สวัสดีครัวันนนี้ผมมีเรื่องราว บนเส้นทางธุรกิจ มาแ่งปัน จริงเรื่องมันยาวมาก จะเล่าย่อๆ ให้ฟัง เพื่อขอความคิดเห็นและมุมมองของแต่ล่ะคน เผื่อมีประโยชน์แก่ตัวผมเองและ อีกหลายๆคนที่ได้อ่าน
เรื่องนี้ มันเป็นเรื่องราวของคน 3 คน ซึ่งอยู่ในแวดวง อิเล็กทรอนิกส์ ผมจะขอตั้งชื่อตัวล่ะครทั้ง 3 คนดังนี้ (ไม่อยากพาดพิงถึงใคร)
1. อาทิตย์ คือตัวผมเอง
2. หนอน คือเพื่อนผมสมัยเรียนด้วยกันตอน ปวส
3. ลุงชิว รุ่นพี่ร่วมบริษัท(ตอนทำงานริษัทอยู่ก่อนออกมาทำกิจการส่วนตัว)
มาเริ่มกันเลย ผม นายอาทิตย์ เป็นเด็ก ตจว. ที่เข้ามาเรียนอยู่ที่ กทม. เป็นเพื่อนกับนายหนอน ซึ่งนายหนอนจริงๆแล้วเป็นคนจังหวัดเดียวกันกับผม แต่มารู้จักกันที่ กทม นี่แหละเรียนห้องเดียวกัน ผมและนายหนอนก็สนิทกันพอสมควรเพราะสมัยเรียนก็เช่าบ้านอยู่ด้วยกัน มีหลายอย่างคล้ายๆกันอยู่ด้วยกันได้ อ่ะมาเข้าเรื่องดีกว่าย้อนไปมากเดี๋ยวยาว
หลังจากจป.ตรี ก็แยกย้ายกันทำงานหาประสการณ์ันไประยะหนึ่ง ผมซึ่งมีเป้าหมายชัดเจนตั้งแต่วันแรกที่เข้ามมา กทม. คือจะหาโอกาศใช้ความรู้ เพื่อเลี้ยงชีพให้ได้ แน่นอนการทำงานริษัท มันไม่ใช่คำตอบ ซึ่งจริงแล้วคนไทยส่วนใหญ่ชอบสอนลูกว่าให้ตั้งใจเรียนจะได้ทำงานในบริษัทใหญ่ๆ แหะ สอนให้เป็นลูกจ้างตั้งแต่เด็กกันเลยทีเดียวโชคดีที่ พ่อแม่ผมไม่เคยสอนแบบนั้น หลังจากทำงานในบริษัทแห่งหนึ่ง เออลืมเล่าไป ตั้งแต่สมัยเรียนผมรับงานมาทำเป็นฟรีแลนช์อยู่แล้ว ระหว่างทำงานก็รับงานอยู่เหมือนเดิม ซึ่งรายได้มากกว่าเงินเดือนเสียอีก แต่ที่ทำงานริษัทเพราะอยากเรียนรู้ระบบ เพราะผมจบสายวิศวะ ไม่ค่อยถนัดการบริหาร พอถึงจุดๆนึง ทุกอย่างมันอิ่มตัว เสียงเรียกร้องที่ดังในหัวใจมันเริ่มดังขึ้นได้เวลาออกมาสู่ความเป็นจริงนเส้นทางของตัวเองแล้ว ในขณะนั้นเองได้รู้จักกับลุงชิว และได้สนิทกัน ฟังแกพูดอยู่ระยะหนึ่งก็สัมผัสได้ว่าอุดมการณ์ คล้ายๆกัน ก็เล่าแผนการของผมให้ฟัง ลุงชิวบอกว่าเอาด้วย 555สนุกแล้ว ขนพองครับรู้สึกพลังเกินร้อย แผนการที่คิดมีคนขอร่วมทางด้วยแสดงว่าเราไม่ได้คิดไปเอง ว่าแผนเราดี คริๆ ต่อเลยแผนการนี้จริงๆแล้วผมคิดตั้งแต่สมัยเรียน และได้คุยกับ เพื่อนหนอนไว้แล้ว แน่นอนผมได้โทรติดต่อเพื่อนหนอน พอเพื่อนรับสายเท่านั้นแหละฮาครับ เพื่อนบวชอยู่ ไม่รู้มาก่อนเพราะตั้งแต่จบ ปวส ก็ไม่ค่อยได้เจอเพราะเรียนกันคนล่ะที่ เอางัยล่ะทีนี้ ตัดสินใจขับรถ ไปตจว. เล่าเรื่องรถหน่อย ฮา ครับ ผมเข้าทำงานบริษัท 2 เดือน ซื้อรถเลย คนในบริษัทเข้าใจว่า ผมได้เงินเดือนเยอะแน่ๆ มีทั้งคนอิจฉา และอีกหลายรูปแบ เพราะเพียงลำพังเงินเดือนไม่น่าจะผ่อนไหว เงินที่ทำงานข้างนอกล้วนๆ 8โมงเช้า ถึง 5 โมงเย็นทำงานริษัท 2 ทุ่ม ถึง ตี 3 ทำงานนอกเหนื่อมาก ต่อๆ พอแล้วเรื่องรถเดี๋ยวยาว ผมขับรถไปตจว. ไปหาเพื่อนหนอนที่เป็นพระอยู่ตอนนั้น ก็ได้คุยกันว่าจำแผนที่เคยล่าให้ฟังสมัยเรียนได้มั๊ย เพื่อนหนอนบอกจำได้ก็ถามต่อว่าสึกแล้วจะไปทำอะไรต่อ เพื่อนหนอน บอว่าคงทำงาน ตจว. นี่แหละ ได้โอกาศ ครับเอาว่ะ ถามตรงๆเลย จะทำด้วยกันมั๊ย เพื่อนหนอนบอกจะเริ่มยังงัยไม่มีทุนน่ะ ผมก็ได้โอกาศเล่ากระวนการให้ฟังโดยทันที จะเล่าให้ฟังคร่าวๆน่ะ ผมและลุงชิวทำงานบริษัทเดียวกัน อยู่แล้ว ผมจะออกมาลุยปูรากฐาน ก่อนโดยที่จะให้เพื่อนหนอนเข้าไปทำงานตำแหน่งที่ผมทำอยู่ โดยจะฝากเข้ากับหัวหน้าโดยมีลุงชิว สนับสนุน ซึ่งสนิทกับหัวหน้าอยู่แล้ว ต้องบอกก่อนเลยว่าเพื่อนหนอนจริงๆเก่งอยู่แล้วถึงไม่ฝากเข้าก็เข้าได้อยูแล้ว ผมจะออกมาลุยหางานแนวหน้าโดยให้ลุงชิว และเพื่อนหนอนเป็นทีมเสริมมาช่วยนอกเวลางาน เริ่มสนุกแล้วใช่มั๊ย .....
สุดท้ายเพื่อนหนอนก็เอาด้วยและเริ่มทำตามแผน ช่วงแรกดีมากครับเหนื่อยกันสุดติ่ง ทุกคนมีพลังมีเป้าหมายศรัทธาในแนวทางกันอย่างเปี่ยมล้น แผนการต่อไป คือ เพื่อนหนอนจะเป็นคนที่จะออกมารายต่อไปที่ทำอย่างนี้เพราะเราทุนน้อย เราต้องมั่นใจจริงๆว่าเงินที่เข้ามาเลี้ยงทุกคนได้ถึงจะออกมากันเต็มตัว แต่สุดท้ายแผนการ ก็ต้องขยัเวลาออกไป เพราะ น้ำท่วม กทม. ทุกอย่างเริ่มวิกฤติ แต่ผมเป็นคนที่มุ่งมั่นในเป้าหมายและศรัทธานแนวทางเป็นอย่างมากและเชื่อเสมอว่า อุปสรรคและปัญหาทุกอย่างคือค่าใช้จ่ายที่จำเป็นต้องจ่ายในการเดินทางสู่ความสำเร็จ และเชื่ออีกว่า คนเราฝันจะเป็นอะรก็ได้ใหญ่ขนาดใหนก็ได้ เพียงแค่หาวิธีการให้ไปถึงฝันให้เจอ ซึ่งเรามีเราเจอมันแล้ว ต่อเลยเราก็ได้คุยกันแล้วก็เริ่มวางแผนใหม่ ขยับเวลาไปอีกหลังจากนั้น เราเริ่มแย่ อีกครั้งหลังจาน้ำท่วม งานเงียบเลยทีเดียว การเมืองบ้าง อะไรอีกเยอะแยะมีผลหมด เราเริ่มมีหนี้สิน เพื่อนหนอนและลุงชิวแรงศรัทธาเริ่มลด ตอนนั้นผมสัมผัสได้ แน่นอนคือสิ่งที่ผมทำเป็นอันดับแรก