ขอโทษนะครับผมแค่อยากหาที่ระบาย

คือคณะที่ผมเรียนอยู่เป็นคณะที่หลักสูตรจบ4ปี  แต่ตอนนี้ผมใช้ชีวิตนักศึกษามาเป็นปีที่6แล้ว และคาดว่าปีนี้อาจจะสู้กับจิตใจตัวเองได้ ทำวิธีไหนก็ได้ให้จบสักที วิชาที่ว่าเป็นวิชาบังคับที่ต้องเรียนตั้งแต่ปี1 เป็นวิชาที่ค่อนข้างหนัก เรียน6ชั่วโมง แต่น้ำหนักแค่3หน่วยกิตเท่าๆกับวิชาอื่นที่เรียนแค่3-4ชั่วโมง วมัยปี1ผมตัดสินใจดร็อปวิชานี้เนื่องจากผมรู้สึกว่า ยิ่งเรียนยิ่งทรมาน ยิ่งทำโปรเจคยิ่งเหมือนจะเป็นบ้า ไม่ได้เวอร์นะครับ วิชาอื่นงานจะหนักแค่ไหนไม่ได้นอนขนาดไหน ผมยังไม่รู้สึกแย่มากขนาดวิชานี้เลย ปีหนึ่งผ่านไป ในปี2ผมกลับมาลงเรียนวิชานี้อีกครั้ง แต่มันก็เหมือนเดิมอีก ยิ่งเรียนยิ่งทำโปรเจคของวิชานี้ ยิ่งแย่ คือมันเป็นสิ่งที่เราไม่ชอบเอามากๆ ร้องไห้กับเพื่อนๆตลอดทุกอาทิตย์เลย จนต้องดร็อปวิชานี้อีกครั้ง ทั้งๆที่วิชาอื่นก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรแบบนี้ ในปีสามผมตัดสินใจจะฮึดสู้ จะเรัยนให้ผ่านให้ได้ เพื่อนทุกคนช่วยอย่างสุดตัวเวลาทำโปรเจคหรืองานแต่ละอาทิตย์ (วิชานี้มีงานหนักทุกอาทิตย์ทั้งในคลาสและการบ้าน ไม่รวมโปรเจคใหญ่มิดเทอมกับไฟนอล) แต่รอบนี้ผมตั้งใจมี่สุดว่าจะต้องผ่านมันไปให้ได้ ฝืนใจทำงานให้ดี ส่งให้ครบ แต่สุดท้ายรายวิชาไม่ขึ้นในระบบ อาจเป็นความประมาทของเราที่ไม่ตามกับกองกิจการตอนลงทะเบียน ทำให้วิชาตกหล่น ตอนปีนั้นเสียใจแบบที่สุด คือเราสู้ขนาดนี้ ทนมาขนาดนี้ เสียน้ำตาไปเท่าไหร่ ฝืนใจแค่ไหน สุดท้ายไม่มีเกรด  และไม่มีใครช่วยอะไรได้จนต้องเรียนใหม่ในปีที่4 การเรียนวิชานี้ควบกับทีสิสไปด้วยไม่ใช่เรื่องง่ายเลยครับ และพอเปลี่ยนหลักสูตร วิชานี้ก็ถูกย้ายไปอีกวิทยาเขต การเดินทางข้ามจังหวัดทุกอาทิตย์ไม่ใช่เรื่องที่จะรับได้ รวมทั้งช่วงปีนั้นเป็นช่วงที่ครอบครัวกำลังเจอปัญหาหนักแต่ก็นั่นแหละครับ เหตุผลอะไรหนักแค่ไหนก็ไม่มีผลต่อการประณีประณอมทั้งนั้น ผมเริ่มท้อจนปล่อยวิชานั้นไปอีกครั้ง ไม่ไปเรียนแล้ว ไม่ดร็อปด้วย ปล่อยFไปเลย แล้วผมก็ไม่จบพร้อมเพื่อนครับ ซึ่งก็ไม่ได้เสียใจอะไรมากเพราะทำใจอยู่แล้ว อีกอย่างเรามีงานทำ เราได้เงินได้งานเร็วกว่าเพื่อนคนอื่นๆรุ่นเดียวกันซะอีก มันทำให้เราไม่เจ็บหนักมากที่เรียนไม่จบ4ปี แต่แล้วพอปี5 เราทำงานอยู่แต่ต้องไปเรียนด้วย ไปบ้างไม่ไปบ้าง เพราะการเดินทางและเวลาไม่ค่อยสะดวก การเรียนวิชานี้ทำให้จิตใจผมแย่มาก แย่จนคิดอยากจะไปหาหมอว่ามันคงไม่ใช่เรื่องปกติแล้ว เพราะกับวิชาอื่นงานหนักแค่ไหนก็ยังโอเคแต่กับวิชานี้มันเรียนแล้วทรมาน เรียนแล้วจิตใจไม่โอเค ทั้งๆที่คะแนนสอบก็ออกมาในระดับดีมาก แต่คะแนนสิบมันมีน้ำหนักไม่มากสำหรับวิชานี้ จนสุดท้ายคุยกับอาจารย์สอนท่านนึงว่าคะแนนเราไม่พอแน่ๆ อาจารย์พยายามหาทางช่วย แต่ก็มีปัญหาเข้ามาพอดี ทำให้อาจารย์จำเป็นต้องให้อาจารย์อีกคนส่งคะแนนไปก่อนที่จะช่วย สรุปว่าเราต้องกลับมาเรียนวิชานี้อีกเป็นปีที่6 แต่ยังมีเพื่อนรุ่นเดียวกันอีก5คน ที่เป็นเพื่อนร่วมชะตากรรม ซึ่งทุกคนมีเหตุผลของตัวเองที่ต่างกัน  ตอนนี้ผมยังไม่ต้องไปเรียนในเทอมแรกเพียงแค่จ่ายเงินรักษาสภาพนักศึกษาไว้ก่อน เพราะวิชาที่ต้องลงเรียน เปิดสอนในเทอม2

จะว่าผมว่าไม่มีความอดทนก็ได้นะครับ แต่มันไม่ชอบในระดับที่ทำให้ต้องร้องไห้และจิตใจห่อเหี่ยวในแบบที่หงุดหงิดและรู้สึกดาวน์ตลอดเวลา ซึ่งในเทอมหน้าผมจะต้องเจอกับความรู้สึกพวกนี้อีกครั้ง แต่คงต้องทำทุกทางที่จะให้ผ่านไปให้ได้  เพราะอยากได้ใบปริญญามาให้ที่บ้าน อยากได้ใบปริญญามาเรียนต่อ และไม่อยากเสียค่าเทอมเป็นหมื่นๆแล้วเพื่อวิชาเดียวที่เราไม่ชอบมัน

เวลามีคนถามเรื่องยังเรียนไม่จบเพราะวิชานี้ตัวเดียวผมก็ทำชิลๆ ผมพยายามจะชิล ให้ตัวเองไม่คิดมาก ไม่ดาวน์ ไม่เฟล แต่ลึกๆแล้ว ผมก็ไม่โอเคหรอก ไม่ใช่ว่าไม่โอเคที่เรียนไม่จบนะ แต่ไม่โอเคที่ไม่ผ่านวิชานี้ไปพ้นๆซะที วิชาเดียวที่เราไม่ชอบ เราเอาชนะมันไม่ได้ แล้วเราก็ติดอยู่กับความรู้สึกแย่แบบนี้ ไม่หลุดพ้น

ขอบคุณพันทิปครับ ที่มีพื้นที่ให้ได้ระบาย