฝนตกเลย ครบทุกฤดูกาล ร้อน หนาว ฝน  แต่ที่ทำให้ฝนกลายเป็นฝุ่นผงคือ ภูเขาหิมะอะไรนั่น  มันอยู่กลางถนนเลย  นั่นคือภาพเบื้องหน้า  ตั้งแต่ตัดใจไม่ขึ้นกระเช้าดูเขามังกรหยก ในสมองไม่มีภาพภูเขาที่มีหิมะปกคลุมเลย   อารมณ์เสียดาย 80 หยวนค่ามอไซค์นี่ลืมไปได้  มันอยู่ใกล้ชูเห่อ เราก็เลาะไปตามหมู่บ้านแถวนั้นหาจุดที่ใกล้ภูเขาหิมะมากที่สุด และนี่ถึงกับ
คุณต้องไม่เชื่อ ดูหรือยัง ดูด่วนมีคลิป ขออนุญาตพาดหัว  แบบข่าวโซเชี่ยลไทยบ้าง





เราจึงขอบคุณหนุ่มสาวชาวกวางตุ้งด้วยการถ่ายภาพคู่ฮันนีมูนให้    จากนั้นเราจึงมาเที่ยวชมหมู่บ้านชูเหอต่อ  ดูจะเจริญน้อยกว่าฝั่งลี่เจียงพอสมควร นักท่องเที่ยวประปราย มีบริการ  ม้าแคระลากรถชมเมือง   เราแอบสงสารเจ้าม้า   มันคงหนักน่าดูเพราะถนนที่ถูกปูหินมันไม่ได้ราบเรียบเท่าไหร่นัก  เจอจามมรีที่น่าจะหาเงินให้ผู้เลี้ยงมันมาหลายทศวรรศยืนเงียบๆอยู่กลางลาน  Landmark  



และที่เซอไพร์ เจอหมีอยู่ที่นี่ด้วย ไม่มีใครกล่าวไว้ว่าหมู่บ้านนี้เลี้ยงหมี  มันเฝ้ามองผู้คนที่เดินทางมาจากทุกมุมโลกด้วยสายตาที่เข้าใจสรรพสิ่ง…ฮ่าๆๆ จะเวิ่นเว่ออะไรฟะ    

ก่อนจากกันเพื่อนชาวกวางตุ้งยังไม่ล้มเลิกที่จะชวนเราไปขึ้นเขามังกรหยกด้วยกัน แต่ความกลัว บวกกับความงกมันไม่เคยปราณีใคร  I want to go to shangri-la วาทะกรรมนี้ถูกใช้ตลอดเมื่อโดนชวน  เราลากันดึกๆในคืนวันศุกร์ อวยพรให้แต่ละฝ่ายได้ สำเร็จดังที่ตั้งใจ ก่อนวันต่อมาเราจะทราบข่าวร้ายจากทั้งสองว่า กระเช้าขึ้นภูเขามังกรหยกเกิดปัญหา  ต้องหยุดเช็คระบบทั้งวัน  แพลนฮันนีมูนทั้งสองจึงถึงเกมโอเวอร์  ขอแสดงความเสียใจมานะตรงนี้ด้วย ไทยแลนด์ บ้านไอ ต้อนรับยูเสมอนะ รับรองว่ายูจะหลงรักประเทศนี้แน่นอน……..

Day 5  ออกเดินทางสู่นครสวรรค์ (แชงกรีล่า)



การเดินทางสู่จุดหมายสุดท้ายที่ปลายขอบฟ้า  “จงเตี้ยนที่รุ้จักกันในนามแชงกรีล่า” เราตื่นแต่เช้าเพื่อไปขึ้นรถบัส รอบ 07.30 (ที่ลี่เจียง บางวัน 7 โมงเช้ายังมืดอยู่เลย) สถานีรถบัส ห่างจากตัวเมืองเก่าประมาณ 3 กิโลเมตร



เพื่อนชาวจีนบอกว่าหากได้ 20 หยวนก็ไปเถอะ  เราได้แท็กซี่ที่ผู้หญิงขับ เรารู้สึกการนั่งรถกับผู้หญิงปลอดภัยกว่าผู้ชายอีกทั้งไม่เสี่ยงถูกโกง(ความคิดส่วนตัว) ที่สถานีรถบัสคนค่อนข้างบางตา มีการแสกนกระเป๋า  แต่เหมือนเจ้าหน้าที่หนุ่มมัวแต่ก้มหน้าสนใจโทรทัพท์ในมือตัวเอง มากกว่าผู้โดยสาร    รถบัสใหญ่กว่าคันที่เรามาต้าหลี่  พี่ผู้ชายคนขับดูใจดี สังเกตหน้าตาแต่ละคน มีกลิ่นอายไปทางธิเบต   มีลุงป้าฮาเฮอยู่ท้ายรถทำให้บรรยากาศการเดินทางสนุกคึกครื้นดี   เทียบกับการเดินทางจากคุนหมิงมาต้าหลี่ไม่ได้เลย   เพราะครั้งนั้นเหมือนตกอยู่ในฝูงมาเฟีย  ต่างคนต่างอยู่อยากทำอะไรก็ทำ กินตรงไหนทิ้งตรงนั้น   ทั้งๆที่รถก็มีถังขยะมาให้   บ้างขากสเลด บ้างแคะขี้มูกแล้วมาดีดทิ้งตรงกลางรถ 5555 ได้โปรดอย่าคิดตามเดี๋ยวจะเสียบรรยากาศการเที่ยวเปล่าๆ  นั่งรถมาประมาณ  40 นาที บรรยากาศดีมาก   เพลิดเพลินกับวิวสองข้างทาง  ระหว่างทางเจอภูเขาหิมะอะไรไม่รู้แต่สวยอลังการสุดๆ  ถ้าต้องให้บรรยายรายละเอียดระหว่างทางไปแชงกรีล่าคงจะต้องใช้เวลาไม่น้อย  เพราะมันงดงามจริงๆ  ต้องมาเห็นด้วยตาตัวเองซักครั้ง......










