เราเป็นคนโลกส่วนตัวสูงมาก คือพักเที่ยงปลีกตัวอยู่คนเดียว ฟังเพลงกับเล่นชิงช้าไปด้วย แล้วจินตนาการอะไรต่างๆนาๆ มีความสุขมากๆ อยู่ตัวคนเดียว จะคิดอะไรตลอดเวลา คิดตลอด แล้วก็จะชอบอยู่คนเดียวตลอด มันมีความสุขอะ มีความสุขมากสำหรับเรา แต่คนอื่นเขาหาย่าเราเป็นบ้า เพราะบางครั้งเราก็พูดคนเดียว เราตอนอกหักครั้งแรกถึงขั้นสร้างคนสมมุติขึ้นมาใหม่ มันมีความสุขมาก แต่คนอื่นกลับมองว่าเราเป็นบ้า เราไม่มีเพื่อน คือเพื่อนเรามี แต่เราแค่จะอยู่คนเดียวมากกว่า พอคนอื่นพูดแบบนั้นใส่มันยิ่งทำให้เราไม่อยากออกมาจากโลกของตัวเอง ไม่อยากยุ่งกับใครทั้งนั้น ทุกคนยังไงก็ไม่ยอมรับเราอยู่แล้ว มันผิดหรือไง เรารู้สึกรำคาญมาก รู้สึกไม่มีใครเข้าใจเลย เราเลยอยากจะอยู่คนเดียวมากกว่า บางครั้งเราก็แยกแทบไม่ออกว่าอันนี้คือความจริงอันนี้คือเรื่องมโนนะ เรารู้สึกเราไม่อยากอยู่กับคนพวกนี้ อยู่ไปก็มีแต่ความผิดหวัง อยากจะอยู่คนเดียวมันผิดรึไง? ที่สำคัญตอนเด็กๆ แม่ก็เคยพาไปหาหมอบำบัด มันยิ่งทำให้รู้ว่าคนพวกนี้ไม่ยอมรับอะ