ฟึ่บ ฟึ่บ

“นี่แน่ะ นี่แน่ะ ฮ่าๆ ไอ้พวกเด็กไม่มีพ่อ..ฮ่าๆ ฮ่าๆ ”

“ไป ไป๊ น่าขยะแขยงที่สุด ไอ้พวกลูกโสเภณี”

เสียงเด็กหญิงและเด็กชายราว 3-4 คน กำลังขว้างปาก้อนกระดาษขยำใส่เด็กหญิงตัวน้อยสองคนอย่างสนุกสนาน เด็กหญิงลูกครึ่งหน้าตาเหมือนกันอย่างกับแกะกอดกันกลม โดยที่เด็กสาวผู้เป็นพี่กางปีกโอบรอบตัวของน้องสาวเอาไว้ไม่ให้โดนก้อนกระดาษที่ถูกปามา

แม้ว่าก้อนกระดาษเหล่านั้นจะไม่สร้างรอยบาดแผลใดๆให้เกิดขึ้นที่ร่างกาย แต่ก้อนกระดาษและคำพูดเหล่านั้น ของเด็กวัยไล่เลี่ยกันที่ยืนล้อมวงช่วยกันขยำ และปาก้อนกระดาษใส่พวกเธอนั้น กลับได้สร้างรอยบาดแผลลึกขึ้นในหัวใจของทั้งสองพี่น้องอย่างยากที่จะลบลืมมันไปได้

“ไปนะ พวกแกอย่ามายุ่งกับพวกฉัน!!!”

เสียงตวาดของเด็กหญิงผู้พี่ตะโกนขึ้น ใบหน้าเล็กจิ้มลิ้มนั้นถทึงอย่างเอาเรื่อง พวกเด็กที่ล้อมวงกันปาก้อนกระดาษขยำใส่พวกเธอหยุดหัวเราะแล้ว และได้แต่พากันอึ้งมองเด็กหญิงที่พวกเขารุมแกล้งอย่างรู้สึกขยาด อันเนื่องมาจากดวงตาดุแข็งกร้าว สีน้ำตาลอมทองนั้น บัดนี้มันวาวโรจน์และเปลี่ยนสีไปเป็นสีเหลืองทองราวกับลูกไฟขนาดย่อม

“เฮ้ย! ดูตาของมันสิ ตามันเปลี่ยนสีได้ด้วย ยัยเด็กพวกนี้ต้องเป็นปีศาจแน่ๆ พวกเราไปกันเถอะ อย่าไปยุ่งกับพวกมันเลย” เด็กชายตัวอ้วนพุงพลุ้ยหัวโจกพูดขึ้น พลางชี้นิ้วอวบอ้วนมายังเด็กหญิงสองพี่น้องอย่างเย้ยหยันล้อเลียน ก่อนจะวิ่งออกไป

“ใช่ๆ น่ากลัวจังไปกันเถอะ”

เด็กหญิงตัวเล็กผอมแห้ง ผมสั้นระต้นคอสีดำ เหยียดสายตามอง พลางเบะปากใส่อย่างนึกรังเกียจเด็กหญิงทั้งสองคนเป็นที่สุด เอ่ยสนับสนุนขึ้นอีกแรงทำให้พวกเพื่อนๆที่มาด้วยกันพากันพยักหน้าเห็นด้วย และพากันวิ่งตามเด็กชายตัวอ้วนหัวโจกไป จนเหลือเพียงแต่เด็กหญิงสองพี่น้อง

“ฮือ ฮือๆ”

เสียงร้องไห้ของเด็กหญิงหน้าตาน่ารัก ผิวขาวราวน้ำนม ผมหยิกยาวถึงเอว ราวกับเกลียวคลื่นสีน้ำตาลอมทอง ดวงตากลมโต นัยน์ตาสีน้ำตาลเต็มไปด้วยหยาดน้ำตาที่ไหลออกมานองเต็มหน้า ในอ้อมกอดของพี่สาวที่หน้าตาเหมือนกันราวกับเป็นพิมพ์เดียวกัน ทำให้เด็กหญิงผู้เป็นพี่สาวรำคาญตวาดเสียงใส่น้องสาวดังลั่น และคลายอ้อมแขนลงทันที

“หยุดร้องเดี๋ยวนี้นะไวท์ อย่าร้องไห้ อย่าอ่อนแอให้ใครเห็น ยิ่งเราอ่อนแอพวกนั้นก็จะยิ่งพากันรังแกเรา หยุดร้องไห้ซะ!!!”

“ฮึกๆฮึกๆ” เสียงตวาดลั่นของพี่สาวทำให้ไวโอเลตสะดุ้งเฮือก และพยายามหยุดร้องไห้ตามที่พี่สาวต้องการ

“ฮึ สักวันเถอะ ฉันจะต้องอยู่สูงกว่าพวกแกให้ได้ ฉันจะไม่มีทางให้พวกแกมาดูถูกฉันอย่างนี้ได้อีกแน่..”

พี่สาวของไวโอเลตมองไปทางที่พวกเด็กเกเรพากันวิ่งออกไปด้วยสายตาวาวโรจน์วาววับ สองมือน้อยกำเข้าหาลำตัวแน่น ด้วยความเคียดแค้นชิงชัง...