สวัสดีค่ะ เราเป็นนักเรียนเเลกเปลี่ยนที่ประเทศสหรัฐอเมริกา ปี2015-2016
อยู่ที่นี่มาได้3เดือนเเล้วค่ะ ไม่มีการอาการhome sick หรือร้องไห้จากการเปลี่ยนเเปลงเลยค่ะ เข้ากับครอบครัวของโฮสได้ดี โฮสเเด๊ดโกับโฮสมัมน่ารักมากค่ะ โฮสเรารับนักเรียนเเลกเปลี่ยนอีกคน หรือที่เรียกว่า Double Placement เพื่อนของเราคนนี้มาจาก ประเทศปาเลสไตน์ ฉนวนกาซ่าค่ะ ตอนเเรกก่อนที่จะมาเราดีใจมากนะคะ มีเพื่อนจากต่างประเทศมาอยู่กับเรา1ปี จะได้ไม่เหงา ไปโรงเรียนด้วยกัน มีกิจกรรมทำร่วมกัน เเต่เราก็กังวลว่าเรากับเขาจะเข้ากันไม่ได้เหมือนกัน เเต่เราพยายามคิดบวก (มากมาก) ว่าทุกอย่างจะโอเค
ปัจจุบัน
เราอึดอัดมากที่จะใช้ชีวิตอยู่ในบ้านหลังเดียวกับเขา เราร็สึกว่าเขาเห็นเเก่ตัว ไม่เห็นใจเราบ้างเลย
จะเล่าหลายๆอย่างให้ฟังนะค่ะ
เวลาอาบน้ำเสร็จ หรือ ใช้อ่างล้าง เขาจะไม่ยอมเช็ดน้ำที่กระเด็นออกมาหรือบนพื้นเลยค่ะ เส้นผมหลังจากที่หวีผมก็จะร่วงอยู่เต็มผื้นห้องน้ำ หรือตามอ่างล้างหน้า เราต้องเป็นคนตามเก็บเช็ดให้ตลอด ทั้งขยะบางทีก็ทิ้งไม่ลงถัง ทิชชู่เอย ผ้าอนามัยเอย เวลาใช้ที่เป่าผมหรือที่ม้วนผมก็จะวางทั้งอย่างงั้น รอให้เราเก็บให้ เเก้วน้ำที่ตัวเองดื่มก็วางคาทิ้งไว้ในห้อง เเถมเอามาโยนไว้ฝั่งเราอีก หลายๆคนเคยบอกว่า งั้นก็อย่ายอมสิ ถ้าไม่อยากพูดก็ทำตัวเฉยๆไม่ต้องไปเก็บให้ เราทำเเล้วค่ะ เราลองไม่เเตะอะไรเลย ห้องเละค่ะ ทั้งขยะไม่ยอมเปลี่ยนหล่นตามพื้น อะไรอยู่ตรงไหนก็อยู่อย่างงั้น เราทนไม่ได้กับสภาพห้อง สุดท้ายเราก็ต้องเก็บค่ะ มีครั้งหนึ่งเราสองคนต้องไปนอนบ้านโฮสชั่วคราว เพราะโฮสจริงเขาไปเยี่ยมลูกที่อยู่ต่างรัฐ เราต้องตามเช็ดเศษผมของเขาตามขอบอ่างล้างหน้า เพื่อไม่ให้โฮสชั่วคราวมองว่าเราสองคนไม่สะอาดไม่มีระเบียบ เนื่องจากเรากับเขามีผมสีเดียวกัน เวลาผมร่วงโฮสเขาไม่รู้หรอกว่าใคร เราก็ไม่อยากให้เขาว่าเรา ถูกไหมคะ? จบเรื่องความสะอาด
ต่อไปเเรื่องพฤติกรรมค่ะ
บางทีเราก็รับได้บางทีเราก็รับไม่ได้ มีครั้งหนึ่งเราเดินอยู่หน้าเขากำลังเดินดูร้านขายของ เขาบอกว่า เราเดินช้าช่วยเดินเร็วๆหน่อย เรากำลังจะหลีกทางให้ เขาผลักเราเเรงมากเรานี่เซไปข้างหน้าเลยค่ะ โชคดีไม่ล้ม เเต่ยอมรับว่าตกใจมากจริงๆ เวลานั่งบนโต้ะกินข้าวหรือนั่งทำอะไรกันอยู่ เวลาเขาจะสะกิดนี่เขาไม่ได้ใช้มือหรือใช้เสียงเรียกนะคะ เขาใช้เท้าค่ะ อ่านไม่ผิดหรอกค่ะ เท้า