ผมเป็นเด็กคนนึงที่ไม่เคยบอกรักแม่เลย วันๆผมก็เอาแต่นั้งเล่นเกมบนห้อง อยู่แต่บนห้อง ทุกๆวันแม่จะคอยเรียกผมให้ลงมากินข้าว เวลาที่แม่กอดผมผมจะทำตัวเย็นชาและแข็งทื่อ เหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นและไม่นึกถึงความรู้สึกของแม่เลย ผมไม่เคยที่จะช่วยพ่อแม่ทำงานบ้าน ชนิดที่ว่า"ถ้าไม่สั่งผมก็ไม่ทำ" จนมาวันนึงแม่ผมต้องจากผมไป.... ผมเกิดคิดได้ขึ้นมา ไม่มีอีกแล้ว คนที่คอยเรียกผมให้กินข้าว คนที่คอยซักผ้าให้ คอยทำกับข้าวให้ คอยรีดผ้าให้ คอยทำทุกๆอย่างให้ผม ผมทำผิดกับท่านมาตลอด ตลอดที่ท่านยังมีชีวิตอยู่ ผมจะรำคาญท่านทุกครั้งที่ท่านเรียกให้ผมลงมากินข้าว แต่ผมไม่เคยชุดคิดเลยว่าท่านเป็นห่วงเรามากแค่ไหน เอาแต่มองว่าท่านเป็นตัวน่ารำคาญ แต่ตอนนี้ผมรู้แล้วครับ ว่าท่านทำทุกอย่างเพื่อผม ถ้ามีโอกาสผมอยากกอดแม่ซักครั้ง แต่คงเป็นไปไม่ได้แล้ว และอีกอย่างผมยังไม่ได้บวชให้ท่านเลย ด้วยวัยเพียง 15ปี
แล้วคุณหละ ได้บอกรักแม่แล้วหรือยัง เคยกอดท่านด้วยความรักจริงหรือไม่ หรือแค่กอดแม่ในวันแม่เท่านั้น ถ้ายังไม่เคย รีบไปกอดท่านหลังจากอ่านกระทู่นี้เสร็จเลยครับ อย่าเขินอายที่จะกอดหรือบอกรักแม่ครับ ก่อนที่จะไม่มีโอกาส....ได้กอดท่านอีก