กระทู้นี้ ฟังเเล้ว อาจดูไร้สาระมาก เเต่ถ้าเป็นผม ผมว่า การที่พ่อเเม่สนใจเราบ้าง มันก้รู้สึกดีนะ
ผมมาฝึกงาน  กทม  5 เดือนเเล้ว  ผมเดินทางมาเองกับเพิ่ล  ทั้งๆที่ไม่เคยใช้ชีวิตอยู่ กทม.มาก่อน    
ตั้งเเต่มา  พ่อเเม่ของเพิ่ล  โทรมาทุกวัน ถามเรื่องที่พักบ้าง เป็นไง ปลอดภัยมั้ย ส่งที่อยู่มาหน่อย       ถามฝึกงาน ยากมั้ย  เหนื่อยมั้ย   ส่วนผมนะหรา   ไม่มีเลยโมเม้นนี้  ยิ่งผมเป็นนักเรียนทุนด้วย  ไม่ได้ขอเงินที่บ้าน ผมยิ่งไม่ค่อยได้โทรไป  เพราะผมโทรไป  พ่อก้ไม่รับบ้าง ยุ้งบ้าง  โทรหาเเม่ ก้ติดบ้าง  ติดเเล้วก้ไม่รับสาย    หลายครั้งฝึกงานมันก้เครียด  อยากได้กำลังใจบ้าง  อยากให้พ่อเเม่ห่วงบ้าง  ผมเรียนดี นักเรียนทุน พยายามให้พ่อเเม่ดีใจ ภูมิใจ ในตัวผม  พ่อเเม่ผมหราา  
เฉยๆมาก  รอบกายเรา มีใครหลายๆคนชื่นชม  มีคนอยู่รอบๆ เยอะเเยะไปหมด   เเต่ยังไงซะ   ในโลกนี้ คนที่เราต้องการมากที่สุด  คือ พ่อ กับเเม่    ผมเกิดมาในครอบครัวที่พ่อเเม่เเยกทางกัน  ตั้งเเต่อนุบาล  ตั้งเเต่เล็ก ไม่เคยได้อยู่กับพ่อเเม่   เเม่มาเยี่ยมที่นึง ตอนเเม่กลับไปโดยที่ไม่พาผมไปด้วย  ผมร้องให้ใจเเทบขาด  ความรู้สึกนั้นผมยังจำไม่เคยลืม  ผมคิดว่าคนที่เป็นเด็กบ้านเเตกไม่ใช่ สาเหตุจากการที่พ่อเเม่เเยกทางกัน ผมพยายามพิสูจน์ ด้วยตัวผมเองมาตลอด สุดท้าย ลึกๆ ในใจมันก็มีปม  ขาดความรักอยู่ลึกๆ  ที่ยิ่งโต ก้ยิ่งโหยหา  ผมสัญญากับตัวเองเสมอว่าเมื่อำไหร่ที่คิดจะมีครอบครัว ต้องพร้อม เเละ ต้องเป็นครอบครัวทร่อบอุ่นให้ได้  จะได้ไม่มีเด็กที่มีปมเพิ่มอีก 1 คน   อย่างไรก้ตาม ผมก้ยังรักพ่อกับเเม่เสมอ เเละหวังว่า พ่อกับเเม่ คงรักเเระเป็นห่วงผมอยู่บ้าง  ลึกๆในใจ พ่อเเม่จะรู้มั้ย ว่าคืนนี้ผมนอนร้องให้ คิดถึงเค้ามากเเค่ไหน    พ่อช่วยลดความสนใจงานส่วนรวม   เเม่ช่วยลดความสนใจในครอบครัวใหม่    มาสนใจผมบ้างเหอะ  😔