จริงจริง เราก็พยายามคิดนะว่าเเบบ เออ เราเป็นคนไทยมั้ง ถือเรื่องหัว เรื่องเท้า เเต่มันอดคิดไม่ได้จริงๆค่ะ เวลาเขาเปิดเพลงเเขกเสียงดังเราไม่เคยบ่น เวลาเราเปิดละครไทยดูบ้างเขาจะว่าทันทีค่ะ เเบบปิดได้ไหมจะนอน เคยไปค้างโรงเเรมด้วยกัน คืนนั้นเราหนาวมาก มือเท้านี่เป็นสีขาวเลยค่ะ (ลืมบอกค่ะ รัฐที่เรามาชื่อรัฐมินนิโซตาค่ะ หลายๆคนคงรู้ว่ารัฐนี้ขึ้นชื่อเรื่องความหนาวอยู่เเล้วเนอะ) เราจะเปิดฮีตเตอร์เเต่เพื่อนบอกว่าไม่ให้เปิด เหม็นกลิ่นไหม้ ถ้าหนาวขนาดนั้นก็ห่มผ้าห่มสิ เรามึนเลยค่ะ เเก้ปัญหาโดยพอเพื่อนหลับไปเเล้วเราค่อยย่องไปปรับฮีตเตอร์ค่ะ TT.TT เวลาไปไหนก็จะเอากระเป๋าตังของเขามาฝากที่เรา ซึ่งเราโอเคค่ะ ครั้งสองครั้ง เเต่นี่คือทุกครั้งค่ะ กระเป๋านี่เป็นอะไรที่สำคัญกับผู้หญิงถูกไหมคะ? นี่คอยเเต่จะเอากระเป๋นตังมาให้เราถือให้ หมากฝรั่งเวลาเพื่อนเราจะทิ้งนี่จะเเปะไว้ตามที่ต่างๆค่ะ เช่นเเปะในรถ ไม่มีการห่อนะคะ อันนี้เราเเขยงมาก เขามีความคิดเป็นของตัวเองเเละมีความมั่นใจในตัวเองสูงมากค่ะ ซึ่งเป็นอะไรที่ดีถ้าไม่เอามายัดเยียดให้คนอื่นมากเกินไป เราพยายามจะบอกเขาในสิ่งที่เขาผิดเเต่เขาไม่ยอมรับฟังความเห็นของเราค่ะ เราก็ได้เเต่ต้องปล่อยไป เราอึดอัดมากในการใช้ชีวิตทุกวันกับเขา เรารู้สึกเหมือนเราต้องทำอะไรให้เขาทุกอย่าง ทั้งๆที่เราก็เป็นนักเรียนเเลกเปลี่ยนเหมือนกัน อายุเท่ากัน เราก็คงผิดด้วยที่ไม่กล้าบอกเขาตรงๆ เเต่เราเคยบอกบางเรื่องตรงๆเเล้วเขาไม่ทำตามค่ะ เเถมต่อต้านอีก เราได้เเต่เก็บไว้ในใจ เราไม่อยากมองหน้าเพื่อนเลยค่ะบางที เราควรจะทำอย่างไรดีคะ? เราอยากให้รู้สึกเอือมการกระทำของเขาบางค่ะ เราไม่อยากอคติว่า เเขกอาหรับนิสัยเเบบนี้เเต่เราอยากรู้ว่าเป็นเพราะวัฒนธรรมของพวกเเขกอาหรับด้วยรึเปล่าค่ะ เขาถึงมีนิสัยเช่นนี้ เป็นเพราะเขาเกิดมาต้องอยู่รอดให้ได้ ดิ้นรนในประเทศที่มีสงครามตลอดเวลา ถ้าใครช่วยเล่าถึงวัฒนธรรมหรือ นิสัยใจคอของพวกเเขกอาหรับได้จะขอบคุมากเลยค่ะ เราก็อยากจะเรียนรู้จะได้อยู่ให้ได้ ถ้าเปลี่ยนครอบครัวได้นี่คงเปลี่ยนนะคะ เเต่นี่โฮสเราดีกับเรามากมากถึงมากที่สุด
สุดท้ายนี้ ขอบคุณทุกคนที่สละเวลามาอ่านนะคะ บางเรื่องอาจจะฟังดูงี่เง่าเเต่เราต้องการที่ระบายจริงๆ ถ้าใครมีคำเเนะนำช่วยคอมเม้นด้วยนะคะ เราขอบคุณทุกๆคนจริงจริงค่ะ ;)
นี่เป็นกระทู้เเรก ถ้าภาษาบกพร่องยังไงต้องขอโทษด้วยจริงๆนะคะ
