ถ้า จบ ม.6 แล้วไปเป็นลูกจ้างในธุรกิจที่เราอยากเป็น
(ใช้เวลา4ปีเท่ากับเรียน ป.ตรี)
เช่นอยากเปิดอู่ซ่อมรถ ก็ไปเป็นเด็กอู่ เรียนรู้การซ่อม
อยากเปิดร้านเบเกอรี่ ก็ไปเป็นลูกจ้างร้านดังๆ
อยากเปิดร้านข้าวมันไก่ หมูแดง ก็ไปเป็นลูกจ้างร้านดังๆ
อยากเปิดร้านประดับยนต์ ก็ไปเป็นลูกจ้างเขาก่อน
อยากทำธุรกิจนำเข้าส่งออก ก็ไปเป็นลูกจ้างเขาก่อน

เรียนรู้งานไป จนมั่นใจว่าเรามีความรู้พร้อมแล้ว
ก็ออกมาเปิดกิจการเป็นของตัวเอง
คือเราสามารถเลือกไปเรียนรุ้งานกับเจ้าของที่ประสบความสำเร็จได้ เจ้าของที่มีชื่อเสียงได้(จริงๆก็ไปเป็นลูกน้องเค้านั่นแหละ)

คือผมมองว่าถ้าเรามีเป้าหมายที่ต้องการชัดเจน
มันเสียเวลาเปล่า4ปีกับการเรียน เข่น
อยากเปิดอู่ซ่อมรถ ไปเรียนช่างยนต์จบมาก็ต้องไปทำงานอู่ก่อนอยู่ดี
อยากเปิดร้านเบเกอรี่ ไปเรียนคหกรรม อาหาร ก็ทำเยเกอรี่ไม่อร่อยเท่าเจ้าดังๆ
อยากเปิดร้านข้าวมันไก่ หมูแดง เหมือนร้านเยเกอรี่
อยากเปิดร้านประดับยนต์ ไปเรียนอะไรดีละ
อยากทำธุรกิจนำเข้าส่งออก ไปเรียนธุรกิจระหว่างประเทศ จบออกมาคิดว่าก็ต้องไปเป็นลูกจ้างเขาก่อนอยู่ดีถึงจะทำได้

ผมจะไม่เรียนต่อระดับป.ตรี แต่จะไปทำงานร้านประดับยนต์ ผมอยากมีร้านเป็นของตัวเอง เหตุผลเพราะใจรัก กับ รายได้
แต่พ่อแม่บอกว่ารับไม่ได้ "แกจะทำอะไรก้ได้แต่ขออย่างเดียวเรียนป.ตรีให้จบก่อน"
ผมเข้าใจพ่อแม่นะ เพราะจบ ป.ตรีเหมือนเป็นหลักประกันว่าใช้ทำงานหาเลี้ยงตนเองได้
แต่ทำไมพ่อแม่ไม่เข้าใจผมบ้าง

เห็นด้วยกับแนวคิดของผมมั้ยครับ