คือสร้างฝันกำลังใจขึ้นมาให้ได้ ช่วงนั้นเหนื่อยมากทำทุกวิถีทาง ไม่ขอลงรายล่ะเอียดน่ะ แต่ผมสามารถปลดหนี้สินประมาณ แปดแสน ภายใน สามเดือนในปีถัดมา ทุกคนพลังเต็นร้อย เริ่มมีผู้ร่วมอุดมดารณ์เข้ามาเพิ่มเติมนั้นคือรุ่นน้องที่ทิ้งความมั่นคงและเงินเดือน มาร่วมอุดมการณ์ ละสิ่งหนึ่งที่ผมพูดกับ น้องคือ พี่ยังไม่มั่นคงทางรายได้สักเท่าไหร่ แต่พี่สัญญา ว่าพี่ไม่มีวันหยุดเดินบนเส้นทางนี้แน่นอน นอกจากพี่ตายไปเท่านั้น หลังจากนั้นเราก็สนุกกับการทำงาน ทุกอย่างกำลังเป็นไปได้สวย แน่นอน ผมก็ได้บอกเพื่อนหนอนกับลุงชิวว่าได้เวลา แล้วที่เราจะมาร่วมทางกันอย่างเต็มที่ แหะๆ คราวนี้และสนุกแล้ว เวลาที่ผ่านมาทำให้ฐานเงินเดือน ของเพื่อนหนอนและลุงชิวสูงขึ้นซึ่งการออกมาทำเต็มตัวกับผมนั้นหมายความว่ารายได้ลดลง เงินอ่ะน่ะ ในแววตาเพื่อนหนอนและลุงชิว เริ่มไม่เห็นประกายของควาหวัง เหมือนเมื่อก่อน ซึ่งเป็นเพราะ เงิน คำเดียว ผมรู้สึกเสียใจ มันไม่ง่ายเลยที่ผ่านมากว่าผมจะปลุกปั้นเป็นหนี้สิน สร้างรากฐานมาถึงขนาดนี้เพียงเพื่ออยากให้เพื่อนหนอนและลุงชิว ได้ออกมาร่วมทางร่วมสร้างให้เร็วที่สุดแน่นอนครับทุกอย่างที่ผ่าผมแบบกรับทั้งหมด เพียงเพื่ออยากให้ทุกคนทำงานให้เต็มที่ ไม่ต้องมาเคลียดกัน อ่ะๆไม่เป็นรัย สร้างฝันำังใจกันอีกรอบ โดยประชุมกันหารือแนวทางกัน ก็ได้ข้อสรุปว่าเราต้องมีรายได้ที่เข้ามาอีกทางทุเดือน สรุปคือการสร้างโปรดัคเครื่องมือทำเงิน ไม่ขอลงรายล่ะเอียดน่ะว่าคืออะไร แต่สามารถทำเงินให้เราสม่ำเสมอให้เราทุกเดือน แต่เดี๋ยวก่อน ทำโปรดัคต้องมีทุนงัย 555 เอามาจากใหนหล่ะ พอมาถึงจุดนี้จุดเคร่งเคลียดอีกแล้ว เพราะเพื่อนหนอนกับลุงชิว บอกว่าไม่มีทุน ผมก็บอกว่าต้องกู้ ธนาคารแล้วแหละ ถึงตอนนี้แล้ว สรุปคือ เพื่อนหนอนกับลุงชิวไม่กล้ารับความเสี่ยงอีก เอ้าแล้วมันจะไปยังงัยว่ะ งั้นแบบนี้แบเดิมที่เคยทำมา ผมหาเองกู้เอง คนเดียว แต่ทุกคน ต้องออมาทำเต็มตัว แน่นอนผลตอบแทนก็น้อยลง เพราะเราต้องผ่อนธนาคารก่อน เพราะผมใช้หลักทรัพ ค้ำประกันเป็นที่ดิน มรดกอันน้อยนิด ผมยอมเสียสละ ทุกคนรับปาก และลุงชิวก็อกว่า เราจะไม่ยอมให้ กลายเป็นหนี้เสีย ไม่ยอมให้ผมเสียที่ดินอย่างแน่นอน เอาก็เอาถึงแม้รู้ว่าเป็นเพียงแค่ลมปาก แต่มาถึงจุดนี้แล้ว ตามนั้นครับทำเรื่องกู้ได้เงินเรียบร้อย และแล้ว วิกฤติการเมืองครับสบายใจ แฮ เลย เราก็เริ่มผลิตโปรดัค ซึ่งต้องใช้คน และจำเป็นต้องให้เพื่อนหนอนออมาช่วยแล้ว แน่นอน เราอยู่นสภาว่ะเสี่ยงมาก แต่เรากู้เงินมาแล้วไม่ทำ ก็สูญเปล่าเงินไม่งอก เราเชื่อและมีความหวัง สิ่งที่เกิดขึ้น คือเพื่อนหนอนและลุงชิวกลัวความเสี่ยง ซะงั้น เอ้าเจ็ยวแมว มากลัวรัยตอนนี้ว่ะ เพราะผมเชื่อว่าถ้าเรา สามคนร่วมมือกันแน่นนอนฝ่าวิกฤติครั้งนี้ได้แน่นอน สุดท้ายเพื่อนหนอนก็ออกจากงานมา ซึ่งผมดีใจมาก คิดว่าเพื่อนยังศรัทธาในแนวทางของเราจริงๆแล้วไม่เลย เพื่อนหนอนเริ่มรับงานมาทำเอง ทั้งที่ผมและน้องๆ ช่วยกันพยุงเพื่อให้องค์กรไปรอด มันไม่แฟร์เลย ก็ประชุมกันอีกรอบ แจ้งสถาน่ะการให้ทุกคนฟังว่าเวลานี้ทุกคนต้องทุ่มเทเวลาชีวิตเกือบทั้งหมดเพื่อให้เราไปได้ด้วยกัน แต่ก็เท่านั้นครับ ทุกคนเริ่มหาทางออกของตัวเอง เพื่อนหนอนและลุงชิวไม่กล้าสู้กลัวความเสี่ยงนเส้นทางนี้ เพื่อนหนอนก็ออกไปรับงานเองลุงชิวทำงานริษัทต่อไปลืมทุกสิ่งทุกอย่าง ลืมความหวังลืมศรัทธา ลืมคำพูด บางอย่างไป ร้อย่างเดียวว่าทำไปก็ได้เงินน้อย คิดอย่างเดียวว่าไม่รู้จะรอดหรือเปล่า แต่ผมไม่เคยคิดแบบนั้นผมเชื่อเสมอว่าคนเราถ้าสู้แล้วจงสู้ให้สุดระหว่างสู้อยู่อย่าได้คิดว่าจะแพ้หรือชนะจงทำให้สุดสู้ให้ถึงที่สุดสุดกำลังที่มี เพราะไม่มีใครล้มเหลวที่ล้มเหลวเพราะคุณล้มเลิกต่างหาก.....
ทุกวันนี้ผมกับน้องๆยังสู้ และพยุงหนี้สินที่เกิดขึ้น บนเส้นทางนี้เส้นทางที่เด็กหนุ่มสองคนกับรุ่นพี่คนนึงที่วาดไว้อย่างสวยงาม ในตอนนั้นทุกวันนี้เราต้องแบกรับภาระอีกหลากหลายที่เกิดขึ้น แน่นอนผมไม่ได้เรียกร้องอะไรจากใคร ผมถือซะว่า ผมเริ่มมาตั้งแต่ต้น และเคยคิดว่าเราเริ่มมาด้วยกันแต่จริงๆแล้ว ผลประโยชน์ มันนำหน้าอยู่ผมคิดไปเองว่าทุกคนคิดเหมือนผผมซึ่งเปล่าเลย ที่ทุกคนดูเหมือนศรัทธาในแนวทางเพราะเค้าคิดถึงประโยชน์ที่ได้รับเสียมากว่าเท่านั้นเองแต่สำหรับผม ารที่เกิดมาเป็นคนวันนึงก็ต้องตาย แต่ขอฝากรอยเท้าบนเส้นทงที่สร้างเองฝไว้บนโลกใบนี้เพื่อที่จะมีประโยชน์แก่คนรุ่นหลังต่อไป
จริงมีรายล่ะเอียดารก้าวข้ามปัญหาการเอาชนะอุปสรรควิธีคิดบวกอีกเยอะแยะที่อยากจะแชร์ไว้โอกาศหน้าน่ะครับ แสดงความคิดเห็นกันได้เต็มที่ ด่าผมก็ได้น่ะตามสาย แต่ถ้าไปมีประโยชน์เพียงน้อยนิดกัใครสักคนผมก็ภูมิใจแล้ว ว่าเส้นทางของผมเริ่มฝากไว้กัโลกในี้แล้ว
