อยู่ดีๆ ก็พึ่งรู้สึกตัว ว่าไม่มีเพื่อนสนิท
พึ่งสังเกตตัวเองตอนเลิกเรียนเสร็จ ไม่มีใครเลยแม้แต่คนเดียว
เข้ามหาลัยก็ได้หลายปีแล้ว แต่มันก็ยังเคว้งอยู่ดี รู้สึกเหมือนอยู่ตัวคนเดียว
ไม่มีใครที่เราอยากจะบอกเล่าปัญหา. ปรับทุกข์ หรือสะดวกใจที่จะคุยกันได้อย่างจริงใจ
ทั้งๆที่ในกลุ่มก็มีเพื่อนหลายๆ คน แต่พอรวมกลุ่มกัน กลับรู้สึกว่าตัวเองแปลกแยก
เพื่อนในกลุ่มมักจะคุยกันแบบไม่สนใจเรา  คุยกันในเรื่องที่เราไม่รู้เรื่องด้วย
หลายครั้งที่ไม่รอ. ไม่ชวนเราเลย. เวลาไปไหนมาไหน รู้อีกทีก็ไปกันมาแล้ว
บางครั้งยืนอยู่ด้วยกันแท้ๆ ไม่ชวนเราเลยแม้แต่คำเดียว นอกนั้นชวนไปหมด
พอเราถามก็บอกว่าไม่ได้คิดอะไร ลืมบ้าง
ตอนนี้ก็ไปไหนมาไหนคนเดียว กินข้าวคนเดียว เวลาป่วยก็ดูเแตัวเองคนเดียว
มีครั้งนึง ไม่สบายมากอยู่ห้องคนเดียว พี่สาวแถวบ้านโทรมาถามข่าว เลยแวะซื้อยาซื้อบะหมี่เข้ามาไห้
ตอนนั้นร้องไห้เลย พึ่งเพื่อนไม่ได้ซักคน  รู้สึกเศร้ามาก
ตอนมัธยม เราเคยมีเพื่อนกลุ่มใหญ่ๆ อยู่ด้วยมีความสุข จริงใจ ชีวิตดีมากๆ
พอมาอยู่มหาลัย. คนละเรื่องกันเลย
เพื่อนบางคนปากก็พูดดี เป็นห่วงอย่างนั้นอย่างนี้ สุดท้ายก็ไม่เคยช่วยอะไร
บางคนพออยากได้ผลประโยชน์จากเรา ก็มาขอให้ช่วย พอถึงคราวเราต้องการความช่วยเหลือ ปฏิเสธด้วยคำว่า ไม่อยากทำ ขี้เกียจ
รู้สึกไม่มีความสุข อยู่ยาก คิดทุกครั้งว่าทำไมเราต้อมาเจอสังคมแบบนี้ด้วย
โดยส่วนตัวเป็นคนไม่ค่อยพูด  พูดเรื่องตลก ขำขันไม่ค่อยเก่ง แต่ก็ไม่สร้างความเดือดร้อนให้ใคร. ไม่เอาเปรียบใคร
คิดแล้วคิดอีกว่าจะแก้ยังไงดี คิดว่าเป็นความผิดตัวเอง ลองปรับดูก็แล้ว