แม้ระยะทางจะกินเวลาหลายชั่วโมง แต่ขอบอกว่าไม่นานเลย สำหรับคนชอบถ่ายรูปควรนั่งฝั่งขวาของรถ เพราะที่จีนรถขับชิดขวาจะได้วิวดีกว่าฝั่งซ้ายอาจจะมีบางช่วงที่เสียวหน่อย แต่ไม่นาน เมื่อเข้าเขตแชงกรีล่า จะเริ่มเห็นผ้ายันต์หลากสีและ เจดีย์แบบธิเบต  เท่าที่สังเกตตึกที่เกี่ยวกับทางราชการในแชงกรีล่า จะใหญ่และดูอลังการมาก  














ตัวเมืองจงเตี้ยนกำลัง ขยาย พัฒนา  ก่อสร้าง ดังนั้นจึงดูวุ่นวาย  ทั้งฝุ่น และเสียงเครื่องจักรดัง แต่คนที่นี่ก็ยังอารมณ์ดี  เราโบกแท็กซี่ไปเมืองเก่าแต่ไม่มีคันไหนไปเลย   จนมาลงเอยกับกับพี่รถตู้นำเที่ยว  คนแรกที่ทักทายเราเมื่อก้าวเท้าออกจากสถานีรถบัสที่แชงกรีล่า  แต่เราไม่สนใจ  (เพราะจะไปกับแท็กซี่เท่านั้น ด้วยความเชื่อว่าน่าจะถูกกว่า) ลึกๆเราค่อนข้างผิดหวังที่คาดการณ์ว่าบรรยากาศในเมืองมันคงสงบ ผู้คน slow life ชิลล์ อะไรแบบนั้น นี่เจอแต่รถบรรทุก ร้านก่อสร้าง อู่รถ วิถีชาวจงเตี้ยนอยู่ไหน……




แต่..ช้าก่อน  พี่รถตู้จอดรถนิ่งแล้วชี้มือไปทางรถแบ็คโฮ ที่กำลังขุดซากถนนเดิมของเมืองเก่า ทั้งสายขึ้นมา เพื่อทำมันใหม่
นี่เองเหตุผลที่แท็กซี่ไม่ยอมมาส่ง ..........



ความซวยยังไม่จบแค่นั้น เมื่อเข้าเช็คอินที่เราจองไว้  ได้รับคำตอบที่ว่างเปล่าเหลือเกิน หยุดกิจการชั่วคราวจนกว่าการทำถนนใหม่จะเสร็จ
จึงต้องไปหาที่พักใหม่ โชคยังพอมีพี่รถตู้พามาหาที่พักไม่ห่างจากที่นั่นนัก เมื่อตกลงราคาที่พักใหม่เสร็จ จังหวะนั้นเองพี่รถตู้ฉายแววการเป็นนักขายมืออาชีพ นำเสนอทัวร์ในรูปแบบวีซีดี ดีวีดี บลูเรย์ อุ่ยสส์ ไม่ใช่… สถานที่ดังๆในจงเตี้ยนถูกนำเสนอผ่านระบบอนาล็อก แอนด์ดิจิตอล นิ้วจิ้มที่รูป และกดสมารทโฟนราคาให้ดู ราคาแต่ละที่แตกต่างกันตามระยะทาง มีลดมีแถม  ไม่ต้องใช้ภาษาใดๆในโลก…….จากแผนเดิมว่าจะไปแค่วัดลามะ ซงจ้านหลิน เจอการขายระดับเพชรเข้าไป โอเค ไปเลยภูเขาหิมะ  กับวัดลามะ ซงจ้านหลิน 80 หยวน let go


พอออกจากเมืองมานิดเดียวเจอทุ่งหญ้ากว้าง สุดสายตาคือภูเขาสูงที่ถูกปกคลุมด้วยหิมะ สลับภูเขาที่มีมีใบไม้สีเหลืองสลับเขียวและแดง
อากาศที่เครื่องทำความเย็นกลายเป็นส่วนเกินของชีวิต   บอกได้คำเดียว ฟินนาเล่ย์ โอเคมากๆๆ รักเมืองนี้….แชงกรีล่า 360 องศา






ในขณะที่กำลังฟิน กับการกดชัตเตอร์ ความดราม่ามันก็เกิดขึ้นเงียบๆ..............