ความหวังศรัทธาอย่างเข้มข้น ที่สุดจะชนะทุกปัญหาทุกอุปสรรค
*** ทำธุรกิจกับเพื่อน จะเสียเพื่อนเจอมากับตัว ***
เรื่องนี้ มันเป็นเรื่องราวของคน 3 คน ซึ่งอยู่ในแวดวง อิเล็กทรอนิกส์ ผมจะขอตั้งชื่อตัวล่ะครทั้ง 3 คนดังนี้ (ไม่อยากพาดพิงถึงใคร)
1. อาทิตย์ คือตัวผมเอง
2. หนอน คือเพื่อนผมสมัยเรียนด้วยกันตอน ปวส
3. ลุงชิว รุ่นพี่ร่วมบริษัท(ตอนทำงานริษัทอยู่ก่อนออกมาทำกิจการส่วนตัว)
มาเริ่มกันเลย ผม นายอาทิตย์ เป็นเด็ก ตจว. ที่เข้ามาเรียนอยู่ที่ กทม. เป็นเพื่อนกับนายหนอน ซึ่งนายหนอนจริงๆแล้วเป็นคนจังหวัดเดียวกันกับผม แต่มารู้จักกันที่ กทม นี่แหละเรียนห้องเดียวกัน ผมและนายหนอนก็สนิทกันพอสมควรเพราะสมัยเรียนก็เช่าบ้านอยู่ด้วยกัน มีหลายอย่างคล้ายๆกันอยู่ด้วยกันได้ อ่ะมาเข้าเรื่องดีกว่าย้อนไปมากเดี๋ยวยาว
หลังจากจป.ตรี ก็แยกย้ายกันทำงานหาประสการณ์ันไประยะหนึ่ง ผมซึ่งมีเป้าหมายชัดเจนตั้งแต่วันแรกที่เข้ามมา กทม. คือจะหาโอกาศใช้ความรู้ เพื่อเลี้ยงชีพให้ได้ แน่นอนการทำงานริษัท มันไม่ใช่คำตอบ ซึ่งจริงแล้วคนไทยส่วนใหญ่ชอบสอนลูกว่าให้ตั้งใจเรียนจะได้ทำงานในบริษัทใหญ่ๆ แหะ สอนให้เป็นลูกจ้างตั้งแต่เด็กกันเลยทีเดียวโชคดีที่ พ่อแม่ผมไม่เคยสอนแบบนั้น หลังจากทำงานในบริษัทแห่งหนึ่ง เออลืมเล่าไป ตั้งแต่สมัยเรียนผมรับงานมาทำเป็นฟรีแลนช์อยู่แล้ว ระหว่างทำงานก็รับงานอยู่เหมือนเดิม ซึ่งรายได้มากกว่าเงินเดือนเสียอีก แต่ที่ทำงานริษัทเพราะอยากเรียนรู้ระบบ เพราะผมจบสายวิศวะ ไม่ค่อยถนัดการบริหาร พอถึงจุดๆนึง ทุกอย่างมันอิ่มตัว เสียงเรียกร้องที่ดังในหัวใจมันเริ่มดังขึ้นได้เวลาออกมาสู่ความเป็นจริงนเส้นทางของตัวเองแล้ว ในขณะนั้นเองได้รู้จักกับลุงชิว และได้สนิทกัน ฟังแกพูดอยู่ระยะหนึ่งก็สัมผัสได้ว่าอุดมการณ์ คล้ายๆกัน ก็เล่าแผนการของผมให้ฟัง ลุงชิวบอกว่าเอาด้วย 555สนุกแล้ว ขนพองครับรู้สึกพลังเกินร้อย แผนการที่คิดมีคนขอร่วมทางด้วยแสดงว่าเราไม่ได้คิดไปเอง ว่าแผนเราดี คริๆ ต่อเลยแผนการนี้จริงๆแล้วผมคิดตั้งแต่สมัยเรียน และได้คุยกับ เพื่อนหนอนไว้แล้ว แน่นอนผมได้โทรติดต่อเพื่อนหนอน พอเพื่อนรับสายเท่านั้นแหละฮาครับ เพื่อนบวชอยู่ ไม่รู้มาก่อนเพราะตั้งแต่จบ ปวส ก็ไม่ค่อยได้เจอเพราะเรียนกันคนล่ะที่ เอางัยล่ะทีนี้ ตัดสินใจขับรถ ไปตจว. เล่าเรื่องรถหน่อย