เราเคยเป็นผู้หญิงคนนึงที่ขี้อาย มองโลกในแง่ดีมาตลอด ยิ้มง่าย ใครคุยกะเราเราก็คุยด้วย แต่จะไม่ค่อยกล้าทักใครก่อน
ช่วงปลายเดือนพฤษภาปีที่แล้ว เราได้รู้จักกับพี่คนนึง เป็นเพื่อนร่วมงานกับเรา แต่อยู่คนละแผนก เค้ามาขอไลน์เราแต่ก็ไม่เคยคุยแบบจีบๆ ต่างจากคนอื่น
เราเลยคุยกะพี่เค้าแล้วก็ได้รู้ว่าพี่เค้าเพิ่งอกหัก เพราะความสงสาร เราจึงคอยปลอบใจ คุยเป็นเพื่อนทางไลน์กะพี่เค้า ไม่อยากให้พี่เค้าเหงาและคิดมาก เวลาผ่านไปประมาณหนึ่งเดือน
ความรู้สึกระหว่างเรากับพี่คนนั้นเริ่มเกินเลย พี่เค้าจึงขอห่างๆไป เพราะเค้าก็รู้ว่าเรามีแฟนแล้ว ซึ่งเราก็โอเคเพราะเรารักแฟนเรามาก

ต่อมาเราจับได้ว่าแฟนเรานอกใจถึงสองครั้ง ทีแรกเราให้อภัย แต่เราขอเค้าไว้ว่าอย่ามีครั้งที่สาม สุดท้ายเค้าก็นอกใจเราอีก เราจึงตัดสินใจเลิกกับแฟน
พี่คนที่เราเคยคิดว่าเค้าเป็นคนดี... ที่เคยคุยก่อนหน้านี้ เค้าเข้ามาคอยให้กำลังใจ คอยปลอบใจ จนความสัมพันธ์เกินเลย
สุดท้าย.... เค้าก็ทิ้งเราไป แต่เราก็ยังโง่ คิดว่าเค้าเป็นคนดี จนเค้าเอาเราไปเปรียบเทียบกับผู้หญิงคนอื่นๆ ที่เค้าเคยมีอะไรด้วย
เค้าบอกเราว่าไม่ได้รักเรา เค้าจะรอคนที่เค้ารักอีกคน... ถึงแม้คนๆนั้นจะไม่รักเค้าก็ตาม แต่ไม่เกินสามเดือนเค้าก็ไปคุยกับอีกคนนึง

คำสัญญาที่เค้าเคยให้กับเราก่อนมีอะไรกัน เค้าก็ไม่เคยทำ ไม่กี่เดือนพี่เค้าก็ลาออกจากที่ทำงานเพราะหมดสัญญาจ้าง และพี่เค้าไม่ต่อสัญญา
ทีแรกเราคิดว่าถ้าไม่เจอกันเราอาจลืมเค้าได้ แต่ทุกอย่างก็ไม่เป็นอย่างที่คิด ไม่ว่าจะเดินไปที่ไหนเราก็มองเห็นเงาเค้าตลอด มีแต่ภาพเค้าเต็มไปหมด

เราพยายามอ่านหนังสือเพื่อปรับทัศนคติให้เข้าใจชีวิตมากขึ้น มองโลกในแง่ดีมากขึ้น นั่งสมาธิ ศึกษาธรรมะ สวดมนต์แผ่เมตตาให้พี่เค้า สุดท้ายผ่านไปไม่เท่าไหร่เราก็กลับมานอนจมน้ำตาเหมือนเดิม หลายครั้งที่ทรมานมากจนอยากจะฆ่าตัวตาย แต่เราก็ขี้ขลาดเกินไปที่จะทำแบบนั้น เราสงสารพ่อแม่ที่เลี้ยงดูเรามาอย่างดี แต่เรากลับโง่ไม่รักดีเอง เรารู้ว่าถ้าเราตายไปคนที่เสียใจที่สุดก็คือพ่อแม่ของเรา

ทีแรก เราไม่กล้าบอกใคร ไม่กล้าปรึกษาใคร ได้แต่นอนร้องไห้อยู่คนเดียวทุกคืน จนทะเลาะกับเพื่อน เพราะเพื่อนไม่เข้าใจว่าทำไมเราโฟกัสที่พี่เค้านัก ทั้งๆที่เรามีคนเข้ามาให้เลือกมากมาย สุดท้ายเพราะความโมโหเราเลยเผลอหลุดปากพูดออกไป เพื่อนรู้เรื่องก็ช่วยปลอบ คอยรับฟังปัญหาของเรา เราปล่อยวางได้ไม่เท่าไหร่ สุดท้ายพอจิตเราอ่อนแอ น้ำตาเราก็ไหลออกมาทุกครั้ง มันทรมานมากจริงๆ

เราเคยคิดว่าเวลาจะช่วยเยียวยาเราได้ แต่ผ่านมาเกือบปีแล้วอะไรๆก็ไม่ดีขึ้นเลย ทุกๆคืน เรานอนหลับทั้งน้ำตา ทรมานแทบขาดใจ เราคิดว่าเราจะลาออกเพื่อหางานใหม่ ย้ายที่อยู่ เพื่อออกไปจากที่ๆมีความทรงจำเกี่ยวกับพี่เค้า (เราอยู่หอพัก ส่วนบ้านเราอยู่ต่างจังหวัดค่ะ) แต่ถ้ายังไม่ดีขึ้นก็อาจไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ ทั้งๆที่เราไม่อยากไปเลย

เรารู้ว่าคงมีหลายๆคนที่เผชิญกับโชคชะตาคล้ายกับเรา และบางคนอาจจะหนักกว่าเราด้วยซ้ำ ช่วยแนะนำเราหน่อยได้มั้ยคะว่าเราจะทำยังไงให้หายทรมาน
ผ่านช่วงเวลาเลวร้ายนี้ไปได้สักที เราเคยพยายามเปิดใจลองคุยกับคนใหม่ สุดท้ายเราก็พบว่าเรากลายเป็นโรคหวาดระแวง กลัวผู้ชายไปแล้ว  ช่วยเราด้วยนะคะ เราไม่อยากทรมาน นอนกอดตัวเองร้องไห้ทุกคืนอย่างนี้อีกต่อไปแล้ว