เคยไหมครับ อยู่กรุงเทพ ไม่รู้จะไปไหนดี ผมมักจะเกิดอาการแบบนี้เป็นประจำ จนวันหนึ่งผมนั่งอยู่หน้าป้ายรถเมล์ มองรถวิ่งผ่านไปมา อ่านป้ายรถเมล์ไปเรื่อยๆว่ามีไปที่ไหนบ้าง จนเจอสาย123 เขียนตัวใหญ่หน้ารถว่าไปฟาร์มจระเข้สามพราน

จระเข้นี่ผมบอกเลยว่าเป็นสัตว์ในดวงใจมากๆ ผมเริ่มชอบจากการดูหนังจระเข้กินคน จนไปถึงสารคดีของ Steve Irwin  เวลาไปเขาดิน ผมก็ชอบไปโซนสัตว์เลื่อยคลาน แต่ที่นั้นมีจระเข้น้อยเกินไป เลยสบโอกาสมาฟาร์มเพาะพันธุ์มันซะเลย

เริ่มเดินทาง ตัดสินใจขึ้นสาย123 จากสายใต้ใหม่
นั่งกินลมไป1ชั่วโมง เด็กเดินตั๋วบอกสุดสายละพี่ เดินลงมา อ้าวยังไม่ถึง ต้องเดินไปอีก500เมตร
เดินๆมาเรื่อยๆ จนถึงซะที



เสียค่าเข้าชมผู้ใหญ่คนละ 120 บาท ลืมส่องเด็กมาว่าเท่าไร
เข้าไปเดอนไปซักพัก เฟี้ยวมาก



เดินเข้าเรื่อยๆ มีจระเข้หลายบ่อมาก













ตัวสุดท้ายเป็นตะโขง
กรงของที่นี่ค่อนข้างทำให้เราได้ใกล้ชิดกับจระเข้ คือสามารถหย่อนมือลงไปให้จระเข้งับเล่นได้อะครับ
ถ้าใครอยากเท่เหมือน แชงคูส ในวันพีช ก็ลองดูครับ

ถึงเวลาแสดงโชว์ ไปยืนดู คนเยอะมาก







เดินต่อไป ดูไปเรื่อยๆไม่ได้มีแค่จระเข้ สัตว์อื่นๆก็มี









ปลานี่โคตรน่ากลัวเลยครับ มองนานๆนึกว่าผีขอส่วนบุญ



เสือดูเซงๆไงไม่รู้อะ





ลิงนี่น่าสงสารสุดเลยครับ หน้าตามันแบบ พี่ปล่อยผมไปเหอะ ผมทำอะไรผิด
คือตั้งใจมาดูจระเข้ แบบจระเข้นี่ผมดูมันละรู้สึกเฉยๆนะ แต่พอมาดูสัตว์อื่นๆ จู่ๆก็รู้สึกดราม่าซะงั้น



ปิดท้ายด้วยน้องเจเจ น่ารักมาก เล่นกับผมด้วย ช่วยให้รู้สึกดีขึ้นเยอะเลยครับ
หลังจากอยู่ที่นี่ได้เกือบๆ2ชั่วโมง ก็เดินไปป้ายรถ แล้วก็ขึ้นรถเมล์กลับครับ จบละครับ

ขอบคุณครับ