เรามีเพื่อนอยู่คนหนึ่ง เค้าเป็นเพื่อนรุ่นน้อง พูดได้เลยว่าสนิทกันมาก สนิทกันเร็วมาก ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด ตัวติดกันตลอกเวลา
มีอะไรก็ปรึกษากันตลอดจนบางครั้งคิดว่าถ้าเสียมันไปจะอยู่ยังไง มันเหมือนเป็นคนในครอบครัวของเราเลย
เวลามีปัญหามันก็จะคอยโทรปลอบใจ คอยอยู่เป็นเพื่อนตลอดเวลา มันเป็นมากกว่าแฟนเราอีก คือเรารักมันมากกว่าในบรรดาคนสนิททุกคน
แต่พอมาวันหนึ่งเราทักมันไปมันตอบเออกลับมา ตอนนั้นความรู้สึกแย่มาก
แล้วพอดีวันนั้นเรามีปัญหากับทางบ้าน ปกติเราจะปรึกษามัน แต่เราก็เลือกเก็บไว้คนเดียว จะโทรไปก็ไม่กล้า
แล้ววันเดียวกันเพื่อนเรามันก็มีปัญหาแล้วมันก็ตั้งตัสในเฟสเราเห็นเเล้วก็ไลค์แล้วกดเข้าไปในข้อความจะถาม แต่ก็ไม่ได้ถาม
เลยกลายเป็นอ่านไม่ตอบ มันก็คงโกธรเรามากเหมือนกันที่เราทิ้งให้มันเจอปัญหาคนเดียว แล้วพอเราเจอกันที่โรงเรียนต่างคนต่างไม่ทัก
แต่เราก็ห่วงมัน เราก็ไปถามอาจารย์ที่ปรึกษามันว่าช่วงนี้มันเป็นไงมั่ง แต่พอกลับมาบ้านเราก็ไปคุยกับมัน แล้วมันก็หาว่าเราเมินมันที่โรงเรียน
ต่างคนต่างโทษกันแล้วเราก็ประชดกันหนักมากจนเราคิดว่าคงจบแล้วความเป็นเพื่อนกัน
วันต่อมาเรามาเคลียกันแต่วันนั้นคือเรามีแต่อารมณ์จนเราหลุดคำที่เราไม่ควรพูด จึงเป็นสาเหตุที่หนักว่าเดิม
ยิ่งเราพยายามทำให้ดีขึ้น แต่มันกลับแย่ลง เราก็ไปขอโทษมัน แต่มันก็ไม่ต้องการคำขอโทษ
เรามารู้ว่ามันโกธรที่เราทิ้งมันเจอปัญหาคนเดียว ที่เราไม่ได้อยู่ข้างมันในวันที่มันต้องการเรา
เพระปกติเราจะอยุ่ข้างมันตลอดเวลามีปัญหา สุดท้ายเรื่องก็จบด้วยความไม่เข้าใจ ความสัมพันธ์ก็จบลงด้วยการตัดความเป็นเพื่อน
เราเสียใจมากเพราะเรารักมันมาก เราก็ไม่รุ้จะทำยังไงให้กลับไปเป็นแบบเดิม เราอยากกลับไปสนิทกันแบบเดิม แต่เหมือนมันไม่ต้องการ
มันบอกว่าพังหมดแล้ว แต่เราเสียดายความสัมพันธ์ดีๆมาก เราเสียใจท่ต้องเสียมันไปเพราะเราหาเพื่อนแบบมันไม่ได้อีกแล้ว
อีกอย่างเราห่วงมันมากเพราะมันไม่เคยเจออะไรคนเดียว เราอยากกลับไปเป็นแบบเดิมเราควรทำไงดี เราเครียดมาก