ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดๆ...
คิดว่าคบกันเป็นเพื่อนไปคงจะนานกว่า
คิดว่าเขาคงไม่มาชอบเราหรอก
คิดว่าเขามีตัวเลือกอื่นอีกเยอะแยะ
คิดว่าตัวเองดีไม่พอ
คิดว่าไม่มีทางสมหวังกับคนนี้หรอก...
หรือคิดว่าอะไรก็ตาม

แต่พอรู้สึกตัวอีกที เราก็ได้แค่แอบชอบเขา ปิดซ่อนความในใจของตัวเองเอาไว้ภายใต้คำว่า
"เพื่อน" "รุ่นพี่" หรือ "รุ่นน้อง"
หรืออาจแม้กระทั่ง
"ลูกค้า" "เจ้าของร้านกาแฟ" "คนไม่รู้จักที่เจอที่ป้ายรถเมล์ทุกเวลา 07.15น." ฯลฯ
ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตาม
แต่เราเผลอไปปิดกั้นและขีดเส้นเอาไว้แล้ว ว่าเราคงทำได้ "เพียงแค่แอบชอบ" เขา

ไม่ว่าสิ่งแวดล้อมจะเปลี่ยนไป ไม่ว่าจะไปอยู่ที่ไหนๆ เวลาเจอใครที่ชอบก็มักจะเก็บเอาไว้ในใจ แล้วเฝ้ามองดูเขาอย่างมีความสุข....
ไม่สิ... "เหมือนจะ" มีความสุข หรือเปล่านะ?
ลองนึกภาพเวลาเขามีแฟนขึ้นมาสิ เราจะเจ็บมั้ย?
บางครั้งก็ 50/50 นะ ดีใจที่ได้เห็นเขามีความสุข แต่อีกใจหนึ่งก็เสียใจที่เราไม่ได้เป็นคนที่ทำให้เขามีความสุข

จริงๆแล้วเราเพียงแค่กำลังป้องกันตัวเองอยู่หรือเปล่านะ?
จากที่กลัวว่าจะเสียเพื่อน กลัวว่าจะไม่ได้เจอกันอีก กลัวว่าบทสนทนาจะไม่เหมือนเดิม
เรากำลังกอบโกยความสุขเล็กๆน้อยๆและมานั่งอึดอัดอยู่คนเดียว

แต่ถึงอย่างนั้น มันก็เหมือนอาการ "เสพติด" ไปแล้ว... เหมือนว่าเรากำลังลดคุณค่าของตัวเองอยู่
ต่างคนก็ต่างมีเหตุผลที่แตกต่างกันออกไป กว่าจะทำให้ตัวเองคิดลบได้ขนาดนี้
รูปร่างหน้าตา...
งานอดิเรกแปลกๆ...
นิสัยที่ไม่คิดว่าจะเข้ากับเขาได้.... ฯลฯ

"ไม่ลองไม่รู้" ใครๆก็พูดอย่างนี้ ตอนได้ยินก็รู้สึกฮึกเหิมขึ้นมาทันทีเลยนะ
แต่เอาเข้าจริงทำไมถึง "ไม่กล้าลอง" สักที...? ยังต้องใช้เวลาเตรียมตัวอีกนานแค่ไหน มันจะสมหวังสักทีไหม?
ใจอีกด้านก็กลับปัดกำลังใจตรงนี้ให้ตกลงไปไกลๆ ภายใต้คำว่า "เป็นไปไม่ได้หรอก"

นี่ไง... คิดไปเองอีกแล้ว

เรากำลังตกอยู่ในสภาวะนี้อยู่ เรามีคนที่ชอบ เขาไม่ได้หล่อเทพสาวๆกรี๊ดกระจาย
แต่รอยยิ้ม น้ำเสียง และนิสัยของเขาอบอุ่นกว่าใครหลายๆคนที่เรารู้จัก
ในขณะเดียวกัน เราก็ไม่ได้หน้าตาดีอะไรเลย...มีอะไรหลายๆอย่างที่บั่นทอนความมั่นใจของเรา
และเราคงจะกลัวเสียเพื่อนด้วยล่ะมั้ง?

เราไม่แน่ใจว่าเราตั้งกระทู้นี้เพื่ออะไรกันแน่
น่าจะอยากให้คนที่ตกอยู่ในสถานการณ์คล้ายๆกันมาระบายผ่านทางคอมเมนท์ในนี้ล่ะมั้ง?
ยังไงก็... ลองมาพูดคุยกันนะ ^ ^