ขออนุญาติแชร์ประสบการณ์...เรื่องราวความรักของเรากับผู้ชายคนหนึ่งที่เราจะจดจำเค้าไปตลอดชีวิต
ผิดถูกอะไรขออภัยด้วยนะค้ะ เราเพิ่งเคยมาแชร์ค่ะ

เราทำงานอยู่ในกรุงเทพฯ เป็นคนกรุงเทพตั้งแต่กำเนิด รูปร่างหน้าตาเราน่ารัก ตัวเล็ก จมูกโด่ง ตาโต ผิวไม่ขาว แต่สวยคม
เป็นที่ปราบปลื้มของหนุ่มๆหลายคน
ส่วนผู้ชายที่เราจะพูดถึง เค้าน่าตาธรรมดา แต่น่าคล้ายๆเรา บุคลลิกเค้าเป็นคนนิ่งๆค่ะ

เริ่ม...เลยล้ะกานนะค้ะ

เมื่อประมาณสองปีที่แร้ว...เราได้พบกับผู้ชายคนหนึ่ง ทำงานเป็นไกด์จักรยานอยู่ข้างบ้านเรา
ทุกวันที่เราไป-กลับจากที่ทำงาน...เราจำเป็นต้องเดินผ่านหน้าร้านนั้นประจำทุกวัน
จนมีอยู่วันหนึ่ง..เรากลับจากที่ทำงาน และเราเดินผ่านหน้าร้านจักรยานนั้น
ตอนนั้นเหมือนมีบางอย่างสะกดให้เราหันเข้าไปมองในร้าน
แร้วก็พบกับสายตาเป็นประกายที่เหมือนจ้องมาทางเรา (ตอนนั้นเรารู้สึกวูบๆไปชั่วขณะ) แต่ก็ยังไม่รู้สึกอะไร
จนวันอาทิตย์...เราต้องเดินทางออกไป ตจว. แระไม่ว่าเราจะไปทำงานหรือกลับจากที่ทำงาน
เราจำเป็นต้องเดินผ่านร้านนั้นเสมอ ครั้งนี้ก็เช่นกัน สิ่งที่เราเห็นแร้วประทับใจมากที่สุด
คือผู้ชายคนหนึ่ง...คนที่เราสบตากับเค้าวันก่อน กำลังยืนสนทนาภาษาอังกฤษกับฝรั่งที่มาเช่าจักรยานอย่างคล่องแคล่ว
และนั่นก็คือการจุดประกายให้เราค่อยๆแอบชอบเค้าทีเล็ก ทีละน้อย
หลังจากที่เรากลับมาจาก ตจว. เราก็แกล้งมีธุรเดินผ่านหน้าร้านอยู่บ่อยๆ
เพียงขอให้ได้เห็นผู้ชายคนนี้  ทุกๆวัน


ลอยกระทงก็ผ่านไป เวลาผ่านไปช่วงสิ้นปีใกล้มาถึง
ทุกอย่างก็ยังเหมือนเดิม...เรายังแอบส่องเขาอยุ่ใกล้ๆ โดยที่เขาไม่รู้ตัวเลย
ว่ามีสาวน่าตาน่ารักข้างบ้าน แอบชอบอยู่ และเราก็ไม่รู้ด้วยว่าเขาชื่ออะไรทั้งๆที่อยู่บ้านใกล้ๆกัน
เวลาผ่านไปประมาณเกือบนึงเดือน เรากะเค้ายังไม่มีความคืนหน้าใดๆ
จนมีอยู่วันหนึ่ง...ในระหว่างทางที่เรากำลังกลับจากที่ทำงาน ตจว. ก็มีเพลงนึงเปิดขึ้นจากวิทยุในรถ
ชื่อเพลงว่า "ไม่อยากแข่ง..ยิ่งแพ้" ของพี่เบิร์ด ความหมายในเพลงก็คือประมาณว่าถ้าเรามัวแต่กลัวการเสียใจ
ถ้าเรามัวแต่ไม่บอกเค้า เราจะรู้ได้ยังไงว่าเค้ารู้สึกยังไงกะเรา ถึงแม้จะบอกไปแร้วเค้าไม่ชอบเรา
แต่ก็ยังดีกว่าไม่บอกป้ะว้ะ ลองไปเปิดฟังดูนะค้ะ เผื่อใครที่กำลังแอบชอบใครสักคนอยู่

เด่วมาต่อค้ะ...ขอไปอาบน้ำก่อนนะค้ะ