สวัสดีค่ะเพื่อนๆวันนี้เราก้มาเล่าถึงความในใจตั้งเเต่จะเริ่มขึ้นม.1
คือเราอยู่โรงเรียนศึกษานารี
เราไม่เคยคิดที่จะเข้าโรงเรียนนี้เลย
เพราะการที่เรามาอยู่โรงเรียนนี้คือการที่เราจะไม่ได้อยู่กับพ่อเเม่เราเลยไม่เคยมีคำว่าศึกษานารีอยู่ในใจเลยช่วงนั้น ตอนที่จะมีการสอบเข้า ม.1 ช่วงนั้นเราบอกพ่อว่าขอลองไปสอบ โรงเรียนสันติราษได้มั้ย
พ่อบอกว่าได้ เเต่ปรากฏถึงวันที่ต้องสอบเราบอกพ่อว่าพ่อเพื่อนมันลงชื่อให้เเล้วพาไปด้วยนะ
สุดท้ายคำตอบของพ่อคือ ไม่พูดอะไรเเละไม่พาไปไหน เราก้ถามว่า
พ่อ ทำไมพ่อไม่ให้หนูไปสอบอ้ะ ถ้าหนูไปสอบเเล้วติด หนูก้ได้อยู่กับพ่อป้ะ พ่อไม่อยากอยู่กับหนูอ่อ พ่ออยากให้หนูอยู่กับคนอื่นอ่อ
พ่อเลยตอบว่า ก้ดีไม่ใช่อ่อที่หนูอยู่กับคนอื่น
คือพ่อไม่เข้าใจเราเลยอ้ะว่าที่เราพูดไปหมายถึง ใครบ้างที่ไม่ได้อยู่กับพ่อเเม่ตัวเอง เเล้วเค้าจะมีความสุข
วันเปิดเทอมศึกษานารี
ตอนนั้นมันเป็นอะไรที่กดดันมาก
มันเกิดจากเรื่องหลายๆอย่างมารวมกัน
ไม่ว่าจะเป็น ไม่ได้อยู่กับพ่อเเม่
ไม่มีเพื่อนสักคน (ได้ข่าวเราเป็นเด็กสามเสนคนเดียวในโรงเรียน)
ไม่มีไคกินข้าวด้วย บางวันก้ไม่ได้กินเพราะไม่มีเพื่อน
เวลาที่เราเลิกช้า พี่สาว(ลูกของป้า)
เค้าเลิกเร็วตอนนั้นจะเป็นอะไรที่กดดันที่สุดเพราะในสมองของเราคือ เรามาอาศัยอยู่กับเค้า เราจะปล่อยให้เค้ารอหรอ ในใจเราก้กลัวพี่จะรอนาน เหนื่อย
คือเราทั้งกดดัน ทั้งเครียด
เปิดเทอมได้สักพักก้เริ่มมีเพื่อน สองคนนั้นพ่อเเม่รักมาก โทรหาทุกวัน กินข้าวรึยัง เรานั่งฟังสองคนนี้คุยกับพ่อเเม่ตลอกทุกเที่ยง
จนเราหันกลับมามองตัวเอง
เดือนนึงพ่อโทรหาเเค่ 2-3 ครั้ง
เเม่เทียบจะไม่โทรหา ไลน์ก้ไม่ได้คุย
เรื่องนี้เราเข้าใจว่าพ่อเเม่ไม่มีเวลา
พูดถึงบ้านกันบ้างดีกว่า
กลับมาศึกษานารีเป็นอะไรที่การบ้านเยอะมากกกกก
กลับมาเรียนพิเศษ 4:30-6:30
พอเลิกเรียนกลับบ้าน การบ้านก้มี
เเต่กลับต้องมานั่งล้างจาน ทุกวันนี้! เรื่องนี้เราโอเคเพราะเราเป็นผู้อาศัย เรื่องงานบ้านโอเคเรื่องนี้เรายอม
ล้างจานเสร็จ ขึ้นไปรีดผ้าให้น้องให้พี่
อาบน้ำลงมาทำการบ้าน
ในระหว่างทำการบ้านน้องชายที่อยู่ป.4 ก้เดินเข้ามาให้ทำให้หน่อย (คิดในใจ คือมองไม่เห็นหรอตูมีการบ้านอยู่!!!!!!!!,)
สุดท้ายเราก้ต้องทำกว่าจะเสร็จก้สี่ทุ่มกว่าเเละ การบ้านตัวเองยังไม่ได้ทำเลย เฮ้อ
ปีนึงได้กลับบ้านเเค่2อาทิตย์
ปิดกลางถาค อาทิตย์ นึง
ปิดเทอมใหญ่อาทิตย์นึง
