คือเรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อวานครับแฟนเก่าที่พึ่งเลิกกันไปได้ประมาณสองเดือนเขาไลน์มาครับ...แวบแรกที่เห็นเราตกใจมากแต่ก็แอบดีใจบ้างที่เธอทักมา...แต่บทสนทนากับไม่เป็นอย่างที่เราคิดไว้เลยครับ(เศร้าแปป)เธอมาขอความช่วยเหลือคือแค่มาปรึกษา เราก็แบบนิ่งไปเลยสักพักความรู้สึกในตอนนั้น เธอมาถามเราว่าเลือกซื้อโทรศัพท์ยังไงดี ซื้อที่ไหน เช็คยังไง เราก็ถามว่าไม่มีคนที่รู้จักพาไปหรอ เธอบอกว่ากลับต่างจังหวัดกันหมด ทั้งเพื่อนและแฟนใหม่ของเธอ เราแบบเป็นคนขี้สงสารครับเลยอาสาว่าเราพาไปดูไหม เธอก็ตอบตกลงวันนั้นเราคุยกันนานมากครับประมาณ2-3ชม.ได้ก่อนที่เราจะเลิกคุยกัน เธอบอกว่าเราเหมือนเป็นพี่ชายเธอมาก อยากให้เรามาคุยกันแบบพี่น้องกันเราก็ตอบว่า...ตกลงไป เล่นเอานอนไม่หลับเลยครับคืนนั้นตื่นเต้นไม่รู้จะทำตัวยังไง ต่อมาตอนสายของวันนี้เราได้เจอกับเธอครั้งแรกตั้งแต่เลิกกันไป ไม่รู้จะทำตัวยังไง เธอคุยกับเราดีมากครับแถบจะเหมือนเดิมต่างกันตรงแค่ สรรพนามที่เรียกกัน ตอนนั้นเรามีความสุขมากเลยครับแต่ก็แอบเสียความรู้สึกตอนที่เธอโทรหาแฟนหรือพูดถึง หลังจากเสร็จธุระเธอก็ชวนไปกินข้าวที่บ้านครับ เป็นการตอบแทนเจอครอบครัวของเธออีกครั้ง คือเราค่อนข้างสนิทกับแม่ของเธอมากครับคือติดต่อกันเรื่อยๆในช่วงที่เลิกกับเธอไป พอกินข้าวเสร็จเราก็อาสามาส่งเธอที่ป้ายรถเมล์ครับ คือเธอไม่ได้อยู่กับครอบครัวนะครับ เธอเช่าหออยู่อีกทีหนึ่งความรู้สึกตอนนั้นมันยิ่งรู้สึกแบบดีมากๆครับคือคุยกันตลอดทางแต่พอเธอเดินหายไปพ้นจากสายตามันเหมือนกับว่า...เรามาส่งเธอแล้วจริงๆ(คือตอนเลิกกันเราอยู่กันคนล่ะที่ครับ)ความรู้สึกแบบว่า...เราคงจะไม่ได้เจอกันอีกต่อไป ตอนนี้เธอก็ทักมาคุยบ้าง แต่เรารู้สึกว่าเรายังไม่พร้อมเลยกับสถานะนี้กลัวว่าถ้าคุยกันบ่อยๆเราเองจะเผลอทำตัวเหมือนตอนที่คบกัน เราควรทำยังไงดีครับ ใจหนึ่งก็อยากจะรักษาความสัมพันธ์แบบนี้ไว้แต่อีกใจกับกลัวความรู้สึกตัวเอง..กลัวว่ามันจะแย่กว่าเดิม เพราะตอนนี้เธอกับแฟนใหม่ก็รักกันดี