[ตัดเกรด A] The Intern (Nancy Meyers,2015)

เป็นหนังน้อยเรื่องในรอบปีที่เรากล้าพูดว่าเรา "หลงรัก" หนังเรื่องนี้พอสมควรด้วยการดีไซน์ตัวละครที่มัน Touching ตัวเรามาก ตั้งแต่เบน (โรเบิร์ต เดอ นีโร) ที่วัย 70 แล้วแต่การเกษียณไม่ได้ทำให้เขามีความสุข การทำงานคือสิ่งที่ให้เขา "มีคุณค่า" มากกว่าใช้ชีวิตว่างๆ การได้กลับมาทำงานเป็น "เด็กฝึกงาน" อีกครั้งกับบริษัทขายเสื้อผ้าออนไลน์ของจูลส์ (แอนน์ ฮาธาเวย์) จึงช่วยทำให้เขามีชีวิตชีวาอีกครั้ง ในขณะที่ชีวิตของจูลส์ น่าจะใกล้เคียงกับ "อายุน้อยร้อยล้าน" แต่หนังก็เล่าอุปนิสัยตั้งแต่บ้างาน ไม่ยอมพักผ่อน ไลฟ์สไตล์ ไปจนถึงชีวิตครอบครัวก่อนที่หนังจะค่อยๆกระเทาะเปลือกตัวละครนี้ออกมาเรื่อยๆจนท้ายที่สุดเราจะได้เห็นความเป็นมนุษย์หญิงเก่งว่าจริงๆแล้วเธอก็เปราะบางและไม่แน่ใจว่าอะไรคือความลงตัวของชีวิต

สิ่งที่เราว่ามันแข็งแกร่งมากสำหรับ The Intern คือการเล่าไลฟ์สไตล์ของคนสองช่วงวัยที่แตกต่างกัน ตัวละครเบนเขาเป็นมนุษย์เงินเดือนมาตลอดชีวิตแต่เขาเลือกจะมีความสุขกับมัน ในขณะที่จูลส์คือเลือดใหม่ที่พาธุรกิจของตัวเองไปเติบโตไปอย่างรวดเร็ว แต่ในขณะเดียวกันความสำเร็จก็ต้องแลกด้วยอะไรบางอย่าง

แน่นอนว่าผู้กำกับแนนซี่ มาเยอร์ไม่ทำให้ตัวละครของเธอกลายเป็นตาแก่โลกสวย หรือเด็กสาวที่โยนทุกอย่างทิ้งไปกลางคัน หนังทำให้คนดูเข้าใจสถานการณ์ ยอมรับการตัดสินใจอย่างละมุนละม่อมและเป็นมิตร และสิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือบางครั้งการ "ฟังคนใกล้ตัว" อาจจะเป็นหนทางสำคัญในการมองเห็นจุดบอดของตัวเองก็เป็นได้

ที่หนังลงตัวขนาดนี้ต้องบอกว่าการแสดงของสองดารานำคือสิ่งที่ดีที่สุดของหนังอีกประการด้วยเช่นกัน