เรื่องก็มีอยู่ว่า....เรากับแฟนคบกันมา 10 ปี คบกันตั้งแต่ ม.3 (อายุราวๆ15 ขวบ ปัจจุบันเรา 25 ปีบริบูรณ์ละค่ะ) แต่เราเลิกกันมา 1 ปี 4 เดือนแล้ว ตอนนี้ก็ยังรู้สึกว่ายังลืมเค้าไม่ได้ คือเราก็ไม่ถึงขนาดอยู่ไม่ได้ จะเป็นจะตายอะไร เรายังใช้ชีวิตประจำวันได้ปกติ โชคดีที่เรามีครอบครัว เพื่อน และคนที่ดีกับเรารอบข้าง คือตอนเลิกกันเราเลิกกันทางโทรศัพท์ค่ะ เราไปทำงานที่กทม. ละตอนนั้นเค้าก็อยู่บ้านที่ตจว. เราอยู่จว.เดียวกันค่ะ วันที่เลิกกันคือคืนก่อนเราจะเริ่มทำงาน โคตรแย่เลยเนอะ เหตุผลอะหรอ ทุกวันนี้เราก็ยังตอบไม่ได้เลย ในเหตุผลนั้น...เราว่ามันคงสะสมมามั้ง เค้าเป็นผู้ชายคนเดียวที่เราเคยอยากฝากชีวิตไว้ด้วย ด้วยความที่เรารุ่นเดียวกัน เราคุยกับเค้าได้ทุกเรื่อง เพื่อน ครอบครัว ทุกปัญหาเค้าอยู่ข้างๆเราเสมอ เราเคยบอกกับตัวเองว่า ผู้ชายที่เรารักรองจากพ่อ ก็คือ"เค้า"นี่แหละค่ะ ก่อนหน้าที้จะเลิกกัน เราเคยจับได้ว่าเค้ามีคนอื่น แต่เราก็ให้อภัยค่ะ เพราะโดยปกติเค้าไม่เคยนอกใจเราเลย(หรือนอกแต่ไม่รู้) แต่ครั้งนั้นเป็นครั้งแรกที่จับได้ เค้าก็บอกแค่คุยอะไรแบบนี้ ก็เคลียร์กันจบไป แต่เราอาจจะแบ่บย้ำคิดย้ำทำ ไม่จบ เค้าคงเบื่อมากๆ ทำไงได้. เราพยายามที่สุดแล้ว...
เค้าบอกเลิกเราเพราะเพื่อนเราเห็นเค้าจูงมือผญในผับแห่งหนึ่ง เราก็เลยถามเพื่อนๆเค้าก่อนว่าใช่มั้ย เพื่อนผญ ก็แบ่บจำไม่ได้กัน สุดท้ายเราก็ถามเค้าดีๆนะ ว่าใคร แค่อยากรู้ บอกมาเหอะ อาจจะเจอกันในผับ แค่บอกมา เค้าก็บอกไม่มี ก็บอกไม่มีไง ละเค้าก็บอกเลิกกันเหอะ เบื่อ เหนื่อย เบื่อทุกอย่าง เราได้แต่ร้องไห้ละถามว่าทำไม ทำไม เค้าก็บอกว่าเราต้องอยู่ได้ เค้าก็ไม่ได้ทำมันง่ายๆหรอก แต่ก็ต้องทำ คือฟิลเราตอนนั้นก็แบ่บโอเค..คือเราไม่ได้ผิดอะไร นอนร้องไห้ทั้งคืน ก็ไม่ได้คุยกันต่อ..

วันต่อมา..เราตื่นเช้ามา รวบรวมความเข้มแข็งทั้งหมดไปทำงาน ละทำตัวปกติทุกอย่าง เราว่าเราควรเข้มแข็งมากๆ เราไม่คิดจะโทรไปง้อค่ะ เพราะสิ่งที่เค้าพูดออกมามันทำให้เรารู้สึกว่าเราพอเถอะ เราก็ใช้ชีวิตไปค่ะระหว่างที่อยู่กทม.เราได้เพื่อนที่ดีมากๆ อยู่ข้างๆเรา เราก็โสดแล้วอะเนอะ อิสระ ก็ไปเที่ยว ไปไหนก็ไปหมด ไปกับเพื่อน ที่ทำงานบ้าง เราพยายามอยู่กับทุกวันให้มีความสุข เอาเป็นว่าตั้งแต่เลิกกันมา น้อยครั้งที่เรามีโอกาสได้เจอ ได้คุยกัน แต่เพื่อนเรากับเค้าก็สนิทกัน เค้าก็จะมาถามสารทุกข์สุกดิบจากเพื่อนของเราตลอด(แต่ไม่มาถามเรานะ) ในใจอะหรอ ก็เหมือนจะดีใจที่ยังห่วง แต่บางทีก็คิดนะเวลา 10 ปีมันไม่มีค่าพอ ที่จะยอมเสียหน้ามาถามจากเราเองบ้างเลยหรอ แต่ไม่เป็นไรค่ะ บางครั้งเรายอมเสียหน้าทักเค้าไปก่อน ว่าเค้าเป็นยังไง เราคุยกันได้นะคะ เค้าก็ถามเราว่าเป็นยังไงบ้าง นู่นนี่นั่น....ก็แค่นั้น คือตอนนี้ เค้ามีคนใหม่แล้ว แต่คือเราไม่มีไงคะ เราไม่ใช่คนหน้าตาสวย เริ่ดเลอไรมากมาย แต่ก็พอจะมีคนเข้ามาจีบบ้าง เราเจอทั้งแบบ" สุด" และ "ดีสุด" ค่ะ คือต้องขอบคุณแฟนเก่าเรานะคะ ที่เค้าให้ประสบการณ์ครั้งใหญ่กับเรา ได้มองโลกกว้าง แบบกว้างมาก เมื่อก่อนเรามีความคิดว่าเค้าจะเป็นคนแรกและคนสุดท้ายของเรา แต่วันนี้เราโตขึ้น เรียนรู้ละค่ะ ว่าคำว่าตลอดไป...ไม่มีจริง มีแค่วันนี้เท่านั้น ....