ฮา ครับ ผมเข้าทำงานบริษัท 2 เดือน ซื้อรถเลย คนในบริษัทเข้าใจว่า ผมได้เงินเดือนเยอะแน่ๆ มีทั้งคนอิจฉา และอีกหลายรูปแบ เพราะเพียงลำพังเงินเดือนไม่น่าจะผ่อนไหว เงินที่ทำงานข้างนอกล้วนๆ 8โมงเช้า ถึง 5 โมงเย็นทำงานริษัท 2 ทุ่ม ถึง ตี 3 ทำงานนอกเหนื่อมาก ต่อๆ พอแล้วเรื่องรถเดี๋ยวยาว ผมขับรถไปตจว. ไปหาเพื่อนหนอนที่เป็นพระอยู่ตอนนั้น ก็ได้คุยกันว่าจำแผนที่เคยล่าให้ฟังสมัยเรียนได้มั๊ย เพื่อนหนอนบอกจำได้ก็ถามต่อว่าสึกแล้วจะไปทำอะไรต่อ เพื่อนหนอน บอว่าคงทำงาน ตจว. นี่แหละ ได้โอกาศ ครับเอาว่ะ ถามตรงๆเลย จะทำด้วยกันมั๊ย เพื่อนหนอนบอกจะเริ่มยังงัยไม่มีทุนน่ะ ผมก็ได้โอกาศเล่ากระวนการให้ฟังโดยทันที จะเล่าให้ฟังคร่าวๆน่ะ ผมและลุงชิวทำงานบริษัทเดียวกัน อยู่แล้ว ผมจะออกมาลุยปูรากฐาน ก่อนโดยที่จะให้เพื่อนหนอนเข้าไปทำงานตำแหน่งที่ผมทำอยู่ โดยจะฝากเข้ากับหัวหน้าโดยมีลุงชิว สนับสนุน ซึ่งสนิทกับหัวหน้าอยู่แล้ว ต้องบอกก่อนเลยว่าเพื่อนหนอนจริงๆเก่งอยู่แล้วถึงไม่ฝากเข้าก็เข้าได้อยูแล้ว ผมจะออกมาลุยหางานแนวหน้าโดยให้ลุงชิว และเพื่อนหนอนเป็นทีมเสริมมาช่วยนอกเวลางาน เริ่มสนุกแล้วใช่มั๊ย .....
สุดท้ายเพื่อนหนอนก็เอาด้วยและเริ่มทำตามแผน ช่วงแรกดีมากครับเหนื่อยกันสุดติ่ง ทุกคนมีพลังมีเป้าหมายศรัทธาในแนวทางกันอย่างเปี่ยมล้น แผนการต่อไป คือ เพื่อนหนอนจะเป็นคนที่จะออกมารายต่อไปที่ทำอย่างนี้เพราะเราทุนน้อย เราต้องมั่นใจจริงๆว่าเงินที่เข้ามาเลี้ยงทุกคนได้ถึงจะออกมากันเต็มตัว แต่สุดท้ายแผนการ ก็ต้องขยัเวลาออกไป เพราะ น้ำท่วม กทม. ทุกอย่างเริ่มวิกฤติ แต่ผมเป็นคนที่มุ่งมั่นในเป้าหมายและศรัทธานแนวทางเป็นอย่างมากและเชื่อเสมอว่า อุปสรรคและปัญหาทุกอย่างคือค่าใช้จ่ายที่จำเป็นต้องจ่ายในการเดินทางสู่ความสำเร็จ และเชื่ออีกว่า คนเราฝันจะเป็นอะรก็ได้ใหญ่ขนาดใหนก็ได้ เพียงแค่หาวิธีการให้ไปถึงฝันให้เจอ ซึ่งเรามีเราเจอมันแล้ว ต่อเลยเราก็ได้คุยกันแล้วก็เริ่มวางแผนใหม่ ขยับเวลาไปอีกหลังจากนั้น เราเริ่มแย่ อีกครั้งหลังจาน้ำท่วม งานเงียบเลยทีเดียว การเมืองบ้าง อะไรอีกเยอะแยะมีผลหมด เราเริ่มมีหนี้สิน เพื่อนหนอนและลุงชิวแรงศรัทธาเริ่มลด ตอนนั้นผมสัมผัสได้ แน่นอนคือสิ่งที่ผมทำเป็นอันดับแรก คือสร้างฝันกำลังใจขึ้นมาให้ได้ ช่วงนั้นเหนื่อยมากทำทุกวิถีทาง