ตอนแรกก็เป็นเพื่อนกันธรรมดา เราเป็นคนที่ใส่ใจคนอื่นยิ่งเป็นคนที่เห็นแล้วถูกชะตาเราก็จะใส่ใจเป็นพิเศษ (พูดง่ายๆว่าชอบอยู่ในระดับนึง)
เขาชอบไม่เข้าเรียนเราก็ชอบทักไปบอกให้เข้าเรียน บอกให้ทำงานนู่นนี่นั่น บอกว่ามีสอบ มีเก็บคะแนนอะไรตอนเขาไม่มา เขาก็ขาดเกินที่เขากำหนดวิชานึงเขาก็ไปคุยกับอาจารย์จนได้สอบ สอบเสร็จ เขาก็มาบอกเราว่าจะย้ายที่เรียนคือตอนแรกแบบช้อคนิดหน่อย คือแบบปกติถ้าเขามาเรียนเราจะต้องมองเขาตลอดอะ คือเสียดายสุดๆ แบบยังอยากเห็นหน้าเธออยู่ หลังจากนั้นเราก็คุยๆกันอะ แต่ไม่ชอบเลยที่ต้องมาคุยกับคนที่ไกลกัน ทำไมไม่คุยแบบนี้ตอนยังอยู่ไม่เข้าใจ  แต่ก็นะ ตอนแรกที่คุยกันเราไม่ต้องพยายามอะไรในการคุยกันคือมันดี ชอบอะ เราเข้ากันได้ดีก็คุยแชทไลน์กันเขาให้เราปลุกเราก็ปลุก ปลุกเช้ามากเราก็ปลุก คอลกันก้รู้สึกไม่อยากจะนอนต่างคนต่างไล่ให้ไปนอนกัน เราไม่ติดเขาขนาดทักไปทั้งวันมีวันนึงเราไม่ทักเขาไปเลยตอนเย็นเขาโทรมาหาเรา เราคุยกัน รู้สึกดีมากเลย ดีมากจริงๆ แต่พอคุยกันบ่อยเราก็เริ่มคุยกันน้อยลง ความอยากคุยก็น้อยลงทำให้กลายเป็นความพยายามของฝ่ายที่อยากคุยมากกว่า ขึ้นชื่อว่าพยายามมันก็ต้องมีเหนื่อยและมีท้อแน่นอน คนที่พยายามก็ทักไปก่อนแล้วพอทักไปบางทีก็อ่านไม่ตอบ ตอบช้าไม่เป็นไรก็ดีกว่าไม่ตอบ พอทักไปบ่อยเขาก็คงจะไม่อ่าน เลยลองที่จะไม่ทักไปก่อนดูว่าเขาจะทักมารึเปล่าก็ต้องเสียใจเพราะเขาเหมือนไม่คิดจะทักเรามาสักนิด  ทั้งๆที่เขาเป็นคนเริ่มก่อน(แบบไม่ใช่เพื่อน) แล้วเขาก็เหมือนเป็นคนเลิกก่อนด้วย บางทีก็คิดถ้าเราไม่เคยคุยกันมันจะดีกว่ารึเปล่าเราไม่น่าไปใส่ใจเขาเลยใช่มั้ย คือตอนนี้หน่วงมากคิดถึงมากอยากคุยมากด้วยแต่ก็จะไม่ทักไป
และก็เผลอทักไปตลอดแต่ตอนนี่จะซ่อนเขาไว้ เราจะไม่เห็นไม่รับรู้แล้วเราก็หาอะไรอย่างอื่นทำ น่าจะดีขึ้น คงจะลืมได้
เพราะตอนนี้เขาก็เป็นแค่คนรู้จัก หรือเพื่อนคนนึงที่รู้จักกันได้ไม่นาน เราต้องลืมได้อยู่แล้วแหละ ^~^?

ปล.แค่มาพิมระบายความเสียใจเล่นๆ