เเต่รู้มั้ยค่ะการกลับไปดีใจที่เจอพ่อเเม่เเต่ไม่มีความสุขมาก เพราะ ต้องพาพี่กับน้องไปด้วย คือพ่อเเม่หนูก้มีงาน ถ้าน้องกับพี่ไปแม่ก้ต้องหยุด พ่อก้ต้องไปทำงานคนเดียว เเต่ถ้าน้องกับพี่ไม่ไปเรากับเเม่ก้สามารถไปช่วยพ่อทำงานได้
พอกลับมา ป้าถาม พ่อได้พาน้องกับพี่ไปหาลูกพี่โดมั้ย (น้องชายพ่อ)
เลยตอบไปพ่อจะกล้าพาไปหรอ (คือพี่กับน้องก้ไม่รู้จัก ถ้าไปจะไปทำอะไรก้พากันเบื่ออีก หมาก้ตัวใหญ่ตั้งสองตัวดุก้ดุถ้าพาไปแล้วมันกัดล้ะจะทำไง )
คือตอนนี้เราเหนื่อยกับตัวเองมาก เราก้ไม่รู้ว่าเราทนได้ไงเพราะปกติเเล้วเราไม่เคยทนอะไรเราขี้วีนเราเป็นคนตรงๆ เเต่ถ้าเราทำเเบบไนั้นใครจะอยู่กับเรา เราเคยทะเลาะกับพี่เพราะตอนนั้นพี่ให้หยิบของพี่รีบมากเราเลยบอกว่สกร่อน เเบบหยอกๆ
จู่ๆเค้าก้เงียบ เเล้วก้กระชากผ้าไปปจากมือเราเเล้วก้ไปบอกเพื่อนพี่เค้าที่ใาบ้านไม่ให้คุยกับเราเเล้วช่วงนั้นก้ช่วงที่จะสอบ เเล้วน้องก้พลอยไม่เล่นกับเราด้วย
ตกเย็นเราเดินไปหน้าห้องจะเข้าไปช่วยพับผ้า
เราได้ยินพี่กับน้องคุยกัน ทำไมพี่....เค้าเป็นคนเเบบนี้ เค้าไม่รู้หรอว่าเค้าผิด
เราจุกมากเลย เหนื่อยมากตอนนั้นเฮ้อ งงกับตัวเอง
เฮ้อเมื่อไหร่จะจบม.6
จอม.3ป้าก้ไม่ให้ไปต่อที่ที่อยู่ใกล้ๆพ่อกับเเม่ เราเครียดมากตอนนี้เลยอยากจะระบาย
ความในใจ
คือเราอยู่โรงเรียนศึกษานารี
เราไม่เคยคิดที่จะเข้าโรงเรียนนี้เลย
เพราะการที่เรามาอยู่โรงเรียนนี้คือการที่เราจะไม่ได้อยู่กับพ่อเเม่เราเลยไม่เคยมีคำว่าศึกษานารีอยู่ในใจเลยช่วงนั้น ตอนที่จะมีการสอบเข้า ม.1 ช่วงนั้นเราบอกพ่อว่าขอลองไปสอบ โรงเรียนสันติราษได้มั้ย
พ่อบอกว่าได้ เเต่ปรากฏถึงวันที่ต้องสอบเราบอกพ่อว่าพ่อเพื่อนมันลงชื่อให้เเล้วพาไปด้วยนะ
สุดท้ายคำตอบของพ่อคือ ไม่พูดอะไรเเละไม่พาไปไหน เราก้ถามว่า
พ่อ ทำไมพ่อไม่ให้หนูไปสอบอ้ะ ถ้าหนูไปสอบเเล้วติด หนูก้ได้อยู่กับพ่อป้ะ พ่อไม่อยากอยู่กับหนูอ่อ พ่ออยากให้หนูอยู่กับคนอื่นอ่อ
พ่อเลยตอบว่า ก้ดีไม่ใช่อ่อที่หนูอยู่กับคนอื่น
คือพ่อไม่เข้าใจเราเลยอ้ะว่าที่เราพูดไปหมายถึง ใครบ้างที่ไม่ได้อยู่กับพ่อเเม่ตัวเอง เเล้วเค้าจะมีความสุข
วันเปิดเทอมศึกษานารี
ตอนนั้นมันเป็นอะไรที่กดดันมาก
มันเกิดจากเรื่องหลายๆอย่างมารวมกัน
ไม่ว่าจะเป็น ไม่ได้อยู่กับพ่อเเม่
ไม่มีเพื่อนสักคน (ได้ข่าวเราเป็นเด็กสามเสนคนเดียวในโรงเรียน)
ไม่มีไคกินข้าวด้วย บางวันก้ไม่ได้กินเพราะไม่มีเพื่อน
เวลาที่เราเลิกช้า พี่สาว(ลูกของป้า)
