หนึ่งหัวใจให้เธอเสมอมั่น
แม้นคืนวันผ่านผันมิหวั่นไหว
กี่ครั้งหนทนเจ็บหนาวเหน็บใน
เมื่อเธอเผลอพลั้งใจมีใหม่เคียง

ครั้นเธอหวนครวญเอ่ยพร่ำเผยรัก
ก็มิอาจหาญหักหรือหลบเลี่ยง
พร้อมอภัยเสมอแม้นเธอเอียง
เป็นทางเบี่ยงเบนบ่ายเมื่อไต่ความ

ซุกซ่อนเจ็บเหน็บหน่วงในดวงจิต
เก็บกลืนพิษรักขมคำคมหยาม
ซบหน้าแนบแอบหมอนไม่ย้อนตาม
รอถึงยามเธอยิ้มก็อิ่มอวล

ด้วยหัวใจมั่นรักประจักค่า
กาลเวลาพาจิตเธอคิดหวน
กลับคืนคอนย้อนเคียงชื่นเพียงนวล
ไล่กำสรวลรันทดที่บดบัง…


“สุนันท์ยา”