[ระหว่างทางกลับ]
ณ ป้ายรถโดยสารประจำทางหน้าห้างสรรพสินค้า central world ในขณะที่ตัวผมกำลังนั่งรอรถโดยสาร เบื้องหน้าป้ายรถโดยสาร มีผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่ง เปิดเพลงยืนเต้นไปมาตรงริมขอบฟุตบาท ราวกับคนบ้าในสายตาผู้คนที่เดินผ่านไปมา บ้างเห็นเธอเป็นตัวตลก บ้างก็เห็นเป็นคนสติไม่สมประกอบ บ้างก็ว่าจะเป็นขอทาน สารพัดความนึกคิดของผู้คนมากมายเหล่านั้น แต่ในความคิดผมมันไม่ใช่ เธอเต้นโดยที่ไม่สนใจว่าผู้คนเหล่านั้นจะมองเธอแบบไหน เธอไม่สนใจมันเลย ในความคิดของผมมันกลับบอกว่า เห้ย! คุณเจ๋งว่ะ คุณบ้ามาก ที่ออกมาทำแบบนี้ คุณทำโดยที่ไม่สนใจว่าผู้คนรอบกายจะมองคุณว่าอะไร แต่ถึงเขาจะมองแบบนั้น คุณกลับมอบรอยยิ้มและเสียงหัวเราะเล็กๆกับผู้คนที่นั่งรอรถโดยสารฯ ความสุขเล็กน้อยที่เขายิ้ม เพียงเพราะเขามองคุณไปต่างๆนาๆ กลับเป็นกำลังใจให้คุณทำมันต่อไป
ตัวผมเองก็ไม่ทราบว่าเธอเป็นใคร มาจากที่ไหน ชีวิตเธอล้มเหลวอย่างไร ถึงได้มาทำอะไรแบบนี้ แต่ผมก็พอเดาได้ว่า ชีวิตของคุณนั้นต้องเคยล้ม ผิดหวังมาก่อนแน่ๆ เธอจึงหันมาให้กำลังใจผู้คนรอบข้างที่รู้สึกผิดหวังกับชีวิต ทั้งๆที่เธอไม่ได้รู้จักผู้คนเหล่านั้นด้วยซ้ำ ตัวผมเองเรียนจบมาได้ 2 ปี ปีแรกก็ว่างงาน ยังไม่ยอมทำงานเพียงเพราะว่าอยากเดินตามทางของตัวเอง ผ่านไป 1 ปี ผมจึงได้เริ่มมาทำงานที่กรุงเทพฯได้ประมาณปีกว่าๆ ก็ได้เปลี่ยนงานมาถึง 4 ที่ด้วยกัน ทำได้ 2-3 เดือนก็ลาออกหางานใหม่ หาไปเรื่อยๆ จนกว่าจะเจองานที่ถูกใจ จนรู้สึกผิดหวัง เริ่มหมดกำลังใจ คิดว่าชีวิตนี้ล้มเหลวทำอะไรยังไม่เป็นชิ้นเป็นอันสักที ชีวิตนี้คงทำไม่สำเร็จหรอก แต่พอเห็นเธอแบบนี้เรื่องของผมกลับเป็นเรื่องขี้ประติ๋วไปเลยทีเดียว
"อยากเป็นนักดนตรี แต่ก็ไม่หัดเล่นกีต้าร์
อยากเป็นดารา แต่ก็หน้าตาไม่ดี
อยากเป็นนักศิลปะ แต่ก็ไม่หัดวาดสักที
อยากเป็นเศรษฐี แต่ก็ยังไม่ทำงาน"
ก็ประมาณนี้แหละชีวิตของผม ผมมีความฝันอยากเป็นนักเขียน ผมอยากมีเรื่องราวดีๆหลายๆเรื่องที่เป็นของตัวเอง ผมอยากมีหนังสือที่เป็นเรื่องราวของตัวเองสักเล่มหนึ่ง ที่คอยเล่าเรื่องราวดีๆให้ผู้อ่านได้มีรอยยิ้ม เหมือนกับเธอที่กำลังมอบรอยยิ้มให้กับผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาโดยไม่สนใจผู้คนเหล่านั้นด้วยซ้ำ และสักวันหนึ่งผมคงจะทำมันได้เหมือนกับเธอ ขอบคุณมากนะครับที่มอบเรื่องราวดีๆให้ผมได้เขียน และผมก็จะหาแรงบันดาลใจในการเขียนต่อไป จนกว่าผมจะทำมันสำเร็จ
ไม่ว่าจะล้มสักกี่ครั้ง ขอเพียงแค่ลุกขึ้นมาใหม่ เริ่มต้นกับมันใหม่ ให้มันถึงที่สุดสิ ให้มันตายกันไปข้างหนึ่งเลยล่ะ
ชีวิตของคุณล่ะ มีฝันอย่างไร และคิดว่าชีวิตนี้คุณล้มเหลวแล้วหรือ......?
Thailand.
Land of smile.
You can see.
