เป็นเพื่อนตอน ม. ปลาย เราเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่ ม.1 สนิทกันตอน ม. 2 รวมๆแล้วก็ 7 8 ปี เราสนิทกันที่สุดคะ ไปไหนมาไหนทำอุไรจะรู้กันหมด ปรึกษากันตลอดทุกเรื่อง แต่พอขึ้น มหาลัย เริ่มห่างกัน เขาจะเป้นฝ่ายเงียบไม่ค่อยทัก เราต้องค่อยทักไปเสมอ ถึงจะได้คุยกัน เรารุ้สึกว่าทำไมพอห่าง ความสัมพันธ์ก็ห่าง แต่ก็มีไปเที่ยวด้วยกันบ้าง. ที่นี้ความน้อยใจมันตรงที่ เมื่อวันจันทร์เราโดนรถชนใช่ม่ะ มือก้พอขยับได้บ้างเราก้รุปขา ที่โดนพัน ขึ้นตัสประมาณว่า อย่างกะมัมมี่ เอาแบบขำๆ เออ ก้มีคนนุ้นคนนี้มาแสดงความคิดเห้นทีนี้ เพื่อนเราก็มา กดไลค์ ที่เราลงรุปก้กะจะบอกเพื่อนเป้นนัย 5555  อ่า เราก้เห้นเขากดไลค์ก้คิดว่าจะห่วงเราถามเราว่าเป้นไงบ้าง ผลสุดท้ายไม่มีแม้แต่คำทักทายเลย เราก้เลยน้อยใจ เราแคร์เขาที่สุด เราห่วงเขาเวลาเขามีปันหา เราห่วงเขาเวลาเขาเป้นอะไร แต่เขากลับไม่ห่วงเราเลย เสียใจนะ เพื่อนสนิทกัน อย่างน้อยน่าจะทักกันบ้าง มีแต่เพื่อนที่เรามองข้าม มาทักมาถามว่าเป้นไงบ้าง  บางทีเราคงคิดฝ่ายเดียวมั้ง ว่าเขาคือเพื่อนสนิทแต่เขาอาจไม่คิดว่าเราคือเพื่อนสนิท เราก้ปลงได้ล่ะ เพราะตอนนี้เขาก้มีปันหาที่แบกรับไม่ไหวเหมือนกัน เราจะพยายามไม่คิดมาก คิดเสียว่าคนบนโลกนี้อาจเป้นแบบเราอีกเยอะ 5555555
#ถ้าพิมพ์ผิด อ่านไม่ถนัดขออภัยด้วยนะคะ พอดีพิมพ์ในมือถือ