มาเเลกเปลี่ยน มีปัญหากับเพื่อนที่อยู่ด้วยกัน
อยู่ที่นี่มาได้3เดือนเเล้วค่ะ ไม่มีการอาการhome sick หรือร้องไห้จากการเปลี่ยนเเปลงเลยค่ะ เข้ากับครอบครัวของโฮสได้ดี โฮสเเด๊ดโกับโฮสมัมน่ารักมากค่ะ โฮสเรารับนักเรียนเเลกเปลี่ยนอีกคน หรือที่เรียกว่า Double Placement เพื่อนของเราคนนี้มาจาก ประเทศปาเลสไตน์ ฉนวนกาซ่าค่ะ ตอนเเรกก่อนที่จะมาเราดีใจมากนะคะ มีเพื่อนจากต่างประเทศมาอยู่กับเรา1ปี จะได้ไม่เหงา ไปโรงเรียนด้วยกัน มีกิจกรรมทำร่วมกัน เเต่เราก็กังวลว่าเรากับเขาจะเข้ากันไม่ได้เหมือนกัน เเต่เราพยายามคิดบวก (มากมาก) ว่าทุกอย่างจะโอเค
ปัจจุบัน
เราอึดอัดมากที่จะใช้ชีวิตอยู่ในบ้านหลังเดียวกับเขา เราร็สึกว่าเขาเห็นเเก่ตัว ไม่เห็นใจเราบ้างเลย
จะเล่าหลายๆอย่างให้ฟังนะค่ะ
เวลาอาบน้ำเสร็จ หรือ ใช้อ่างล้าง เขาจะไม่ยอมเช็ดน้ำที่กระเด็นออกมาหรือบนพื้นเลยค่ะ เส้นผมหลังจากที่หวีผมก็จะร่วงอยู่เต็มผื้นห้องน้ำ หรือตามอ่างล้างหน้า เราต้องเป็นคนตามเก็บเช็ดให้ตลอด ทั้งขยะบางทีก็ทิ้งไม่ลงถัง ทิชชู่เอย ผ้าอนามัยเอย เวลาใช้ที่เป่าผมหรือที่ม้วนผมก็จะวางทั้งอย่างงั้น รอให้เราเก็บให้ เเก้วน้ำที่ตัวเองดื่มก็วางคาทิ้งไว้ในห้อง เเถมเอามาโยนไว้ฝั่งเราอีก หลายๆคนเคยบอกว่า งั้นก็อย่ายอมสิ ถ้าไม่อยากพูดก็ทำตัวเฉยๆไม่ต้องไปเก็บให้ เราทำเเล้วค่ะ เราลองไม่เเตะอะไรเลย ห้องเละค่ะ ทั้งขยะไม่ยอมเปลี่ยนหล่นตามพื้น อะไรอยู่ตรงไหนก็อยู่อย่างงั้น เราทนไม่ได้กับสภาพห้อง สุดท้ายเราก็ต้องเก็บค่ะ มีครั้งหนึ่งเราสองคนต้องไปนอนบ้านโฮสชั่วคราว เพราะโฮสจริงเขาไปเยี่ยมลูกที่อยู่ต่างรัฐ เราต้องตามเช็ดเศษผมของเขาตามขอบอ่างล้างหน้า เพื่อไม่ให้โฮสชั่วคราวมองว่าเราสองคนไม่สะอาดไม่มีระเบียบ เนื่องจากเรากับเขามีผมสีเดียวกัน เวลาผมร่วงโฮสเขาไม่รู้หรอกว่าใคร เราก็ไม่อยากให้เขาว่าเรา ถูกไหมคะ? จบเรื่องความสะอาด
ต่อไปเเรื่องพฤติกรรมค่ะ
บางทีเราก็รับได้บางทีเราก็รับไม่ได้ มีครั้งหนึ่งเราเดินอยู่หน้าเขากำลังเดินดูร้านขายของ เขาบอกว่า เราเดินช้าช่วยเดินเร็วๆหน่อย เรากำลังจะหลีกทางให้ เขาผลักเราเเรงมากเรานี่เซไปข้างหน้าเลยค่ะ โชคดีไม่ล้ม เเต่ยอมรับว่าตกใจมากจริงๆ เวลานั่งบนโต้ะกินข้าวหรือนั่งทำอะไรกันอยู่ เวลาเขาจะสะกิดนี่เขาไม่ได้ใช้มือหรือใช้เสียงเรียกนะคะ เขาใช้เท้าค่ะ อ่านไม่ผิดหรอกค่ะ เท้า จริงจริง