ดีใจค่ะ ที่เห็นคุณยิ้ม
เมื่อล้มต้องรีบลุก
อุปสรรคใช่เรื่องใหญ่
การเริ่มต้นใหม่ใช่จะสาย
ต้องสู้ให้ได้ด้วย ความดี
ซื่อสัตย์ อดทน
หนึ่งยิ้มคือกำลังใจ
#เธอได้กล่าวไว้#
จากใจผู้เขียน
รูปที่ลงหากมันไม่สมควรลง ผมขอกราบอภัย ณ ที่นี้ด้วยครับ แค่อยากแชร์เรื่องราวๆดีให้ได้อ่านกัน
มีเรื่องราวหลายเรื่อง ร้อยเรียงอยู่ในหัวของผม แต่ก็ยังไม่รู้ว่าจะเขียนออกมาอย่างไร ตอนนี้ก็เริ่มเขียนอยากจะทำให้มันสำเร็จ
โปรดติชมการเขียนเรื่องนี้หน่อยนะครับผม
[เรื่องสั๊นสั้น] เรื่องนี้ไม่มีชื่อเรื่อง
ณ ป้ายรถโดยสารประจำทางหน้าห้างสรรพสินค้า central world ในขณะที่ตัวผมกำลังนั่งรอรถโดยสาร เบื้องหน้าป้ายรถโดยสาร มีผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่ง เปิดเพลงยืนเต้นไปมาตรงริมขอบฟุตบาท ราวกับคนบ้าในสายตาผู้คนที่เดินผ่านไปมา บ้างเห็นเธอเป็นตัวตลก บ้างก็เห็นเป็นคนสติไม่สมประกอบ บ้างก็ว่าจะเป็นขอทาน สารพัดความนึกคิดของผู้คนมากมายเหล่านั้น แต่ในความคิดผมมันไม่ใช่ เธอเต้นโดยที่ไม่สนใจว่าผู้คนเหล่านั้นจะมองเธอแบบไหน เธอไม่สนใจมันเลย ในความคิดของผมมันกลับบอกว่า เห้ย! คุณเจ๋งว่ะ คุณบ้ามาก ที่ออกมาทำแบบนี้ คุณทำโดยที่ไม่สนใจว่าผู้คนรอบกายจะมองคุณว่าอะไร แต่ถึงเขาจะมองแบบนั้น คุณกลับมอบรอยยิ้มและเสียงหัวเราะเล็กๆกับผู้คนที่นั่งรอรถโดยสารฯ ความสุขเล็กน้อยที่เขายิ้ม เพียงเพราะเขามองคุณไปต่างๆนาๆ กลับเป็นกำลังใจให้คุณทำมันต่อไป
ตัวผมเองก็ไม่ทราบว่าเธอเป็นใคร มาจากที่ไหน ชีวิตเธอล้มเหลวอย่างไร ถึงได้มาทำอะไรแบบนี้ แต่ผมก็พอเดาได้ว่า ชีวิตของคุณนั้นต้องเคยล้ม ผิดหวังมาก่อนแน่ๆ เธอจึงหันมาให้กำลังใจผู้คนรอบข้างที่รู้สึกผิดหวังกับชีวิต ทั้งๆที่เธอไม่ได้รู้จักผู้คนเหล่านั้นด้วยซ้ำ ตัวผมเองเรียนจบมาได้ 2 ปี ปีแรกก็ว่างงาน ยังไม่ยอมทำงานเพียงเพราะว่าอยากเดินตามทางของตัวเอง ผ่านไป 1 ปี ผมจึงได้เริ่มมาทำงานที่กรุงเทพฯได้ประมาณปีกว่าๆ ก็ได้เปลี่ยนงานมาถึง 4 ที่ด้วยกัน ทำได้ 2-3 เดือนก็ลาออกหางานใหม่ หาไปเรื่อยๆ จนกว่าจะเจองานที่ถูกใจ จนรู้สึกผิดหวัง เริ่มหมดกำลังใจ คิดว่าชีวิตนี้ล้มเหลวทำอะไรยังไม่เป็นชิ้นเป็นอันสักที ชีวิตนี้คงทำไม่สำเร็จหรอก แต่พอเห็นเธอแบบนี้เรื่องของผมกลับเป็นเรื่องขี้ประติ๋วไปเลยทีเดียว
อยากเป็นดารา แต่ก็หน้าตาไม่ดี
อยากเป็นนักศิลปะ แต่ก็ไม่หัดวาดสักที
อยากเป็นเศรษฐี แต่ก็ยังไม่ทำงาน"
ก็ประมาณนี้แหละชีวิตของผม ผมมีความฝันอยากเป็นนักเขียน ผมอยากมีเรื่องราวดีๆหลายๆเรื่องที่เป็นของตัวเอง ผมอยากมีหนังสือที่เป็นเรื่องราวของตัวเองสักเล่มหนึ่ง ที่คอยเล่าเรื่องราวดีๆให้ผู้อ่านได้มีรอยยิ้ม เหมือนกับเธอที่กำลังมอบรอยยิ้มให้กับผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาโดยไม่สนใจผู้คนเหล่านั้นด้วยซ้ำ และสักวันหนึ่งผมคงจะทำมันได้เหมือนกับเธอ ขอบคุณมากนะครับที่มอบเรื่องราวดีๆให้ผมได้เขียน และผมก็จะหาแรงบันดาลใจในการเขียนต่อไป จนกว่าผมจะทำมันสำเร็จ
ไม่ว่าจะล้มสักกี่ครั้ง ขอเพียงแค่ลุกขึ้นมาใหม่ เริ่มต้นกับมันใหม่ ให้มันถึงที่สุดสิ ให้มันตายกันไปข้างหนึ่งเลยล่ะ
ชีวิตของคุณล่ะ มีฝันอย่างไร และคิดว่าชีวิตนี้คุณล้มเหลวแล้วหรือ......?
Land of smile.
You can see.
จากใจผู้เขียน
รูปที่ลงหากมันไม่สมควรลง ผมขอกราบอภัย ณ ที่นี้ด้วยครับ แค่อยากแชร์เรื่องราวๆดีให้ได้อ่านกัน
มีเรื่องราวหลายเรื่อง ร้อยเรียงอยู่ในหัวของผม แต่ก็ยังไม่รู้ว่าจะเขียนออกมาอย่างไร ตอนนี้ก็เริ่มเขียนอยากจะทำให้มันสำเร็จ
โปรดติชมการเขียนเรื่องนี้หน่อยนะครับผม