หม่อมแม่ของเจ้าของกระทู้(คือศัพท์ที่ใช้เรียกเล่นเป็นประจำ) เป็นบุคคลที่ดุมากในความทรงจำ เจ้าอารมณ์ร้อน คือคนกลัวทั้งหมู่บ้านอ่ะ ตอนเด็กจำได้โดนตีทีนี้ร่างแทบพัง คือเด็กๆเราเป็นเด็กตัวเล็กทำผิดทีแม่เอาไม้แขวนเสื้อกำรวมกัน เป็นสิบ ไม้หักไม่คบไม่หยุดตี แต่เราเป็นเราได้ทุกวันนี้ก็ต้องยกเครดิตให้เลยนะ แม่สนับสนุนทุกอย่างที่เราอยากทำ อยากเรียนดนตรีไทย รำไทย อ่ะไปเรียน ไม่เคยบังคับ แต่ในนั้นก็จะมีข้อแม้แฝงเล็กเช่น ตอนเด็กเรียนขิม แล้วอยากมีเป็นของตัวเอง ไปขอให้ซื้อให้ แม่ยังไม่ซื้อนะ บอกเล่นได้ 5 เพลงจะซื้อให้ ทีนี้เอาไงละ ตั้งใจเลยสิ จนได้ 5 เพลง แล้วก็ซื้อให้ คือเหมือนป้องกันการได้ไรมาแล้วเบื่อง่ายๆอ่ะ

แม่ไม่เคยว่าเรื่องการอ่านการ์ตูนไร้สาระ แปลกใช่ม่ะ เราอ่านการ์ตูนพวกขายหัวเราะ มหาสนุก หนูหิ่นมาแต่เด็ก คนอื่นเห็นก็บ่นนะ แบบทำไมให้ลูกอ่านการ์ตูนโตไปเดี๋ยวติดการ์ตูนหรอก แม่บอกอย่างน้อยมันก็ได้อ่านหนังสือ ดีกว่าอ่านหนังสือไม่ออก แล้วเราก็เป็นจริง คือสามารถอ่านหนังสือได้เร็วกว่าเด็กวัยเดียวกัน แทบอ่านลายมือผู้ใหญ่ที่เขียนหวัดๆ ได้อย่างง่าย  และติดนิสัยรักการอ่านจนโต คือไปนั่งไหนนานๆ มีหนังสือให้อ่านก็นั่งได้แระ

อีกอย่างคือแม่จะสอนให้เรียนรู้ที่คิดเองไม่เคยก้าวก่าย แบบเราเล่าว่าอย่างนู้นอย่างนี้นะ แม่ก็รับฟังและถามว่าเราคิดว่าไง ถึงแม้สิ่งที่เราทำอาจส่งผลไม่ดีแม่ก็จะให้เราทำก่อน ให้เราเห็นเอง เราโตได้ด้วยความคิดตัวเองและแรงสนับสนุนจากที่บ้าน แม่สามารถปล่อยให้เราอยู่คนเดียวได้ตั้งแต่เด็ก อยากทำไรไปไหนไป อย่างเรา ม.ปลาย เราก็เอาแระหาเรื่องไปต่างจังหวัด ขึ้นเหนือไปคนเดียว แม่ก็ปล่อย แต่ข้อแม้คือ โทรหาทุกวัน แม่บอกอย่างน้อยได้รู้ว่ามีชีวิตมั้ย ถ้าตายก็รู้ว่าควรไปหาศพที่ไหน ไม่ต้องวุ่นวายตามหานาน

**เดี๋ยวมาต่อนะเรื่องของแม่มีเล่าอีกเยอะ 55 (ขอเผาแม่ตัวเอง)