ไม่ขอลงรายล่ะเอียดน่ะ แต่ผมสามารถปลดหนี้สินประมาณ แปดแสน ภายใน สามเดือนในปีถัดมา ทุกคนพลังเต็นร้อย เริ่มมีผู้ร่วมอุดมดารณ์เข้ามาเพิ่มเติมนั้นคือรุ่นน้องที่ทิ้งความมั่นคงและเงินเดือน มาร่วมอุดมการณ์ ละสิ่งหนึ่งที่ผมพูดกับ น้องคือ พี่ยังไม่มั่นคงทางรายได้สักเท่าไหร่ แต่พี่สัญญา ว่าพี่ไม่มีวันหยุดเดินบนเส้นทางนี้แน่นอน นอกจากพี่ตายไปเท่านั้น หลังจากนั้นเราก็สนุกกับการทำงาน ทุกอย่างกำลังเป็นไปได้สวย แน่นอน ผมก็ได้บอกเพื่อนหนอนกับลุงชิวว่าได้เวลา แล้วที่เราจะมาร่วมทางกันอย่างเต็มที่ แหะๆ คราวนี้และสนุกแล้ว เวลาที่ผ่านมาทำให้ฐานเงินเดือน ของเพื่อนหนอนและลุงชิวสูงขึ้นซึ่งการออกมาทำเต็มตัวกับผมนั้นหมายความว่ารายได้ลดลง เงินอ่ะน่ะ ในแววตาเพื่อนหนอนและลุงชิว เริ่มไม่เห็นประกายของควาหวัง เหมือนเมื่อก่อน ซึ่งเป็นเพราะ เงิน คำเดียว ผมรู้สึกเสียใจ มันไม่ง่ายเลยที่ผ่านมากว่าผมจะปลุกปั้นเป็นหนี้สิน สร้างรากฐานมาถึงขนาดนี้เพียงเพื่ออยากให้เพื่อนหนอนและลุงชิว ได้ออกมาร่วมทางร่วมสร้างให้เร็วที่สุดแน่นอนครับทุกอย่างที่ผ่าผมแบบกรับทั้งหมด เพียงเพื่ออยากให้ทุกคนทำงานให้เต็มที่ ไม่ต้องมาเคลียดกัน อ่ะๆไม่เป็นรัย สร้างฝันำังใจกันอีกรอบ โดยประชุมกันหารือแนวทางกัน ก็ได้ข้อสรุปว่าเราต้องมีรายได้ที่เข้ามาอีกทางทุเดือน สรุปคือการสร้างโปรดัคเครื่องมือทำเงิน ไม่ขอลงรายล่ะเอียดน่ะว่าคืออะไร แต่สามารถทำเงินให้เราสม่ำเสมอให้เราทุกเดือน แต่เดี๋ยวก่อน ทำโปรดัคต้องมีทุนงัย 555 เอามาจากใหนหล่ะ พอมาถึงจุดนี้จุดเคร่งเคลียดอีกแล้ว เพราะเพื่อนหนอนกับลุงชิว บอกว่าไม่มีทุน ผมก็บอกว่าต้องกู้ ธนาคารแล้วแหละ ถึงตอนนี้แล้ว สรุปคือ เพื่อนหนอนกับลุงชิวไม่กล้ารับความเสี่ยงอีก เอ้าแล้วมันจะไปยังงัยว่ะ งั้นแบบนี้แบเดิมที่เคยทำมา ผมหาเองกู้เอง คนเดียว แต่ทุกคน ต้องออมาทำเต็มตัว แน่นอนผลตอบแทนก็น้อยลง เพราะเราต้องผ่อนธนาคารก่อน เพราะผมใช้หลักทรัพ ค้ำประกันเป็นที่ดิน มรดกอันน้อยนิด ผมยอมเสียสละ ทุกคนรับปาก และลุงชิวก็อกว่า เราจะไม่ยอมให้ กลายเป็นหนี้เสีย ไม่ยอมให้ผมเสียที่ดินอย่างแน่นอน เอาก็เอาถึงแม้รู้ว่าเป็นเพียงแค่ลมปาก แต่มาถึงจุดนี้แล้ว ตามนั้นครับทำเรื่องกู้ได้เงินเรียบร้อย และแล้ว วิกฤติการเมืองครับสบายใจ แฮ เลย เราก็เริ่มผลิตโปรดัค ซึ่งต้องใช้คน