เค้าเลิกเร็วตอนนั้นจะเป็นอะไรที่กดดันที่สุดเพราะในสมองของเราคือ เรามาอาศัยอยู่กับเค้า เราจะปล่อยให้เค้ารอหรอ ในใจเราก้กลัวพี่จะรอนาน เหนื่อย
คือเราทั้งกดดัน ทั้งเครียด
เปิดเทอมได้สักพักก้เริ่มมีเพื่อน สองคนนั้นพ่อเเม่รักมาก โทรหาทุกวัน กินข้าวรึยัง เรานั่งฟังสองคนนี้คุยกับพ่อเเม่ตลอกทุกเที่ยง
จนเราหันกลับมามองตัวเอง
เดือนนึงพ่อโทรหาเเค่ 2-3 ครั้ง
เเม่เทียบจะไม่โทรหา ไลน์ก้ไม่ได้คุย
เรื่องนี้เราเข้าใจว่าพ่อเเม่ไม่มีเวลา
พูดถึงบ้านกันบ้างดีกว่า
กลับมาศึกษานารีเป็นอะไรที่การบ้านเยอะมากกกกก
กลับมาเรียนพิเศษ 4:30-6:30
พอเลิกเรียนกลับบ้าน การบ้านก้มี
เเต่กลับต้องมานั่งล้างจาน ทุกวันนี้! เรื่องนี้เราโอเคเพราะเราเป็นผู้อาศัย เรื่องงานบ้านโอเคเรื่องนี้เรายอม
ล้างจานเสร็จ ขึ้นไปรีดผ้าให้น้องให้พี่
อาบน้ำลงมาทำการบ้าน
ในระหว่างทำการบ้านน้องชายที่อยู่ป.4 ก้เดินเข้ามาให้ทำให้หน่อย (คิดในใจ คือมองไม่เห็นหรอตูมีการบ้านอยู่!!!!!!!!,)
สุดท้ายเราก้ต้องทำกว่าจะเสร็จก้สี่ทุ่มกว่าเเละ การบ้านตัวเองยังไม่ได้ทำเลย เฮ้อ
ปีนึงได้กลับบ้านเเค่2อาทิตย์
ปิดกลางถาค อาทิตย์ นึง
ปิดเทอมใหญ่อาทิตย์นึง
เเต่รู้มั้ยค่ะการกลับไปดีใจที่เจอพ่อเเม่เเต่ไม่มีความสุขมาก เพราะ ต้องพาพี่กับน้องไปด้วย คือพ่อเเม่หนูก้มีงาน ถ้าน้องกับพี่ไปแม่ก้ต้องหยุด พ่อก้ต้องไปทำงานคนเดียว เเต่ถ้าน้องกับพี่ไม่ไปเรากับเเม่ก้สามารถไปช่วยพ่อทำงานได้
พอกลับมา ป้าถาม พ่อได้พาน้องกับพี่ไปหาลูกพี่โดมั้ย (น้องชายพ่อ)
เลยตอบไปพ่อจะกล้าพาไปหรอ (คือพี่กับน้องก้ไม่รู้จัก ถ้าไปจะไปทำอะไรก้พากันเบื่ออีก หมาก้ตัวใหญ่ตั้งสองตัวดุก้ดุถ้าพาไปแล้วมันกัดล้ะจะทำไง )
คือตอนนี้เราเหนื่อยกับตัวเองมาก เราก้ไม่รู้ว่าเราทนได้ไงเพราะปกติเเล้วเราไม่เคยทนอะไรเราขี้วีนเราเป็นคนตรงๆ เเต่ถ้าเราทำเเบบไนั้นใครจะอยู่กับเรา เราเคยทะเลาะกับพี่เพราะตอนนั้นพี่ให้หยิบของพี่รีบมากเราเลยบอกว่สกร่อน เเบบหยอกๆ
จู่ๆเค้าก้เงียบ เเล้วก้กระชากผ้าไปปจากมือเราเเล้วก้ไปบอกเพื่อนพี่เค้าที่ใาบ้านไม่ให้คุยกับเราเเล้วช่วงนั้นก้ช่วงที่จะสอบ เเล้วน้องก้พลอยไม่เล่นกับเราด้วย
ตกเย็นเราเดินไปหน้าห้องจะเข้าไปช่วยพับผ้า
เราได้ยินพี่กับน้องคุยกัน ทำไมพี่....เค้าเป็นคนเเบบนี้ เค้าไม่รู้หรอว่าเค้าผิด
เราจุกมากเลย เหนื่อยมากตอนนั้นเฮ้อ งงกับตัวเอง
เฮ้อเมื่อไหร่จะจบม.6
จอม.3ป้าก้ไม่ให้ไปต่อที่ที่อยู่ใกล้ๆพ่อกับเเม่ เราเครียดมากตอนนี้เลยอยากจะระบาย