ตอนนี้เรากลับมาอยู่ที่บ้านแล้วค่ะ เราเตรียมใจไว้แล้ว ว่ายังไงก็ต้องเจอเค้า เจอเค้าอยู่กับคนอื่น ที่ๆเราเคยอยู่ด้วยกัน มันก็ไม่ใช่เราต่อไปแล้ว เพราะตอนแรกที่เลิกกัน ก็คือเราไปอยู่ที่อื่นพอดี อาจจะไม่ต้องเห็น ไม่ต้องมาใกล้ๆขนาดนี้ เราเคยมีโอกาสคุยกับเค้า เค้าบอกกับเราว่า เค้าไม่มีวันลืมหรอก ความคิดถึง ความห่วงใยยังมีให้เสมอ เราได้ยินแบบนั้นเราก็ดีใจนะ แต่มันก็แค่นั้นจริงๆ.... เราบอกเค้าเสมอว่า เค้ายังคงเป็นสิ่งที่ดีที่สุดในชีวิต เค้ามีความสุขเราดีใจด้วย ตอนคบกันอาจจะไม่เข้าใจเค้า ขอชดใช้ด้วยการเข้าใจเค้าตอนนี้ ✌️ ยอมรับเลยค่ะว่าเราผิดหวังงมาก บางทีอยากจะเกลียดเค้า ทำไมทำกับเราแบบนี้ได้. แต่สุดท้ายเราเลือกที่จะจำแต่สิ่งดีๆที่เค้าทำให้ มันมากมายกว่านั้นจริงๆค่ะ

เอาจริงๆมีคนเข้ามาพร้อมจะเริ่มต้นใหม่กับเรานะคะ บางทีก็ดี๊ดี เข้าใจเราทุกอย่าง ในสิ่งที่เราเป็น แต่สุดท้ายเราเองค่ะ เราไม่รู้นะว่าเราไม่เปิดใจ ลืมแฟนเก่าไม่ได้ หรือยังไม่เจอคนที่ใช่จริงๆ เรารอเค้าอยู่? เราต้องการอะไร เราเหงานะ แต่พอจะมีแฟนจริงๆเราก็ไม่อยากมีอะ หรือเพราะเราโสดนานไป เรารู้สึกว่าเรามีความสุขกับการอยู่คนเดียวตอนนี้ อิสระ อยากทำไรทำ แต่มันแค่เหงา..บางทีเราก็อยากจะมีใครซักคนคอยห่วงเรา ดูแลเราเหมือนกันนะคะ แต่เราก็ไม่มี....


เห้ออ...😔 บางทีเราก็เบื่อตัวเองนะที่ต้องเป็นแบบนี้ ที่ผ่านมาถึงเราจะคุยกับใครกี่คน สุดท้ายแล้ว ความรู้สึกสุดท้ายคือ คิดถึงเค้า  เค้าคือความรักของเรา และตอนนี้เค้ายังคงเป็น"ความรัก"ของเรา แต่ไม่ใช่ในรูปแบบเดิม แล้ว  เราไม่ได้อยากจะลืมเค้าเลยค่ะ เพราะทุกความทรงจำของเรามันน่าจดจำที่สุด  แต่เราอยากก้าวไปในนจุดที่พอๆกับเค้า ได้เหมือนที่เค้าทำอยู่ ไม่ใช่อยู่ข้างหลังเค้าซะเยอะขนาดนี้ ....



🙏🙏ขอบคุณทุกคนที่อดทนอ่านเรื่องของเราจนจบนะคะ🙏🙏
เราแค่อยากแชร์และระบายในสิ่งที่เราไม่สามารถพูดมันได้ เราอยากเป็นกำลังใจให้ทุกคนที่กำลังรู้สึกแบบเรานะคะ เราขอเป็นกำลังใจให้ตัวเองด้วย
เราเชื่อว่ามันจะต้องดีขี้นค่ะ เวลาจะช่วยเรา แต่มากน้อย มันอยู่ที่แต่ละคนอะเนอะ เราอยากบอกเค้าค่ะ"ขอให้มีความสุขมากๆเราอยู่ตรงนี้ ไม่มีวันไหนที่เราลืมเค้าเลย ขอบคุณระยะเวลา 10 ปีที่มีค่าที่สุดในชีวิต สำหรับเราแล้ว ถึงแม้วันนี้เค้าจะทำให้เราผิดหวัง ร้องไห้ เสียใจมากแค่ไหน แต่เมื่อเอามาเทียบกันแล้ว เค้าทำให้เรามีรอยยิ้มและความสุขมากกว่าค่ะ ขอบคุณนะคะสำหรับทุกอย่าง...ขอโทษสำหรับสิ่งที่เค้าเคยทำผิดพลาด มีหลายสิ่งที่อยากจะแก้ไข อยากจะทำให้ อยากจะเข้าใจ แต่ตอนนี้ไม่มีโอกาสแล้ว...ไม่เป็นไรนะ ทุกความทรงจำของเรามีค่าเสมอค่ะ ไม่มีใครรับรู้ความรู้สึกนี้ได้...แต่เธอคงรับรู้มันได้ ไม่เคยเสียใจที่ได้รักเธอ.... ดีใจที่เธอเคยเป็น"ที่รัก" ของเค้า ถ้ายังมีโอกาส ยังคงอยากเรียกเธอว่า"ที่รัก"  💞