จากกระทู้ที่แล้ว วันที่เค้าต้องหายไปเป็นเวลา1เดือนก็มาถึงคำพูดที่เธอพูดก่อนจะหายไปคือ ว่าเธอบอกว่าทำไมผมถึงมายุ่งกับชีวิตเธอ ผมตอบเธอไป และคิดว่าเธอได้รับรู้ ผมคิดเข้าข้างตัวเอง ผมอาจจะเกินเลยไปจริงๆ คือามเกี่ยวกับเรื่องในครอบครัวเธอ ทั้งๆที่เรายังไม่ใช่แฟนกัน และมันคงอึดอัดเกินไปที่ใครจะมาถามเรื่องแบบนั้น แต่ผมก็ตอบเธอไปว่าเพราะผมห่วงเธอ เธอเจออะไรหนักๆมาเยอะ ผมอยากช่วยแบ่งเบามันจนผมอาจจะทำเกินเลยไป จากนั้น เธอก็หายไป ไม่ได้เช็คไลน์ ไม่ได้เล่นเฟส ปิดมือถือ ซึ่งเป็นสิ่งที่ผมเตรียมใจมาก่อนแล้วว่าจะติดต่อเธอไม่ได้  และก่อนนั้นเธอถามเบอร์ผมอีกครั้ง ซึ่งผมก็คิดไปเองว่าเธอคงยังแคร์ผมอยู่ไม่อย่างนั้นคงไม่ถาม แต่ยิ่งเวลาที่เธอหายไป ผมรออย่างอดทน แต่มันก็ห้ามความคิดไม่ได้ เธอเคยบอกว่าผมซื่อบื่อ แต่จริงๆแล้วผมเป็นคนเจ้าแผนการ แม้จะมองโลกในแง่ดี แต่แอบคิดอะไรร้ายๆพร้อมกับแผนการที่เจ็บแสบ ผมเลยคิดมาก คิดว่าที่เธอหายไปมันต้องมีอะไรแน่ๆ ผมพยายามสืบ แต่อีกใจก็กดกันไว้ เพราะผมต้องการที่จะเชื่อเธอ เชื่อในทุกเรื่องที่เธอบอก นี่คงเป็นเหตุผลที่เธอหาว่าผมซื่อบื่อก็ได้

ผมต้องรอคอย แต่ผมจะทำยังไงในระหว่างรอ ที่ไม่ให้มันทรมานใจ ผมเคยคิดว่าความเหงาที่ต้องอยู่คนเดียวจะทรมานมากกว่าความเหงาที่ต้องคิดถึงใคร แต่เอาเข้าจริงการที่ต้องคิดถึงเค้า มันเป็นอะไรที่ทรมาน แม้จะสุขที่ได้คิดถึง แต่ก็กลัวในอนาคตที่ไม่แน่นอน ว่าเค้าจะกลับมามั้ย หรือเค้าจะหายไปจากผม