คนเราทุกคน ก็มีทั้งคนรักและคนเกลียด รวมทั้งคู่ปรับด้วย  ขอเริ่มเรื่องคราวก่อน  เพื่อนกันเรื่องเงินทองเป็นสิ่งต้องห้ามเลยก็ว่าได้  เราเคยช่วยเหลือเพื่อนเรื่องเงินๆทองๆนี้ละ สุดท้ายก็ทะเลาะกัน ต่างคนต่างอยู่  ทีแรกเราโกธรนะที่เพื่อนไม่นึกถึงน้ำใจเวลาเราช่วย  (แต่เราผิดเองที่ให้ความช่วยเหลืเค้าทั้งๆที่เค้าไม่ได้ร้องขอ) ก็เวลาเพื่อนลำบากมาบ่นปรับทุกข์ให้เราฟัง ตอนนั้นเรากับแฟนก็พอมีเงินเก็บอยู่บ้าง  เลยยืนมือเข้าช่วยอยากให้เพื่อนมีงานทำมั่นคง โดยเพื่อนนำเงินที่เราให้ไปเปิดร้านขายของๆเค้า (เค้าก็ไม่ปฎิเสธน้ำใจเรานะรับเงินไปและบอกถ้าร้านไปรอดจะใช้คืนพร้อมดอก เงินก็ไม่มากถึงแสนแค่หลักหมื่นนี้คือเงินก้อนที่ให้เค้าไป แต่ประปรายนู้นนี้นั้นช่วยเพราะเต็มใจไม่ได้คิด) โดยเรากับแฟนก็คอยช่วยประคับประคองกันไปเพราะรู้จักกันมานาน และอีกอย่างเค้าทำเพื่อเลี้ยงแม่เค้า จนร้านเค้ามั่นคงอยู่ได้แล้ว  แต่ธุรกิจที่เราทำอยู่เริ่มมีปัญหาต้องใช้เงินมาหมุนเพราะค่าใช้จ่ายเยอะ  เลยต้องเอ่ยปากกับเพื่อนถามถึงเงินก้อนนั้น เพื่อนก็คิดว่าอะไรทำไมต้องทวงกลัวไม่ได้คืนหรือไง เงินแค่ไม่กี่หมื่น  มันจึงเป็นจุดเริ่มต้นของการแตกหัก  เรากับแฟนโกธรมากทะเลาะกัน  แต่สุดท้ายพ่อกับแม่ก็ได้พูดเตือนสติ ว่าคิดชะว่าชาติที่แล้วเคยทำกับเค้าไว้ชาตินี้เค้ามาเอาคืน  พวกเราคิดได้เราก็จบไปไม่ต่อล้อต่อเถียงอีกต่างคนต่างอยู่ทำมาหากินไป  ตัดขาดจากกันไป  เป็นบทเรียนเลยว่า เรายืนมือไปช่วยเค้าเองเค้าไม่ได้ขอเลย แต่ดันหน้าใหญ่อยากช่วยคนอื่น  อันนี้เรากับแฟนจำไม่ลืมเลย   โทษใครก็ไม่ได้ต้องโทษตัวเองโง่เอง

         มันก็เป็นแบบนี้มาเรื่อย  แต่สงสัยชาติที่แล้วไปทำกับเค้าไว้เยอะชาตินี้เค้าเลยไม่จบไม่สิ้นกับเราสักที  เค้าคอยพูดใส่ร้ายเราจนเกิดผลกระทบต่อกิจการของเรา  อันนี้รู้มาจากลูกค้าเลยละ (กิจการของเราก็ค้าขายแต่ขายคนละอย่างกับเค้า) เรากับแฟนก็ได้แต่เงียบเพราะปรึกษาพ่อแม่แล้วท่านบอกให้ปล่อยๆไปเถอะ  อย่าไปทำให้เป็นเรื่องใหญ่เลย  เราก็ได้แต่เงียบจนผ่านไปก็เริ่มชินกับคนพวกนั้น  จิกกัดรัยมาปล่อยเลยไปหมด อดทนสุดๆ  จนแฟนเราขึ้นป้ายไว้หน้าร้าน ว่า "ใครด่าเราก็อย่าได้ไปใส่ใจ  มันก็เหมือนไปรษณีย์ ถ้าไม่มีผู้รับเดียวมันก็ตีกลับไปหาผู้ส่ง "    

         เราไปซื้อรถมาเป็นมืองสอง  มาไว้ใช้ขนของ  ส่งของ  ทางนั้นเค้าก็มีรถอยู่แล้วแต่เป็นรถใหม่  เราก็ค้าขายปกติ  จนต่อมาเราเริ่มขยายร้านเรา  ส่วนเค้าก็อยู่แบบนั้นละ  พวกเค้าเริ่มอีกละทีนี้ ไม่รู้ว่าอะไรหนักหนา  เค้าด่าเราในเฟสลอยๆ  แต่เราไม่รู้ว่าเค้าด่าเรา  ก็เห็นแล้วละเพราะไม่ได้บล๊อคไม่ได้ลบเพื่อน เคยเป็นเพื่อนกันในเฟสยังไงก็ยังเป็นอยู่  ก็เค้าไม่ได้เอ่ยซื่อเลยไม่สนใจ จนเค้ามาพูดให้ได้ยินนี้แหละ พวกเค้าบอกคนอะไรด้านเราะ ทั้งด่า ทั้งจิก ยังทำเป็นแอ๊ป ไม่รู้ว่าเค้าด่า  คงอิจฉาพวกเราละสิ ถึงได้ทำเป็นเงียบ  ข้างในใจคงร้อนลนที่เห็นเราได้ดีกว่า   (อันนี้เจอในห้างกะลังเลือกของอยู่)  

         โกธรโมโห  ได้แต่คิดว่า ชาติที่แล้วตูไปทำกรรมอะไรกับพวกมันหนักหนาวะเนี้ย  อยากจะเข้าไปคุยให้รู้เรื่องอยากจะไปตบๆๆๆ แต่ก็ได้แต่เงียบ เพราะถ้าเราทำยังงั้นเรื่องคงดังแน่และคงเข้าทางเค้าที่อยากให้เราโมโหอาระวาดต่อหน้าคนอื่นแน่ๆเลยเดินเลี่ยงมา  พอกลับมาบ้านได้เท่านั้นละ   เปิดเกมตู้สู้ซะจอยเกมเกือบพังเลย  โกธรสุดๆ   แต่พอเช้าอีกวันก็หายและกลับสู่โหมดทำมาหากินเหมือนเดิม    แต่บอกเลยว่าจริงๆแล้วในใจเหมือนเก็บกดอยู่ลึกๆ   แต่ทุกครั้งคุมอารมณ์ได้ตลอด   นี้เราควรไปปรึกษาจิตแพทย์ไหม

ยาวยืดเยื้อไปหน่อย  อยากระบายด้วย   ขอบคุณที่อ่านจนจบ