และจำเป็นต้องให้เพื่อนหนอนออมาช่วยแล้ว แน่นอน เราอยู่นสภาว่ะเสี่ยงมาก แต่เรากู้เงินมาแล้วไม่ทำ ก็สูญเปล่าเงินไม่งอก เราเชื่อและมีความหวัง สิ่งที่เกิดขึ้น คือเพื่อนหนอนและลุงชิวกลัวความเสี่ยง ซะงั้น เอ้าเจ็ยวแมว มากลัวรัยตอนนี้ว่ะ เพราะผมเชื่อว่าถ้าเรา สามคนร่วมมือกันแน่นนอนฝ่าวิกฤติครั้งนี้ได้แน่นอน สุดท้ายเพื่อนหนอนก็ออกจากงานมา ซึ่งผมดีใจมาก คิดว่าเพื่อนยังศรัทธาในแนวทางของเราจริงๆแล้วไม่เลย เพื่อนหนอนเริ่มรับงานมาทำเอง ทั้งที่ผมและน้องๆ ช่วยกันพยุงเพื่อให้องค์กรไปรอด มันไม่แฟร์เลย ก็ประชุมกันอีกรอบ แจ้งสถาน่ะการให้ทุกคนฟังว่าเวลานี้ทุกคนต้องทุ่มเทเวลาชีวิตเกือบทั้งหมดเพื่อให้เราไปได้ด้วยกัน แต่ก็เท่านั้นครับ ทุกคนเริ่มหาทางออกของตัวเอง เพื่อนหนอนและลุงชิวไม่กล้าสู้กลัวความเสี่ยงนเส้นทางนี้ เพื่อนหนอนก็ออกไปรับงานเองลุงชิวทำงานริษัทต่อไปลืมทุกสิ่งทุกอย่าง ลืมความหวังลืมศรัทธา ลืมคำพูด บางอย่างไป ร้อย่างเดียวว่าทำไปก็ได้เงินน้อย คิดอย่างเดียวว่าไม่รู้จะรอดหรือเปล่า แต่ผมไม่เคยคิดแบบนั้นผมเชื่อเสมอว่าคนเราถ้าสู้แล้วจงสู้ให้สุดระหว่างสู้อยู่อย่าได้คิดว่าจะแพ้หรือชนะจงทำให้สุดสู้ให้ถึงที่สุดสุดกำลังที่มี เพราะไม่มีใครล้มเหลวที่ล้มเหลวเพราะคุณล้มเลิกต่างหาก.....
ทุกวันนี้ผมกับน้องๆยังสู้ และพยุงหนี้สินที่เกิดขึ้น บนเส้นทางนี้เส้นทางที่เด็กหนุ่มสองคนกับรุ่นพี่คนนึงที่วาดไว้อย่างสวยงาม ในตอนนั้นทุกวันนี้เราต้องแบกรับภาระอีกหลากหลายที่เกิดขึ้น แน่นอนผมไม่ได้เรียกร้องอะไรจากใคร ผมถือซะว่า ผมเริ่มมาตั้งแต่ต้น และเคยคิดว่าเราเริ่มมาด้วยกันแต่จริงๆแล้ว ผลประโยชน์ มันนำหน้าอยู่ผมคิดไปเองว่าทุกคนคิดเหมือนผผมซึ่งเปล่าเลย ที่ทุกคนดูเหมือนศรัทธาในแนวทางเพราะเค้าคิดถึงประโยชน์ที่ได้รับเสียมากว่าเท่านั้นเองแต่สำหรับผม ารที่เกิดมาเป็นคนวันนึงก็ต้องตาย แต่ขอฝากรอยเท้าบนเส้นทงที่สร้างเองฝไว้บนโลกใบนี้เพื่อที่จะมีประโยชน์แก่คนรุ่นหลังต่อไป
จริงมีรายล่ะเอียดารก้าวข้ามปัญหาการเอาชนะอุปสรรควิธีคิดบวกอีกเยอะแยะที่อยากจะแชร์ไว้โอกาศหน้าน่ะครับ แสดงความคิดเห็นกันได้เต็มที่ ด่าผมก็ได้น่ะตามสาย แต่ถ้าไปมีประโยชน์เพียงน้อยนิดกัใครสักคนผมก็ภูมิใจแล้ว ว่าเส้นทางของผมเริ่มฝากไว้กัโลกในี้แล้ว
ความหวังศรัทธาอย่างเข้มข้น ที่สุดจะชนะทุกปัญหาทุกอุปสรรค