เราก็พยายามคิดนะว่าเเบบ เออ เราเป็นคนไทยมั้ง ถือเรื่องหัว เรื่องเท้า เเต่มันอดคิดไม่ได้จริงๆค่ะ เวลาเขาเปิดเพลงเเขกเสียงดังเราไม่เคยบ่น เวลาเราเปิดละครไทยดูบ้างเขาจะว่าทันทีค่ะ เเบบปิดได้ไหมจะนอน เคยไปค้างโรงเเรมด้วยกัน คืนนั้นเราหนาวมาก มือเท้านี่เป็นสีขาวเลยค่ะ (ลืมบอกค่ะ รัฐที่เรามาชื่อรัฐมินนิโซตาค่ะ หลายๆคนคงรู้ว่ารัฐนี้ขึ้นชื่อเรื่องความหนาวอยู่เเล้วเนอะ) เราจะเปิดฮีตเตอร์เเต่เพื่อนบอกว่าไม่ให้เปิด เหม็นกลิ่นไหม้ ถ้าหนาวขนาดนั้นก็ห่มผ้าห่มสิ เรามึนเลยค่ะ เเก้ปัญหาโดยพอเพื่อนหลับไปเเล้วเราค่อยย่องไปปรับฮีตเตอร์ค่ะ TT.TT เวลาไปไหนก็จะเอากระเป๋าตังของเขามาฝากที่เรา ซึ่งเราโอเคค่ะ ครั้งสองครั้ง เเต่นี่คือทุกครั้งค่ะ กระเป๋านี่เป็นอะไรที่สำคัญกับผู้หญิงถูกไหมคะ? นี่คอยเเต่จะเอากระเป๋นตังมาให้เราถือให้ หมากฝรั่งเวลาเพื่อนเราจะทิ้งนี่จะเเปะไว้ตามที่ต่างๆค่ะ เช่นเเปะในรถ ไม่มีการห่อนะคะ อันนี้เราเเขยงมาก เขามีความคิดเป็นของตัวเองเเละมีความมั่นใจในตัวเองสูงมากค่ะ ซึ่งเป็นอะไรที่ดีถ้าไม่เอามายัดเยียดให้คนอื่นมากเกินไป เราพยายามจะบอกเขาในสิ่งที่เขาผิดเเต่เขาไม่ยอมรับฟังความเห็นของเราค่ะ เราก็ได้เเต่ต้องปล่อยไป เราอึดอัดมากในการใช้ชีวิตทุกวันกับเขา เรารู้สึกเหมือนเราต้องทำอะไรให้เขาทุกอย่าง ทั้งๆที่เราก็เป็นนักเรียนเเลกเปลี่ยนเหมือนกัน อายุเท่ากัน เราก็คงผิดด้วยที่ไม่กล้าบอกเขาตรงๆ เเต่เราเคยบอกบางเรื่องตรงๆเเล้วเขาไม่ทำตามค่ะ เเถมต่อต้านอีก เราได้เเต่เก็บไว้ในใจ เราไม่อยากมองหน้าเพื่อนเลยค่ะบางที เราควรจะทำอย่างไรดีคะ? เราอยากให้รู้สึกเอือมการกระทำของเขาบางค่ะ เราไม่อยากอคติว่า เเขกอาหรับนิสัยเเบบนี้เเต่เราอยากรู้ว่าเป็นเพราะวัฒนธรรมของพวกเเขกอาหรับด้วยรึเปล่าค่ะ เขาถึงมีนิสัยเช่นนี้ เป็นเพราะเขาเกิดมาต้องอยู่รอดให้ได้ ดิ้นรนในประเทศที่มีสงครามตลอดเวลา ถ้าใครช่วยเล่าถึงวัฒนธรรมหรือ นิสัยใจคอของพวกเเขกอาหรับได้จะขอบคุมากเลยค่ะ เราก็อยากจะเรียนรู้จะได้อยู่ให้ได้ ถ้าเปลี่ยนครอบครัวได้นี่คงเปลี่ยนนะคะ เเต่นี่โฮสเราดีกับเรามากมากถึงมากที่สุด
สุดท้ายนี้ ขอบคุณทุกคนที่สละเวลามาอ่านนะคะ บางเรื่องอาจจะฟังดูงี่เง่าเเต่เราต้องการที่ระบายจริงๆ ถ้าใครมีคำเเนะนำช่วยคอมเม้นด้วยนะคะ เราขอบคุณทุกๆคนจริงจริงค่ะ ;)
นี่เป็นกระทู้เเรก ถ้าภาษาบกพร่องยังไงต้องขอโทษด้วยจริงๆนะคะ